چرا کلینتون در انتخابات پیروز می‌شود؟

دیپلماسی ایرانی: اگر دونالد ترامپ موفق نشود که برتری هیلاری کلینتون در میدان رقابت برای انتخابات ریاست جمهوری را جبران کند، حزب جمهوری خواه با گزینه های دردناکی روبه رو خواهد شد. دموکرات ها از سال ۱۹۹۲ تاکنون در پنج انتخابات از شش انتخابات عمومی در ایالات متحده پیروز بوده اند. در سال ۲۰۰۰ نیز ال گور، کاندیدای دموکرات ها، اکثریت آرای عمومی را به دست آورد ولی در آرای الکترال مغلوب جورج بوش شد. اگر هیلاری کلینتون بتواند که برتری خود را در نظرسنجی های عمومی و ملی تا روز انتخابات حفظ کند به این معنی است که حزب دموکرات در شش انتخابات از هفت انتخابات گذشته ریاست جمهوری همچنان اکثریت آرای آمریکایی ها را به دست آورده است. اتفاقی که در فضای سیاسی آمریکا بی سابقه است.

از انتخابات ۱۸۲۸ و پیروزی اندرو جانسون به عنوان نخستین رییس جمهور دموکرات که مورخان آن را تولد سیستم دو حزبی مدرن در ایالات متحده می دانند، هیچ حزبی موفق نشده که در شش انتخابات پیاپی از هفت انتخابات اکثریت آرای آمریکایی ها (فارغ از آرای الکترال) را به دست آورد. حتی موفق ترین چهره های سیاسی امریکا هم نتوانسته اند که به چنین استانداردی دست پیدا کنند.

در طول تاریخ آمریکا اینکه یک مزیت حزبی بتواند در چندین و چند انتخابات ریاست جمهوری ادامه پیدا کند، تصادفی اتفاق نمی افتد. همچنین دلیل این مزیت حزبی را نمی توان ساده انگارانه به این مساله مرتبط کرد که یک طرف کاندیداهای جذابتری را انتخاب می کند یا تکنیک های بهتری را در رقابت های انتخاباتی به کار می گیرد. حزب دموکرات از سال ۱۹۹۲ این مزیت حزبی را با استفاده از تقویت ارتباط با طیف های مختلف رای دهندگان آمریکایی (از اقلیت ها گرفته تا زنان و قشر تحصیل کرده سفید پوست) تقویت کرده است. آلن آبراموویچ، کارشناس علوم سیاسی دانشگاه اموری، می گوید: «این یعنی اینکه یک ائتلاف نسبتا پایدار وجود دارد که همسو با حزب غالب است.»

به عنوان مثال، برای جمهوری خواهان اواخر قرن ۱۹ به معنی تسلط رو به رشد حزب بر ایالت های شمالی پروتستان بود، نخست به عنوان حزب اتحاد و سپس به عنوان قهرمانان شهرنشینی و پیشگامان صنعتی شدن در برابر پوپولیسم کشاورزی دموکرات ها. اما فرانکین روزولت دموکرات در دوران رکود با طرح نیو دیل (New Deal) و مشارکت دادن آفریقایی ـ آمریکایی های شهرهای پرجمعیت شمالی به میدان آمد و در انتخابات ۱۹۳۲ پیروز شد. این تداوم پیروزی دموکرات ها ادامه داشت تا اینکه ریچارد نیسکون و رونالد ریگان در دهه ۱۹۶۰ با توسل به اهرم های فرهنگی چون افزایش جرم و جنایت در ایالات متحده و سقط جنین در دهه ۱۹۶۰ وارد عرصه شدند و ورق را برای مدتی برگرداندند. آن ائتلاف ها برای چند دوره پایدار رای اکثریت را هدایت کردند اما حالا شرایط تغییر کرده است.

اندرو جکسون و بیشتر جانشینان دموکرات او سیاست های آمریکا را پیش از جنگ داخلی کنترل می کردند اما هشت انتخابات، در سال های ۱۸۲۸ و ۱۸۵۶، طول کشید تا در شش انتخابات ریاست جمهوری اکثریت آرای عمومی را به دست آورند. همچنین هشت انتخابات طول کشید، یعنی از ۱۹۳۲ تا ۱۹۶۰، تا دموکرات ها با فرانکلین دی. روزولت، هری ترومن و جان اف. کندی در شش انتخابات اکثریت آرای عمومی را به دست آورند.

با رهبری کاندیداهایی از ویلیام مک کینلی و تئودور روزولت تا هربرت هوور، جمهوری خواهان موفقیت های مشابهی را از ۱۸۹۶ تا ۱۹۲۴ و ۱۹۰۰ تا ۱۹۲۸ به دست آوردند. و در حالی که حزب جمهوری خواهان در هفت انتخابات از هشت انتخابات سال های ۱۸۶۰ تا ۱۸۸۸ اکثریت آرای الکترال را به دست آوردند، در همین مدت مشابه تنها موفق شدند که در پنج انتخابات اکثریت آرای عمومی را به دست بیاورند. جمهوری خواهان همچنین موفق شدند که در پنج انتخابات از شش انتخابات در سال های ۱۹۶۸ تا ۱۹۸۸ رای اکثریت عموم را به دست آوردند اما بلافاصله مبارزه های انتخاباتی بعد از آن را از دست دادند و به رکورد کسب اکثریت آرای عمومی پنج انتخابات از هفت انتخابات بسنده کردند.

به نوعی می شود که دموکرات ها هنوز نتوانسته اند که به سابقه جمهوری خواهان برسند. در پنج پیروزی آرای عمومی ار سال ۱۹۹۲، دموکرات ها در دو انتخاباتی که باراک اوباما پیروز آن بود موفق شدند اکثریت قاطع آرا را به دست بیاورند. با وجود اعلام حمایت ضمنی لیبرال ها و کاندیداهای حزب چپ، حتی اگر کلینتون برتری خود را حفظ کند ممکن است که نتواند اکثریت ۵۰ درصد آرای عمومی را به دست آورد. در حالی که در انتخابات های گذشته حزب پیروز اغلب به ۵۰ درصد از آرای اکثریت دست می یافت. و مهم تر این که دموکرات ها اکثریت کنگره را نیز در اختیار ندارند. با وجود این هشدارها، هنوز هم یک پیروزی با اکثریت آرای عمومی توسط هیلاری کلینتون می تواند نشان دهنده مزیت حزبی بی سابقه دموکرات ها در طول هفت انتخابات ریاست جمهوری اخیر باشد. این یعنی این که  درست مانند روزگار گذشته دموکرات ها توانسته اند که حمایت اقلیت ها، سفیدپوستان تحصیل کرده، سکولارها و رای دهندگان مجرد (به ویژه زنان) را کسب کنند و ائتلاف همسو با حزب را در جامعه تشکیل دهند.

این در حالی است که ترامپ با تقابلش علیه مسلمانان و مهاجران غیرقانونی و ادبیات غیرقابل قبولش درباره زنان، حزب جمهوری خواه را دقیقا در نقطه مقابل تغییراتی قرار داده است که رای دهندگان آمریکایی به دنبال آن ها هستند.

منبع: آتلانتیک/ تحریریه دیپلماسی ایرانی