جای معلم، زندان نیست

چطور می توان دانش آموز نقاد، پرسشگر و تحلیل گر تربیت كرد در صورتی كه معلمان بارها در قبال نقدهایی كه به نظام آموزشی و برخی از سیاست ها و تصمیمات آن داشته اند مورد مواخذه قرار گرفته اند؟ چطور می توان از اجرای راهكار سند تحول بنیادین مبنی بر تربیت تمام ساحتی سخن به زبان آورد و از آن سند حمایت کرد در حالی  كه همان معلمی كه باید در كلاس درس و مدرسه چنین دانش آموزی را تربیت كند از ابتدایی ترین حق حرفه ای و انسانی اش - آزادی  بیان- محروم مانده است؟ نقد با چاره كار می نویسند، می گویند چرا نوشتی؟ در نشست ها و مطالبه گری های آرام حضور پیدا می كنند، می گویند چرا آنجا حضور داشتی؟ در صفحات شخصی در شبكه های اجتماعی برای اتفاقات و رویدادهای مختلف جامعه نظر شخصی درج می‌كنند، می گویند حقوق بگیر دولتی كه نباید نقد دولت بكند و نباید به این شرایط بحرانی دامن بزند .
ننویس، مصاحبه نكن، اعتراض نكن، نقد نكن، اشتباهات استراتژیك و تصمیمات نادرست را نببین...گویی معلم را همراه با فعالیت، خلاقیت، آگاه به زمانه، توانمندی، مهارت دانشی و شایستگی حرفه ای نمی خواهند و شاید دلشان به این خوش است و این را می‌خواهند كه جامعه معلمان بدون هیچ كنش صنفی به كلاس درس بروند و طوطی وار كتاب های درسی را آموزش دهند و در پایان سال تحصیلی نمرات درسی دانش آموزان را اعلام كنند. شاید نمی‌دانند که قرن حاضر، معلمی را می‌خواهد كه فراتر از مرزها حرکت کند و علم را با تمام ویژگی های جهانی اش کسب کند و در فرایند یاددهی - یادگیری به دانش آموزانش منتقل کند.
چندسالی است در محکمه های قضایی و دولتی مرسوم شده که به معلمان دارای گلایه از عملکرد سیستم آموزشی با هر شکوه و پیگیری برچسبی از معاند نظام و کشور زده می شود و آنان برای مدتی نه تنها از محیط کار و خانه خود دور خواهند شد و در بندهای قضایی گذران روزگار می‌کنند بلکه  گاها در همان دوران ناخوشایند دوری و زندان، حکم انفصال از خدمت و اخراج از کار برای شان صادر می شود.
چگونه ممکن است که رهبر یک کشور از نقد ناراحت نمی شوند و از آن استقبال نیز می کنند، اما مسئولان رده های پایین تر دولتی  و حکومتی با شنیدن انتقادات و مطالبات چهره در هم می کشند و مسیری را طی می کنند که به خفقان و خاموشی فریادهای عدالتخواه منتهی می شود؟
معلم اگر اعتراضی می‌کند از چند حوزه بیشتر عدول نمی کند؛ ارتقای کارایی نظام آموزشی و کیفی شدن طرح ها و برنامه ها، حمایت از حقوق آموزشی و پرورشی دانش آموزان، افزایش برنامه های آموزشی توانمندساز و مهارتی و پیگیری مطالبات مالی و معیشتی معلمان. در کدام یک از این موارد ضدیتی با اصول و چارچوب های آرمانی کشور وجود دارد؟!
معلم نه می‌خواهد کشور را به هم بریزد و نه حقی بیشتر از حقوق مربوطه اش را می ‌خواهد. فقط انتظار دارد که آموزش در جامعه  رونق پیدا کند تا از طریق آن چرخه های توسعه و شکوفایی کشور با نوآوری و همیّت حرکت داشته باشد .
هفته گرامیداشت مقام معلم برای پاسداشت و تجلیل از اقدامات ارزنده معلمی است نه برای اعلام حکم انفصال از خدمت و معرفی شدن به ساختارهای زندانی. تجلیل که نشدند حداقل آنها را به آه کشاندن نرسانید. در این چند سال هر چه گفتیم این را شنیدیم که برخی از اتهامات وارده به معلمان از دسترس قانونی دولت و وزرات آموزش و پرورش خارج است. هرچند که  نمی توان به عقل پذیرفت که در این میان نمایندگان دولت نقشی ندارند و صفر تا صد آن به قوه قضائیه و دیگر نهادها بستگی دارد اما با این وجود برای دستگاه رسیدگی به جرائم  چندان دشوار نخواهد بود که در بین پرونده های قتل، غارت، اختلاس و امنیتی نگاه منطقی تر و منصفانه تری به معلمانی داشته باشد که نه از خزانه این مملکت غارت کرده اند و نه قصد اغتشاش و برهم زدن آرامشی را دارند و نه قانونی از قوانین را زیر پای گذاشته‌اند چرا که معلمان خود را تابع قوانین کشوری و احترام به آن می دانند. چطور ممکن است معلمی که زندگی سالم و شهروندی ممتاز را آموزش می دهد درگیر برهم زدن آرامش شهر و کشور باشد؟
چند وقتی است که رئیس قوه قضائیه دیدار و گفت و گو هایی با نهادهای مردمی و صنفی مختلف دارد، اینکه در برنامه ها و نشست های کاری و پیگیرانه اش سری هم به بندهای زندان هایی بزند که در آن معلمان گذران دوره حکم می کنند شاید گره گشا و پاسخ دهنده خوبی برای سوالات موجود در ذهن معلمان باشد که چرا همکاران مطالبه گرشان در زندان و در شرایط نامناسب به سر می برند.
پیگیری و به ثمر رساندن این باور که “جای معلم زندان نیست” انتظاری است که جامعه معلمان از دستگاه قضا و متولیان امنیت کشور دارند. به امید آنکه به زودی  معلمان از حمایت های قضایی خوب و مطلوبی برخوردار شوند.
مردمسالاری