روز سیاه دشمنی با دموکراسی

عامر بدر حسون، نویسنده و روزنامه‌نگار عراقی

چهارشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۵

مردمی که منطقه سبز را اشغال کردند، بیشتر طرفداران جریان صدر بودند. این افراد نه دموکراسی می‌خواهند و نه به فکر پشتیبانی از دموکراسی هستند بلکه فقط می‌خواهند منطقه سبز را تصرف کنند تا بتوانند پارلمان را وادار کنند که با تشکیلات وزارتی مورد پیشنهاد رهبرشان، مقتدا صدر برای دولت موافقت کند.
عملا و با استناد به شعارهایی که تصرف‌کنندگان منطقه سبز و پارلمان عراق سرمی‌دادند، می‌توان گفت آن‌ها مخالف هرگونه ابزار دموکراتیک هستند، آن‌ها به هیچ‌چیزی جز تحمیل اراده خود که در اینجا تشکیل کابینه مورد تأییدشان است، راضی نمی‌شوند. بدون هرگونه بررسی یا نیت‌خوانی می‌توان گفت، این کار کودتا علیه قانون اساسی و حکومت سیاسی کشور است.

تشکیل دولت حق نخست‌وزیر است و براساس تلاش‌ها و توافقات و مشورت‌هایی که وی با ۳۲۸ نماینده منتخب مردم می‌کند و نظری که از آن‌ها می‌گیرد و توجهی که به پیشنهادهای آن‌ها می‌کند، می‌تواند دولت خود را با کسب نیمی از نمایندگان بعلاوه یک نماینده تشکیل دهد، در این صورت دولت نماینده قانونی اراده پارلمان و نمایندگانی می‌شود که براساس قانون اساسی خود نماینده مردم هستند.

تعداد نمایندگان جریان صدر ۳۴ نماینده است درحالی‌که در مجلس جریان‌ها و فراکسیون‌های دیگری هستند که کرسی‌های بیشتری را در مجلس در اختیار دارند اما هیچ‌کدام حق ندارند اراده خود را به زور یا حتی با فشار مردم تحمیل کنند، حالا هر تعداد کرسی‌ای که در مجلس در اختیار داشته باشند، چه ۳۴ کرسی باشد چه ۱۶۴ کرسی. هرکس که بتواند رأی موافق ۱۶۵ نماینده مجلس (نصف بعلاوه یک) را به‌دست‌آورد حق قانونی تشکیل دولت را دارد. این تنها راه قانونی است و حرف قانون برای همه لازم‌الاجراست، آن هم زمانی که نمایندگان مجلس قسم یاد می‌کنند که به قانون اساسی احترام بگذارند و آن را اجرا کنند.

آ‌نچه۳۰ آوریل اتفاق افتاد، تشدید درگیری‌هایی بود که در آن هیچ‌کس نظر دیگران را نپرسید. کدام نویسنده یا روزنامه‌نگار یا تحلیلگر سیاسی می‌تواند نسبت به نظر اهل تسنن و کرد‌ها و حتی دیگر شیعیان بی‌تفاوت باشد و بخواهد برای تشکیل دولت نظر دهد. همه نسبت به این موضوع مسئولند و باید به مسئولیت خود پایبند باشند. کیست که نداند معنای مخاطرات اجتماعی یا طایفه‌ای یا قومی چیست. کیست که نداند جایگزین دموکراسی و ابزارهای آن دیکتاتوری و شرارت‌های دیر یا زود آن خواهد بود. آیا باید برای توضیح این مسئله قانون‌شکنان را توجیه کرد؟!

تصرف پارلمان به معنای تصرف و لغو اراده ملتی است که آن را انتخاب کرد، فارغ از اینکه نمایندگان چه فکر می‌کنند و بر چه اساس انتخاب شده‌اند. هیچ‌کس نمی‌تواند انتخابات را به سخره بگیرد حتی اگر بخشی یا همه نمایندگان نسبت به آنچه در کشور می‌گذرد ناامید باشند. هرکس می‌تواند سخنرانی غرا و طولانی‌ای درباره فساد دولت بکند اما هر کلمه‌ای که در توجیه فساد صورت بگیرد و هرکس که این توجیهات را بپذیرد در حقیقت بردگی و دیکتاتوری را پذیرفته است!

پارلمان تنها جایی است که نماینده اراده رأی‌دهندگان با همه رنگ‌ها و طوایف و قومیت‌هایشان است. پارلمان همه این مجموعه بشری را به عنوان شریک میهن گرد هم می‌آورد و می‌گوید که همه حق وجود دارند و هیچ‌کس نمی‌تواند آن‌ها را دور کند و بخواهد صحبت از سهم‌خواهی بزند و دشنام دهد. در اینجا تأسف می‌خورم برای آن شخص فرهنگی و سیاستمداری که معتقد به عملیات دموکراسی است اما خود‌ را تحقیر می‌کند و می‌گوید دموکراسی به درد ما نمی‌خورد. وقتی خود احترام خود را نگه نداریم چه انتظاری از دیگران داریم؟!