آیا به بن‌بست رسیده‌ایم؟/ عبدی و اسفندیاری

عباس عبدی: چیزی به‌نام مردم دیگر در این حکومت وجود خارجی ندارد. تقریبا دیگر نمی‌توان یک پروژه مشترک با این سیستم تعریف کرد و به توافق رسید. در اول انقلاب، علی‌رغم جنگ و مشکلات متعدد دیگر، امید به آینده در مردم بیشتر از امروز بود، اما در حال حاضر، انتظار یک تغییر بنیادین در وضعیت سیاسی وجود دارد. ما نیازمند یک اصلاحات بنیادین در رویکرد سیاسی و مقابله با فساد هستیم. از سال ۱۳۶۸ هفت برنامه توسعه با محوریت رشد اقتصادی ۸ درصد نوشته شده و همه آنها شکست خورده است. برای مبارزه با فساد، اولین کار این است که رانت و امتیاز را حذف کنیم و رسانه‌ها را آزاد بگذاریم.

شهاب اسفندیاری: اینکه با ایجاد هراس بر سیاست‌گذار تاثیر بگذاریم، یک تکنیک سیاسی است. نهضت آزادی بعد از جنگ نامه تندی نوشت و از نزدیک بودن فروپاشی و دین‌گریزی جوانان گفت. یا اصلاح‌طلبان نامه موسوم به جام‌زهر را در سال ۱۳۸۲ نوشتند. اصلاح‌طلبان و روشنفکران ما به‌جای آنکه با حاکمیت پروژه مشترک تعریف کنند، به‌دنبال تقابل و به‌قول خودشان: فتح سنگربه‌سنگر رفتند. این افراد «جنبش دانشجویی» و «مطبوعات» دو نهاد مدنی را ابزاری برای اهداف خودشان کردند و با امنیتی کردن فضای سیاسی ایران، زمینه‌ساز وضع موجود شدند.