نامزد چوب به دست انتخابات
محمدتقی کروبی
 |
منبع: وبلاگ نويسنده
يكشنبه ۲۹ ارديبهشت ۱۳۹۲
انتخابات رياست جمهوری اين دوره تفاوت زيادی با دوره های گذشته هم به لحاظ ماهوی و هم به لحاظ شکلی دارد. در اين نوشتار کوتاه صرفا می خواهم به رويکرد تعدادی از نامزدهای اصولگرا اشاره کنم- رويکردی که مرکز ثقل اش به جای مردم به اقناع قدرت تغيير يافته است. اين دسته از نامزدها در سخنان و نوشته های شان مردم را مخاطب اصلی خود ندانسته اند (بطور نمونه بيانيه ورود آقايان متکی، لنکرانی، زاکانی را ملاحظه فرماييد). در نگاه اول آنچه در بيانيه نامزدهای فوق به چشم می آيد تملق و چاپلوسی بی حد و حصر نسبت به حاکميت و ناديده گرفتن مردم و مطالبات آنان است. واژه “مردم” صرفا برای زينت بخشيدن به نگارش نامه بکار رفته است. شايد در پرتو فرهنگ حاکم کشورمان بتوان تملق و پاچه خواری و ربودن گوی سبقت از رقبا را برای کسب سمت های انتصابی، ضمن مذموم بودن آن، پذيرفت اما نمی توان حاکميت اين فرهنگ را برای بالاترين مقام اجرايی کشور و فردی که می خواهد اين پست را احراز کند قبول کرد. اگر نامزدهای انتخابات رياست جمهوری باور به انتخاب رييس جمهور توسط رای مستقيم مردم داشته باشند پس بايد با رويکرد مردمی سخن بگويند و در اين کارزار و رقابت نفس گير برنامه ای برای حل مشکلات مردم ارائه دهند تا شانس و بخت خود را در احراز اين کرسی افزايش دهند. اما اگر فرض را بر امداد های غيبی بگذاريم آنگاه می توان رويکرد اين بخش از نامزدهای اصول گرايان را امری مقبول تصور کرد. فراموش نکنيم ساختار حقوقی جمهوری اسلامی به ترتيبی تنظيم شده که همه مقام‌های حکومتی از صدر تا ذيل به صورت مستقيم و يا غيرمستقيم با رای مردم انتخاب می شوند، اما اينکه فيلتر های موجود اين حق را از مردم ستانده، بحث ديگری است.
در ميان نامزدهای اصول گرايان آقای قاليباف اين روش را مفيد اما کافی ندانسته لذا برای اثبات بندگی مطلق و به اميد گوشه چشمی، راست يا دروغ اعتراف به افعال مجرمانه ای کرده است. بايد پرسيد چه فرهنگی در حکومت حاکم شده که نيروهای کشور چنين بی شخصيت شده اند. آقای قاليباف ۸ سال پيش کانديدای پست رياست جمهوری شد، با آنگاه تازه چکمه هايش را آويزان کرده بود، شيک پوش شد، ژست تبليغاتی مدرنی گرفت، شعارهای زيبا داد، بيلبوردها و عکس های متنوع و بنرهای گران قيمت را در شهر و روستا به نمايش گذاشت. مهمتر آنکه از مردم و حقوق آنها بويژه حقوق مدنی و سياسی شان سخن گفت. در آن روزها اين پاسدار که ملوانی، خلبانی و دکتری را در هم يکی کرده بود و از رانت پول و ثروت بی حساب برخوردار شده بود، کانديدای اصلی حاکميت نام گرفت و صاحب نام ها به ستادش رفت و آمد می کردند اما ۷۲ ساعت پيش از رای گيری اقبال حکومت از او برگشت و آنان که دستوری آمده بودند، دستوری هم رفتند. ريزش هايش به ستاد رقيب اش محمود احمدی رسيد، همان که سپاه و بسيج کرسی رياست را به او بخشيدند.
شايد اين تجربه تلخ او را برآن داشته که اينبار سياست پيشگيری پيش از درمان را بکار گيرد و برای حذف رقبای اصلی درون جناحی به اين روش سخيف روی آورد. اما تاسف از فضای حاکم در کشور که قاليباف برای افزايش شانس اش راهی جز گشودن لکه های سياه کارنامه اش به منطور کسب اعتماد حاکميت و کنار زدن رقبای درون جناحی نديده است. شانس آورديم مرتضوی، رادان، حيدری و صلواتی و امثالهم کانديدا نشدند، و الا برای سبقت بر يکديگر تبليغات رياست جمهوری به موضوعی بالای ۱۸ سال تبديل می شد. آری قاليباف و قاليباف ها بايد بدانند که:
تن آدمی شريف است به جان آدميت
نه همين لباس زيباست نشان آدميت
جای بسی تاسف است که اين روزها خروجی دستگاه انسان سازی نظام فردی مانند قاليباف که در اوج جوانی با عشق در جبهه ها برای دفاع از آب و خاک اين کشور فداکاری کرده را به جايی رسانده که برای ربايش ميدان از سوی رقبای درون جناحی اش به اين ذلت و خفت تن دهد. اگر بخواهيم سقوط و انحطاط اخلاقی را در درون سيستم مطالعه کنيم، بدون شک آقای قاليباف يک موضوع مطالعاتی است. به رسميت شناختن حقوق فطری انسان ها نه تنها به او کرامت و آزادگی می دهد بلکه او را از بندگی غبر خدا رها می کند. بارها پدرم بر انحراف انقلاب و آلودگی صاحبان قدرت سخن گفت، شايد همين يک مورد کافی است تا بتوان نظر به انحراف حکومتی که هدف به رشددادن انسان در حرکت به سوی نظام‌الهی داشت داد. آيا اينگونه می خواهيد زمينه بروز و شکوفايی‌استعدادها به منظور تجلی ابعاد خداگونگی انسان را فراهم آوريم (تخلقوا باخلاق الله)؟
