سی ویژگی جامعه‌ای که در آن رقابت کمیاب است

۱- افراد اول دیگران را تمجید می‌کنند، بعد شاید تحلیل کنند؛

۲- صنعت تملق ناخواسته تسرّی پیدا می‌کند؛

۳- مناسبات فردی بر سیستم‌سازی اولویت پیدا می‌کند؛

۴- افراد واژه‌هایی را استفاده می‌کنند که صاحبان سِمَت خوششان بیاید؛

۵- حفظ سِمَت بر کیفیت عملکرد مدیران اولویت پیدا می‌کند؛

۶- در ناخودآگاهِ افراد، راستگو نبودن حالت عادی پیدا می‌کند؛

۷- کسانی که توانایی، تخصص و شخصیت دارند به حاشیه رانده می‌شوند؛

۸- دستیابی به سِمَت بسیار سهل می‌شود؛

۹- رؤیا پردازی و تخیلات جای تحلیل‌های مبتنی بر Fact را می‌گیرند؛

۱۰- افراد می‌آموزند ۱۰ درصد حقیقت را بگویند، ۹۰ درصد تزیین کنند؛

۱۱- حیله‌گری برای رسیدن به پول و سِمَت بسیار فعال می‌شود؛

۱۲- افراد می‌آموزند با واژه‌ها، حداقل برای مدتی می‌توانند دیگران را فریب دهند؛

۱۳- دسترسی به رانت بسیار راحت می‌شود؛

۱۴- فی‌البداهه بودن (Arbitrariness) قاعده می‌شود؛

۱۵- پیش‌بینی رفتار و افکار واقعی افراد، ناممکن می‌شود؛

۱۶- افراد در طول یک روز بنا به ضرورت و نوع مخاطبین، چند بار جهان‌بینی عوض می‌کنند؛

۱۷- وفای به عهد، معنای خود را از دست می‌دهد؛

۱۸- افراد، شخصیت واقعی خود را در لایه‌های تودرتو پنهان می‌کنند؛

۱۹- افراد در توجیهِ طرح هایی که کارآمدی ندارند، حرفه‌ای می‌شوند؛

۲۰- برنامه ­ریزی با موانع جدی روبرو می‌شود؛

۲۱- به سختی می‌شود روی قول، سخن و دیدگاه افراد حساب کرد؛

۲۲- عمده نوآوری ­ها در حفظ سِمَت خود را نشان می‌دهند؛

۲۳- مسئولیت و اعتبار اظهار نظر کردن به شدت کاهش پیدا می‌کند؛

۲۴- موضوع کارآمدی صرفاً در سخنرانی ­ها و همایش‌ها بحث می‌شود؛

۲۵- اهمیت ثانیه، دقیقه و زمان به حداقل خود می‌رسند؛

۲۶- کار جّدی و درازمدت، بسیار سخت می‌شود؛

۲۷- افراد خورجینی از شخصیت‌های مختلف در اختیار دارند که به تناسب شرایط، از شخصیت مناسب استفاده می‌کنند؛

۲۸- ارتقاء افراد عمدتاً با سنجش میزان ارادت آنها، تعیین می‌شود؛

۲۹- کشورهای دیگر و بنگاه های خارجی به سختی بتوانند با این جامعه به توافقِ پایدار برسند؛

۳۰- جامعه و کشور به تدریج، اثرگذاری و مزیت نسبی خود را در سطح بین‌المللی از دست می‌دهند.