پرستو سازی؛ ترفند یا تراژدی؟

پرستوها زنان اغواگری هستند که دستگاههای اطلاعاتی از آنها برای جاسوسی و دام گستری برای سوژه هایشان استفاده می کنند. سالیان زیادی ست که پول و زن به عنوان دو حربه اساسی دستگاههای اطلاعاتی جهان برای به زیر کشیدن و به دام انداختن اهدافشان مورد استفاده قرار می گیرد.

پیش از انقلاب ایران، ساواک از این حربه علیه بسیاری از مخالفان سرشناس خود و از جمله شماری از روحانیون برجسته استفاده کرده و آنها را از دور مبارزه خارج کرده بود. چند سالی پس از انقلاب هم این ابزار کارساز مجددا جای خود را در دستگاههای اطلاعاتی کشور باز کرد و چنان که عبدالله ناصری در مصاحبه‌ای عنوان کرده، در مقاطعی حتی بیوگان شهدا برای چنین مقاصدی به استخدام نهادهای امنیتی کشور در می آمدند.

در دوران اصلاحات از پرستوها به طور گسترده برای دام گستری بر سر راه شخصیت‌های چغر جناح دوم خرداد استفاده شد که معروفترین‌شان عطاالله مهاجرانی و محمدعلی ابطحی بودند.

بعدها استعفای بی‌سر و صدای تعدادی از وزرای احمدی‌نژاد نیز به همین روش عملی شد.

در دوره روحانی علی جنتی بزرگترین قربانی پرستوهای اداره اطلاعات سپاه بود. بعدها حتی نهادهای امنیتی از بازداشت خانمی به جرم جاسوسی خبر دادند که با چهار وزیر روحانی در ارتباط خاص بوده است.

جنجالی‌ترین پرستو اما بر شانه شهردار اصلاح طلب پایتخت نشست که از قضا عمیقا مغضوب و منفور پرستو سازان بود.

ارتباط محمدعلی نجفی و میترا استاد که او را مجبور به استعفا از مقام شهرداری تهران کرد در نهایت به پایان تلخی منجر شد که هیچ کس نمی‌تواند از شنیدن آن ابراز خوشحالی کند.

بدون شک ورود میترا استاد به زندگی نجفی نه تنها مرگ کامل سیاسی وی را رقم زد، که حتی چنان که از شواهد بر می‌آید با اصرار بر افشای روابطش با نجفی، اصرار به مصاحبه و جنجال در خصوص زندگی شخصی‌اش با وزیر سابق آموزش و پرورش و باج‌گیری از او برای عدم افشای رازهای شخصی‌اش، وزیر تحصیلکرده‌ی دانشگاه ام‌آی‌تی آمریکا را به مرز جنونی کشاند که جنایتی باورنکردنی را در قلب پایتخت رقم زد؛ جنایتی که مقصرش تنها قاتلی نیست که پنج بار ماشه را کشیده، بلکه باوری‌ست که مدیران تمام پروژه‌های پرستوسازی دنیا دارند: هدف، وسیله را توجیه می‌کند!