آیا روسپیگری قانونی کارگر می‌افتد؟

روسپیگری عملاً تنها بخش از کارهای خدماتی وابسته به فرد است که در هلند به درستی کار می‌کند. در آمستردام حتی برای آرایش دست و ناخن (manicure) باید از چندین هفته قبل نوبت گرفت، با این وجود مردها هر زمان که اراده کنند قادر به خرید سکس هستند و آنهم البته با قیمت‌های بسیار فریبنده. قانونی ساختن روسپیگری در اکتبر ۲۰۰۰ صرفاً تدوین سنتی بسیار دیرینه در هلند بود که پیوسته در برابر خرید و فروش سکس شکیبایی به خرج می‌داد. لیکن می‌توان پرسید که آیا قانونی ساختن آن یک رویکرد درست به مسئله بوده است.

حتی در هلند نیز زنان و دخترانی که بدن خود را در معرض فروش قرار می‌دهند به طور مرتب توسط مشتریان یا دلالان محبت خود تهدید شده و کتک می‌خورند و یا مورد تجاوز آنها واقع شده و با ترس و وحشت وادار به سکوت می‌گردند. اخیراً در یک محاکمه جنایی اتهام دو برادر آلمانی ترک تبار این بود که آنها بیش از یکصد زن را مجبور به کار کردن در ناحیه موسوم به چراغ سرخ آمستردام (De Wallen) کرده‌اند. آنگونه که وکیل یکی از این زنها اظهار نظر کرده است بیشتر آنها محصول روابط جنسی با خویشان نزدیک (incest)، سوء استفاده از مشروبات الکلی و خانواده‌هایی که یکی از والدین اقدام به خودکشی کرده بود می‌باشند. و یا این که آنها از کشورهای اروپای شرقی و آسیای جنوب شرقی آمده و در واقع قربانی قاچاق انسان واقع شده اند، به عبارت دیگر آنها با وسوسه‌ی یافتن کاری شرافتمندانه و یا فروخته شدن توسط والدین خود سروکارشان به روسپیگری کشیده شده است.

این زنها در حقیقت مهمترین جاذبه جهانگردی در آمستردام هستند (و پس از آنها قهوه خانه‌هایی که ماری جوانا می‌فروشند). لیکن مطابق با یک برآورد ۵۰ تا ۹۰ درصد آنها در حکم برده‌های جنسی هستند و در همان حالی که افراد پلیس ناظرند روزانه مورد تجاوز واقع می‌شوند. این که مشتری‌های آنها به جرم تجاوز مورد برخورد قانونی قرار نمی‌گیرند غیر قابل درک است و این در حالی است که سیاستمداران هلندی استدلال می‌کنند که نمی‌توان ثابت نمود یک زن خودفروش آیا به خواست خودش مشغول انجام کار معمول است یا از روی فشار. نیروهای پلیس که از کار خود در بخش منکرات (vice squad) بیزار می‌شوند، درخواست می‌کنند که به بخش‌های دیگر اداره منتقل شوند. تازه در همین سال جاری بود که مسئولین شهر آغاز به بستن روسپی خانه‌هایی کردند که با سازمان‌های جنایی رابطه داشتند.

مطابق با یک بررسی تحقیقاتی که در نشریه اپیدمولوژی آمریکا (American Journal of Epidemiology) منتشر شده است سن نسبی مرگ زنان روسپی ۳۴ سال است. در ایالات متحده نرخی که روسپی‌ها در محل کار خود به قتل رسیده‌اند ۵۱ بار بیشتر از شغل پرخطر دیگر یعنی کار کردن در مشروب فروشی‌ها است. تحقیقات دیگر در این زمینه نشان می‌دهد که نه نفر از هر ده روسپی به طور جدی و ملتمسانه خواهان فرار از این شغل هستند. تقریباً نیمی از آنها و برای یکبار دست به خودکشی می‌زنند.

در ۱۹۹۹ دولت سوئد فروش سکس را از فهرست مشاغل ممنوع خارج ساخت، اما در عین حال دلالی محبت و خرید سکس را به عنوان یک جرم قانونی تلقی نمود. مطابق با قانونی در سوئد که اصطلاحاً به آن « قانون تهیه سکس » گفته می‌شود جرم پرداخت پول برای سکس جریمه نقدی تا شش ماه زندان است به اضافه خفت و خواری فرد در اثر افشای علنی جرم. آنگونه که مقامات دولتی سوئد گزارش کرده اند، تعداد روسپی‌ها در نتیجه اجرای این قانون ۴۰ درصد کاهش یافته است. ظاهراً شبکه‌های قاچاق انسان به علت مشکلات بوجود آمده در سوئد در کسب آنها تا اندازه‌ای از این کشور دوری می‌کنند.

نروژ که در مورد حقوق زنان چندان خوشنام نیست، الگوی سوئدی را به دقت با الگوی هلندی مقایسه کرده و به این نتیجه رسیده است که بهتر است شیوه‌ی سوئد را دنبال کند. از همین روی اکنون در حال تغییر دادن قوانین کشوری خود است.

موفقیت رویکرد سوئدی البته آنقدر‌ها هم تعجب برانگیز نیست. بر اساس یک مطالعه تحقیقاتی در کالیفرنیا بیشتر مردانی که مبادرت به خرید سکس می‌کنند چنانچه مخاطره‌ی آبروریزی آنها در انظار عمومی مطرح باشد از این کار صرف نظر می‌کنند. برای مثال ۷۹ درصد آنها پاسخ داده‌اند که چنانچه امکان با خبر شدن خانواده‌های آنها از این عمل مقدور باشد احتمال دارد که از روی ترس دست به چنین کاری نزنند. و یک اکثریت ۸۷ درصدی گفته‌اند که در چنین صورتی آنها از ترس این که تصویر آنها یا نامشان توسط پلیس در روزنامه‌های محلی منتشر شود شاید دست به چنین عملی نزنند.

در این تحقیقات روشن گردید که بیشتر این مردان دارای رفتار بیمارگونه در برابر زنان بودند. از هر پنج نفر آنها یکی اعتراف کرده است که زنی را مورد تجاور قرار داده، در حالی که از هر پنج نفر یکی اظهار نظر کرده که خرید سکس از زنان روسپی برای او در حکم یک عادت درآمده است.

معمولاً روسپی‌گری را «سابقه‌دارترین حرفه» بشر می‌دانند. لیکن این فقط توجیهی برای سوء استفاده و استثمار زنانی است که بیشترشان ضعیف و بی‌پناهند (البته در هلند مقدار بسیار کمتری از روسپیگری مردانه نیز وجود دارد، اما این‌ها مانند روسپیگری زنانه دلال محبت ندارند). برای خاتمه دادن به روسپیگری نیازمند رهبران سیاسی شایسته و دیدگاهی که زنان و مردان را کاملاً برابر تلقی می‌کند هستیم.

روش معمول سوئدی‌ها در نامیدن و شرمنده شدن در هلند کاملاً بیگانه است. لیکن برای بعضی از مردها ممکن است بخشی از لذتی که در خرید سکس وجود دارد در خفت و خواری اعطایی به زنان خود فروش نهفته باشد. برای بعضی دیگر مانند الیوت اشپیتسر والی سابق نیویورک وعده‌ی رازداری و گمنامی احتمالاً جذاب ترین جنبه از خرید سکس است. در هر حال استهزا کردن کسانی که مبادرت به خرید سکس می‌کنند هم مجازاتی توجیه پذیر است و هم مانعی موثر.

----------------
هلن میس اقتصاد دادن و وکیلی هلندی است. جدید ترین کتاب او (Weg met het deeltijdfeminisme!) به بررسی فمینیسم نسل سوم اختصاص یافته است. او همچنین نویسنده کتابی در باره قانون در اتحاد اروپا و بنیان گذار کمیته فعالیت زنان به نام «زنان در رأس» است.
Does Legalizing Prostitution Work?
by Heleen Mees
Project Syndicate, 2009