دوپینگ موقت دولت رئیسی

از آغاز انتصاب ابراهیم رئیسی (یکی از اعضای گروه مرگ در سال ۶۷) به ریاست جمهوری، همواره این پرسش مطرح بوده که ایشان با به تعبیری ابربحران‌های جاری چه خواهد کرد؟ اکنون که او رسما کار خود را آغاز کرده، این پرسش جدی تر از پیش مطرح است. خود او نیز مراسم تنفیذ، از برنامه‌های دراز مدت و اقدامات فوری برای مهار بحران‌ها و کاهش مشکلات حاد مردم یاد کرده که به زودی اجرایی خواهد شد.

من هم به اقتفای آقای رئیسی پاسخ را به دو گروه تقسیم می‌کنم. پاسخ بلند مدت و کوتاه مدت. به گمانم موفقیت برنامه‌های بلندمدت و حتی میان مدت (مثلا در سه سال آینده) کاملا منفی است. هرچند برخی بر این گمانند که یک دست شدن حاکمیت اصولگرا به دلایلی در نظر معقول زمینه‌های کاهش مشکلات جامعه و مردم فراهم شود ولی من چنین گمانی ندارم و آن را چندان محتمل نمی‌دانم. زیرا قراین مختلف و تجارب چهل ساله نشان می‌دهد که چنین نخواهد شد. مشکل اساسی در ساختار حقوقی قانون اساسی و بعد در نوع تفکر و اعمال سیاست‌های بالادستی است که عملا قوای سه گانه حاکم را بلاموضوع و حداقل کم اثر می‌کند که کرده است. از باب فرض محال، فرضا آقای رئیسی هم دارای برنامه باشد و هم توان لازم را برای اعمال سیاست‌های خود داشته باشد، باز در عمل نخواهد توانست کاری بکند. این غیب گویی و یا سیاه نمایی نیست، ساختار حقوقی و حقیقی نظام ولایی چنین اقتضا می‌کند. حداقل آن است که در رهبری رهبر کنونی چیزی تغییر نخواهد کرد و از این رو آش همین آش، کاسه هم همین کاسه است. البته مگر این که معجزه‌ای رخ دهد که حسابش جداست!

اما، جدای از مشکلات بنیادین دیگر از جمله بحران آب و سیاست خارجی، در کوتاه مدت به گمانم دولت رئیسی به طور نسبی موفق خواهد شد تا اندکی از فشار اقتصادی و وضعیت بحرانی معیشتی فرودستان بکاهد. آنچه مرا به این نتیجه گیری می‌رساند، تجربه دوران شهرداری محمود احمدی نژاد در هجده سال قبل است. تا آنجا که من اطلاع دارم، چند ماه پس از آن که احمدی نژاد شهردار تهران شد، آقای خامنه‌ای و بیت ایشان او را «کشف» کرده و تشخیص دادند که چنین آدمی می‌تواند همان «آدم» مطلوب رهبری و ولایتمداران باشد. از آنجا که او پس از کسانی چون کرباسچی و الویری و مدنی شهردار شده بود و این هر سه آدم مطلوب رهبری نبودند، این گونه تشخیص داده شد که، به هر قیمتی که شده، احمدی نژاد در کار خود موفق شود تا موفقیت او به حساب اصولگرایان ثبت شود. شاید هم در همان زمان آقای خامنه‌ای احمدی نژاد را برای ریاست جمهوری آینده در نظر گرفته بود. خدا عالم است!

با توجه به این ملاحظات بوده است که به فرمان رهبری، اولا اختلافات درونی در نوع مدیریت شهری (از جمله اختلاف سپاه و شهرداری در مورد مصوبه خروج پادگان‌های نظامی از داخل تهران) به طور نسبی کاهش پیدا کرد و ثانیا تمامی امکانات مادی و مالی به سود شهردار ولایی بسیج و تجمیع شد تا او بتواند اقداماتی برای جلب رضایت مردم بکند. هرچند احمدی نژاد، که سوراخ دعا را پیدا کرده بود، این امکانات را بیش از همه به هیئت‌های مذهبی و مداحان بخشید و همان‌ها بودند که پس از دو سال در برکشیدنش به ریاست جمهوری و حمایت از او حداقل تا سال آخر ریاست جمهوری اش، نقش تعیین کننده‌ای ایفا کردند.

حال به احتمال زیاد نیز چنان خواهد شد. از آنجا که ریاست جمهوری رئیسی و دولت ولایی او برای ولایتمداران و شخص ولی کاملا حیثیتی است و می‌دانند که ناکامی این دولت دست ساز و در هماهنگی قوای حاکم شکستی تلخ برای آنان و به معنای یأس مطلق مردم (حتی وفاداران به نظام) خواهد بود، تمامی امکانات مادی (از جمله نهادهای اقتصادی تحت امر رهبری و نیز امکانات فراوان سپاه) بسیج و تجمیع خواهند شد تا دولت ولایی دوپینگ کرده و به طور موقت هم شده اندکی از فشارهایی معیشتی مردم بکاهد. اما آیا چنین خواهد شد؟ آینده نشان خواهد داد. در هرحال من به سهم خود از هر اندازه و به هر دلیل از کاهش رنج مردم استقبال کرده و خوشحال خواهم شد.

چهارشنبه ۱۳ مرداد ۱۴۰۰

منبع: کانال تلگرام نویسنده