سال سخت ۳۹۹ به ۴۰۰ و امیدهایم
تقی رحمانی
اختصاصی امروزوفردا
* امید دارم در سال ۱۴۰۰، و پس از آن مادرم سال‌های بیشتری در این دنیا کنارمان باشد. او در نبود نرگس، برای بچه‌ها مادری و مادر‌بزرگی می‌کند. به بودنش بسیار نیاز داریم. او همیشه خلاء نبودن مادر را – نرگس ممنوع خروج است- تا حدی برای بچه‌ها پر می‌کند. از دور و یا نزدیک، به من کمک کند تا کیانا و علی را بهتر بزرگ کنیم.
او بدون پدر، من، محترم و میترا را بزرگ کرد. برای همین است که به او می‌گویم: (عزیز آقا)
* همچنین امید دارم نرگس بتواند پیش ما و بچه‌ها بیایید، اما امید دارم در فعالتیش مفید و راهبردی باشد.
* اما اجاره بدهید حیطه امید را از خانواده‌ام که آرزوی سلامتی‌شان را دارم دور تر ببرم و به کسانی بپردازم که مواضع‌شان بر زندگی من اثر گذاشته است حال چه مثبت و چه منفی:
* امید دارم ملی‌مذهبی‌ها به خودآیند و در داخل کاری راهبردی کنند، تا من هم به این واسطه نیرویی مضاعف بگیرم. همچنین امید دارم، نهضت آزادی ایران مواضعی بگیرد که اعتبارش خدشه نبیند. امید دارم، جریانات دموکرات ملی در ایران رشد کنند.
* امید دارم مدرسه منتظری به خودآید و راه استادش را تکمیل کند. امید دارم که روشنفکر ایرانیِ سکولار و مسلمان، راه‌حل‌های ایرانی‌تری برای حل مشکلات پیدا کند که البته کار آسانی نیست. اما اول باید به بضاعت‌مان آگاه شویم.
* امید دارم تا میرحسین موسوی احساس مسولیت جدیدی کند و موضعی راهبردی بگیرد. برای کروبی و رهنورد هم چنین می‌خواهم. اما می‌دانم که تردید موسوی این کندی سبزیان را باعث شده است. اگر چه برای بسیاری سبز تمام شده و آنان دکان‌های دیگری باز کرده اند.
* امید دارم، از آنجا که روحانی که عهد‌شکنی کرد، دیگر با هیچ عهد‌شکنی همراه نشوم برای کمک کردن در هر سطحی.
* امید دارم جامعه مدنی و نهاد‌های مردم شکل بگیرد و افراد در کارهای کوچک فعال شوند و قلعه قدرت را محاصره کنیم که همان بازی در عرض است. تا با قدرت هم تصفیه حساب کنیم. در صورت قوی شدن جامعه و نهاد‌هایش است که می‌توانیم دیگر چک سفید به هر جریان سیاسی ندهیم تا سپس زیر قولشان بزنند، مانند زیر قول زدن اصلاح‌طلبان به مردم و ملی‌مذهبی‌ها و دیگر جریانات سکولار و غیره.
* امید دارم که خارج، کمک داخل شود. این کمک زمانی مهم می‌شود که در داخل راهبرد قوی و موثر وجود داشته باشد.
* امید دارم در خارج از دو قطبی کاذب اصلاح‌طلب منافع‌گرا و سرنگونی‌طلب ذهنی و شعاری، جامعه راه خود را بیابد. راهی که حکومت دینی در آن راه حل نیست و من نیز بتوانم در این راه قدمی بردارم در حد توان.
* اما با وجود این امید داشتن‌ها من سال‌های سختی را برای مردم ایران و جهان، پیش‌بینی می‌کنم که باید با آن درست مقابله کرد. که خود تحلیل مفصلی می‌طلبد که خواهم نوشت.
