مقایسه آزادی‌های اجتماعی در عراق و ایران

عراق کشوریست که هنوز در جنگ و تروریسم می سوزد. تانک ها و نفربرها در اکثر خبابان های شهرهای این کشور دیده می شود. تفتیش شهروندان برای گریز از تروریسم و عملیات انتحاری، بخشی از زندگی عادی مردم شده است. هنوز داعش و گروه های تکفیری در بخشی از شهرهای عراق نفوذ دارند. کشتن تعدادی شیعه توسط تندروهای وهابی پاداش بهشت و همسفره ای با رسول الله را خبر می دهد. حتی برخی از گروه های شیعی با هم درگیر و در تخاصم اند. علت ناشادی مردم حضور تروریسم و گروه های انتحاری و بالا بودن هزینه های زندگیست.
و.........

با این همه، ملت عراق از دموکراسی نسبی برخوردارند.

یعنی، رسانه ها آزادی نسبی دارند.

مردم در انتخاب لباس و زنان در انتخاب حجاب آزادند.

مشروبات الکلی به صورت قانونی در اختیار طرفدارانش قرار داده شده است.

هنرمندان در صنوف مختلف زیر فشارهای حکومتی نیستند و آزادانه می توانند هنرنمایی کنند.

آزادی بیان به طور نسبی وجود دارد. فیلترینگ فضاهای مجازی دیده نمی شود.

دستگاه های امنیتی، پلیس یا هر نهاد دیگری در خیابان ها و محافل های عمومی و خصوصی مزاحم مردم نمی شوند.

هیچکدام از نهادهای مذهبی اجازه ندارند که مردم را با زور وارد بهشت کنند.

آیت الله سیستانی به عنوان رهبر سیاسی مذهبی این کشور به هیچکس اجازه نداده که برای او قدسیت یا معصومیت قایل شوند و او کمترین دخالت را در ترتیبات کشوری دارد.

امامان جمعه و جماعات حق دخالت در ترتیبات کشوری را ندارند چه برسد به این که بتوانند استاندار و فرماندار تعویض کنند.

در یک کلام، دین از حکومت یا سیاست از دین جداست.

کسی را به جرم اظهارنظر یا دگراندیشی زندانی و مجازات نمی کنند و.....

رابطه این کشور با نظام اقتصاد بین الملل، کشورهای همسایه و مابقی کشورهای دنیا در وضعیت مطلوبی است. هرچند هزینه های تولید بالاست و هنوز چرخ تولید در کشور راه نیافتاده است، اما سعی شده تلاطم های اقتصادی در کشور کنترل شوند و پول کشور در مقایسه با اسعار خارجی از نوسان کمی برخوردار است.

هرچند شاخص های توسعه اجتماعی در عراق هنوز در سطح مطلوب و رضایت بخشی نیست، اما مطالعه وضعیت موجود و ادامه روند آن، خبر از آینده ای مطلوب برای این کشور می دهد.

حال خودتان مقایسه کنید وضعیت ایران با عراق را.