هرگز این اندازه برده در تاریخ بشر وجود نداشته است

در‌هائیتی بهای یک دختر ۵۰ دلار است. در هند برده داری مبتنی بر بدهی مالی (Schuldknechte) وجود دارد که حتی به نسل‌های بعدی تسری داده می‌شود. روزنامه‌نگار آمریکایی ای. بنجامین اسکینر یک سال تمام در سرتاسر جهان بازارهای برده را مورد بررسی دقیق قرار داده است. ولت آن لاین با او در باره برده فروشان سنگدل و ستمگری‌هایی که از نسلی به نسل بعد منتقل می‌شود به گفتگو نشسته است.

ولت آن لاین: در حال حاضر بهای یک برده چقدر است؟

اسکینر: در این خصوص خیلی چیزها عوض شده است. در سال ۱۸۵۰ می‌شد یک مرد سالم را با ۳۰ تا ۴۰ هزار دلار خرید. و اگر چه به هیچ وجه نمی‌خواهم جنایت برده داری در قرن ۱۹ را کوچک جلوه دهم، اما به این نتیجه گیری می‌رسم که: آن زمان ارباب‌ها برده‌های خود را به عنوان سرمایه‌های ارزشمند می‌نگریستند. امروز با آنها مانند کالاهای یکبار مصرف رفتار می‌شود. در سال ۲۰۰۵ من در‌هایئتی، یعنی مکانی با فاصله‌ی سه ساعت با هواپیما از نیویورک، می‌توانستم یک دختر کوچک را با ۵۰ دلار بخرم. او هم کارهای خانه مرا می‌بایست انجام دهد و هم در خدمت نیازهای جنسی ام باشد.

ولت آن لاین: و شما چه کردید؟

اسکینر: من او را نخریدم. من همیشه این عقیده راسخ را داشته ام که نباید برای زندگی انسانی پولی پرداخته شود. در جنوب سودان هنگامی که گروهی از مسیحیان اوانگلیک به نام همبستگی جهانی مسیحیان (CSI) دست و دل بازانه کسانی را که به ظاهربرده بودند برای آزاد کردن می‌خریدند من آنجا بودم. و حد اقل از آن زمان من این عمل را به عنوان شیوه‌ای واقعاً پرسش برانگیز می‌دانم.

ولت آن لاین: به چه علت؟

اسکینر: من کاملاً مجاب شده ام که خریدن برده‌ها برای آزاد ساختنشان به سهم خود تجارت برده را رونق می‌دهد. در سودان اوضاع به ویژه پیچیده بود: در خریدن برده‌ها برای آزادکردنشان یکی از طرف‌های درگیر در جنگ داخلی دخالت داشت، یعنی گروه شبه نظامی جنوب سودان به نام SPLM. در طی هشت سال سازمان همبستگی جهانی مسیحیان ظاهراً ۸۷ هزار برده را خریده و آزاد کرده بود و برای این کار سه میلیون دلار پولی که به عنوان کمک به این سازمان پرداخته شده بود را به مصرف رساند. در آن سال (۲۰۰۳) این بالاترین منبع درآمد SPLM بود آنهم در حالی که در کشور مذاکرات صلح ادامه می‌یافت! این مبلغ می‌توانست رفاه اقلیت‌های مورد نظر را برای مدت یک دهه تامین کند و آنها را در برابر برده داری مصون سازد. لیکن به جای آن این پول صرف هزینه جنگ داخلی گردید. اما مضحک ترین نکته این داستان: آزادکنندگان سوئیسی تقریباً هیچ گونه نظر اجمالی در مورد تجارت واقعی برده در آن سرزمین نداشتند، بلکه اطلاعات خود را از خود SPLM دریافت می‌کردند.

ولت آن لاین: آیا هرگز این فکر به سر شما نیفتاد که برای خریدن و آزاد کردن انسان از وضعیت بردگی عملاً دست به کار شوید؟

اسکینر: چرا، البته. غالباً زن جوانی در یک فاحشه خانه در بوخارست به خاطرم می‌آید. شخصی سعی کرده بود نشانه سندرم داون (Downsyndroms) را روی صورت او جوری آرایش کند که دیده نشود، اما این زن جوان چنان به شدت می‌گریست که جوی‌های کوچکی به رنگ سیاه از اشک چشمان او همراه با ریمل مژگانش از گونه‌هایش پائین می‌ریختند. بر روی یک دستش جای زخم‌هایی دیده می‌شد که بعضی از آنها کاملاً تازه بودند و ظاهراً به نظر می‌رسید که چندین بار تلاش کرده بود خود را به قتل برساند تا مگر به این ترتیب از شر تجاوزات جنسی روزانه خلاصی یابد. دلال محبت او برای هر بار ده دلار کاسبی می‌کرد. می‌توانستم او را آزاد کنم، مثلاً در مقابل تعویض او با یک ماشین دست دوم، آنهم در مکانی که فقط سه ساعت با‌هاپیما از اینجا فاصله دارد.

ولت آن لاین: شما چه کردید؟

اسکینر: من به پلیس مراجعه کردم و موضوع را به اطلاع آنها رساندم. اما کارمندی که در آنجا بود چنین گفت: « این‌ها کولی‌اند و سرشتشان و قوانینشان با ما فرق دارد. ما در گروه ضربت خود که به کار فروش انسان می‌پردازد فرد کولی نداریم که بتوانیم به درون این گروه نفوذ کنیم.» من حتی از طریق وزارت امور خارجه خود نیز سعی کردم، اما کار ثمربخشی انجام نشد. اتحادیه اروپا باید اکنون نیز همانقدر که قبل از پذیرش رومانی به آن کشور فشار وارد می‌ساخت رفتار کند.

ولت آن لاین: آیا عضویت در اتحادیه اروپا می‌توانست به نوعی بر سرنوشت این زن تاثیر مثبتی بگذارد؟

اسکینر: به روشنی نمی‌توان دانست. چند ماه پیش از پلیس در این خصوص سوال کردم اما خبر تازه‌ای نبود. فکر سرنوشت این زن مرا رها نمی‌کند.

ولت آن لاین: از قرار معلوم یک بار شما در‌هائیتی از نقش یک خبرنگار نظاره گربیرون آمدید.

اسکینر: این یک مورد ویژه بود. به جای آن که آن دختر را به بهای ۵۰ دلار بخرم، تصمیم گرفتم این مسئله را مورد بررسی قرار دهم که این بچه‌ها از کجا می‌آیند و چگونه سرنوشت آنها به برده فروشان ختم می‌شود. من به یک روستای بسیار دورافتاده به نام برسیلین رفتم. تقریباً تمامی خانواده‌ها حد اقل یکی از کودکان خود را به یک فرد بیگانه سپرده بودند.

ولت آن لاین: انگیزه آنها از این کار چه بود؟

اسکینر: تصمیمی که این انسان‌ها در برابر اتخاذ آن قرار گرفته اند، حقیقتاً بسیار اهریمنی است. ما در غرب به سهولت می‌توانیم بگوئیم: یا مرگ یا آزادی. بله، این اصلی بسیار زیبا است، اما وقتی پای جان یک کودک در میان است دیگر فایده ندارد. پرسش اصلی این است: آیا باید شاهد آن باشم که چگونه کودک من از گرسنگی یا بیماری جان می‌دهد؟ یا بلکه باید به وعده‌های تاجر برده دلم را خوش کنم که قول می‌دهد به کودکم مرتب غذا بدهد و او را به مدرسه بفرستد؟

ولت آن لاین: شما چگونه وارد این جریان شدید؟

اسکینر: یک روز مادری به من چنین گفت: دختر من از سه سال پیش به عنوان برده‌ی خانگی در پورتوپرینس نگهداری می‌شود. من باید او را از این وضعیت نجات دهم. من او را به آن شهر همراهی کردم. ما نزد زنی رفتیم که کودک را از او گرفته بود و او را به کارهای سخت وامی داشت. هنگامی آن دختر را که نامش کامسس بود در مکان مطمئنی قرار دادیم من به مادرش قول دادم که هزینه تحصیل او را تقبل کنم. سالیانه در حدود ۸۴ دلار. مسئله تعین کننده در این قضیه این بود: به هیچ وجه هزینه زیادی به کسی تحمیل نمی‌شود اگر خواسته باشد انسان دیگری را از وضعیت بردگی نجات دهد. و البته از نظر اقتصادی نیز باصرفه است.

ولت آن لاین: از چه جهت؟

اسکینر: در مقیاس جهانی به طور متوسط حدود ۴۰۰ دلار هزینه برمی‌دارد که برده‌ها را از طریق قانونی آزاد و آنها را پس از آن به مدت چند سالی همراهی کنیم. اگر برفرض محتمل ۲۷ میلیون برده در جهان وجود داشته باشد، هزینه آزادسازی آنها تقریباً ده یا یازده میلیارد دلار خواهد بود و این نزدیک به همان مبلغی است که آمریکا سالیانه در عراق هزینه می‌کند. و البته این پول سرمایه گذاری خوبی خواهد بود: اهل فن برآورد می‌کنند که این برده‌های آزاد شده حتی چنانچه پس از بهبودی در سطح یک فقر نسبی روزی دو دلار به زندگی ادامه دهند، به عنوان مصرف کننده سهمی برابر ۲۲ تا ۲۳ میلیارد دلار در اقتصاد جهانی خواهند داشت.

ولت آن لاین: شما با برده فروشان و صاحبان برده‌ها نیز صحبت کرده اید. آیا قصد شما دفاع از خودتان بوده؟

اسکینر: خیلی از آنها آشکارا می‌گویند که مسئله بر سر پول زیاد است، اما بعضی دیگر خودشان هم از برده‌ها کامیاب می‌شوند. در‌هائیتی یک تاجر برده به من چنین تعریف کرد: «من این کودکان را از فقر یاس آور نجات داده و برای آنها در یک خانواده‌ای که وضع مالی بهتری دارد جایی پیدا می‌کنم.» اما بلافاصله همین شخص از من پرسید که آیا من مایلم آن کودکی را که می‌خواست به بهای ۵۰ دلار به من بفروشد به عنوان شریک ـ منظورش شریک جنسی بود ـ داشته باشم. سرپوش‌های انسان دوستانه‌ی تجار برده وقتی مسئله بر سر کار و کسب است خیلی زود کنار می‌روند.

ولت آن لاین: تجارت برده در سرتاسر جهان سالیانه مبلغی در حدود ۳۲ میلیارد دلار است. آیا از این نمی‌ترسید که وقتی شما این برده فروشان را چنین بی آبرو می‌کنید برای شما دردسرساز شوند؟

اسکینر: چرا. مثلاً در ترکیه، من از کارمند یک دفترمسافرتی فرودگاه پرسیدم که کجا می‌توانم یک زن برای خودم بخرم. او مرا برای خرید زنی به بهای ۱۰۰ دلار نزد مردی برد که به جرم تجارت انسان به زندان افتاده و تازه آزاد شده بود. هنگامی که روبروی او قرار گرفتم به سرعت برایم روشن شد که او اعتمادی به من ندارد. این فکر که ممکن است او هر لحظه اسلحه‌ای را به روی من بکشد شدیداً مرا به وحشت انداخت. اما حادثه‌ای روی نداد. در پایان معامله او به من زمینی را بر روی بام خانه اش نشان داد که در آن ماریجوانا کاشته بود. من گفتم: آه، این که همان کار قبلی خودم است. و این گذشته‌ی مجرمانه‌ای که برای خودم ساخته بودم او را آرام کرد.

ولت آن لاین: کتاب شما در باره‌ی برداری در بسیاری از قسمت‌هایش به نوشتاری مبارزه جویانه شباهت دارد. آیا مخصوصاً می‌خواستید با طرفداران الغای بردگی چشم و هم چشمی کرده باشید؟

اسکینر: من حقیقتاً خودم را از همین سنخ می‌دانم. خانواده من در اصل با کشتی مشهور « می‌فلاور » به آمریکا آمده بودند. آنها عضو فرقه مسیحی کویکر بودند که فکر می‌کردند در هر انسانی اخگری از خداوند وجود دارد. آنها خیلی زود به این نتیجه رسیدند که برده داری عمل بسیار زشتی است. من در کلاس‌های دینی کویکر‌ها مطالب بیشتری از فردریک دوگلاس و‌هاریت توبمن در باره مسیح و موسی آموختم. اما دقیقاً همان هنگام که انسان در آن فاحشه خانه در بوخارست باشد و همان زنی را که دچار عقب ماندگی ذهنی نیز بود در برابر خود داشته باشد تازه خواهد فهمید که سخن گفتن از مبارزه با برده داری تا چه اندازه اهمیت دارد تا شاید به این ترتیب این انسان‌ها بیش از این در سکوت خود مجبور به تحمل درد و رنج نباشند.

ولت آن لاین: تاریخ کشور شما با برده داری کاملاً پیوند خورده است. آیا آمریکا اکنون با این انتخاب رئیس جمهور جدید باراک اوباما از گناه سنتی خود آزاد شده اند؟

اسکینر: به طور کامل که خیر. این در واقع انتخاب مردی بود که خواهان انجام تغییرات بزرگی است که مردم آمریکا آنها را مقدور می‌دانند. اما مسائل و مشکلات ما به این ترتیب کمتر نشده است: چه پیامدهای دیرهنگام حاصل از برده داری و چه باری که در شکل‌های نوین برده داری با آنها روبرو هستیم. ما نیز اکنون در آمریکا تهاجمی ترین نوع قوانین بر ضد برده داری را داریم. و با این وجود درست در همین لحظه‌ای که با هم سخن می‌گوئیم دو انسان جدید به بردگی درآمده‌اند.

ولت آن لاین: از دست اوباما در این خصوص چه کاری بر می‌آید؟

اسکینر: در این باره می‌توانم ساعت‌ها برای شما سخن گویم، هرچند خلاصه‌ی آنها چنین خواهد بود: نبرد با برده داری باید بخشی از یک نبرد دیگر باشد که اوباما وعده آن را داده بود، یعنی هنگامی که گفت «من می‌خواهم با سرمایه گذاری در انسانیت مشترکمان امنیت مشترکمان را افزایش دهم.» فقط کافی است که به وعده‌ی خود پایبند بماند.

http://www.welt.de/politik/article2759571/Noch-nie-gab-es-so-viele-Sklaven-wie-heute.html