خیزش سبز؛ سبز‌تر از گذشته

پس از توقف یکساله جنبش اعتراضی خیابانی بار دیگر آغاز شد و نشان داد که تبلغیات دروغین حکومت فریب تا چه اندازه بی‌اعتبار است.


بارک الله به مردم ایران! درود بر جوانان این مرز و بوم! از شما چه پنهان، از روزی که از سوی مردان دلیری چون موسوی و کروبی برای ۲۵ بهمن اعلام راهپیمایی برای ابراز همبستگی با مردم مصر و تونس شد، از دو جهت دل و گوشم می‌لرزید، یکی اینکه با عدم موافقت دولت با راهپیمایی بزرگواران دعوت کننده اعلام انصراف بکنند و از مردم بخواهند که به خیابان‌ها نیایند، و دوم اینکه مردم نیایند و یا به قدر کافی نیایند. البته به طور طبیعی نگران برخورد‌ها و شدت عمل‌های حاکمیت و آسیب دیدن مردم هم بودم. از حوالی ظهر دنبال اولین خبر‌ها از تهران بودم و حوالی غروب پیگیر آخرین خبر‌ها از میهن.

تا اینجا خوشبختانه دو نگرانی اول موجه و به جا نبود. موسوی و کروبی نه تنها از دعوت خود انصراف ندادند بلکه تصمیم گرفتند که خود نیز در راهپیمایی مردم تهران شرکت کنند. از آنجا که حاکمیت از حضور سبز این دلیران و محبوبان ملت در میان حامیانشان به شدت نگران بودند، آن‌ها را در خانه حبس کرده و از خروجشان به کلی جلوگیری کردند. حتی طبق اطلاع خانه­های بزرگوارانی چون خاتمی و عبدالله نوری هم در محاصره قرار گرفت تا از مشارکت پر برکت و تشویق کنندة احتمالی آنان در اجتماع عظیم مردم تهران جلوگیری کنند. چنان که از گزارش‌های مختلف و شواهد و قراین آشکار می‌شود، جمعیت و حضور مردم در مجموع در تهران بسیار و با شکوه و اثرگذار بوده است. گرچه هنوز زود است که شمار واقعی مردم در تهران و شهر‌ها به تحقیق و حتی به تخمین روشن شود اما تا آنجا که من دیده‌ام از صد هزار تا پانصد هزار گفته شده است. به دلیل تلاش حساب شده مأموران امنیتی و انتظامی، جمعیت‌ها نمی‌توانستند در یک جا و در خیابان‌ها و مسیرهای اعلام شده (می‌دان امام حسین – میدان آزادی) جمع شوند و از این رو به سادگی نمی‌توان انبوه مردمان پراکنده را در خیابان‌ها و کوچه­های اصلی و فرعی محاسبه کرد و دید. با این همه تردید ناپذیر است که مردم تهران امروز همه را غافلگیر کردند و امید احتمالا ضعیف شده بازگرداند. پس از یک توقف حدود یک ساله جنبش اعتراضی خیابانی بار دیگر آغاز شد و نشان داد که تبلغیات دروغین حکومت فریب تا چه اندازه بی‌اعتبار است. بیش از یک سال است که حاکمان ایران ادعا می‌کنند که «فتنه سبز» مرده و کارش تمام شده و از این رو از آن تحت عنوان «فتنه ۸۸) یاد می‌کنند و در مقام توصیف آن از فعل ماضی «شد» و «بود» استفاده می‌کنند. همین دو روز پیش بود که یکی از سرداران نیروی انتظامی از این جنبش با عنوان «جنازه» یاد کرده بود. اما امروز بر عالم و آدم روشن شد که جنبش سبز نه تنها جنازه نیست بلکه درخت برومند و تناوری است که در حال پویش و رویش است و رو به سوی آینده روشن دارد. شاید عده‌ای از حامیان جنبش نیز فکر می‌کردند که این درخت پژمرده اما امروز بار دیگر سبز شد، سبز‌تر از گذشته. به ویژه این تظاهرات و برخورد خشن قوة قهریه و مشت آهنین حکومت پردة فریب و ریای نظام را در مورد حمایتش از مردم معترض تونس و مصر به کلی بالا زد و همگان بهتر دانستند که این نوع حمایت تا چه اندازه دروغ و بی‌بنیاد بوده است. روشن شد جنبش سبز کجا ایستاده و حکومت و حاکمان کجا و در کنار کدامین جریان قرار گفته است. رخداد دیگری که بر این دیدگاه مهر تأیید می‌نهد، برگزاری راهپیمایی اعتراضی در شهرهای بزرگ ایران است. اصفهان، رشت، تبریز، شیراز، کرمانشا، کرمان، مشهد و... این همبستگی و جنبش سراسری از عمق و گسترة جنبش مدنی و دموکراسی خواهی مردم ایران حکایت دارد.

چیزی که بر امیدواری می‌افزاید این است که مردم (زنان، مردان و با پیشگامی جوانان) در شرایطی به خیابان آمده‌اند که از یک سو حدود بیست ماه سرکوب شدید و زندان و شکنجه‌های وحشیانه را دیده و تجربه کرده‌اند و از سوی دیگر به خوبی می‌دانند که اینجا «ایران» است نه «تونس» و «مصر». در آن دو کشور قوة قهریه یعنی ارتش بی‌طرف و حتی حامی مردم خیابان بود و صریحا از حقوق و خواسته‌های مشروع مردم سخن گفت اما ایرانیان به خوبی می‌دانستند که در اینجا قوة قهریه سرکوبگر با پوشش متنوع و رنگارنگ رسمی و غیر رسمی (سپاه، بسیج، نیروهای امنیتی، لباس شخصی، نیروهای انتظامی) نه تنها حامی مردم نیست و نخواهد بود بلکه برای برخوردهای شدید و خونین آماده است و می‌تواند در شرایط لازم از کشته پشته بسازد. در عین حال انبوه مردم آمدند و به تعبیر یکی از شاهدان عینی در تهران «گل» کاشتند. این راهیپمایی کجا و راهپیمایی مردمان تونس و مصر و جاهای دیگر کجا. درست است که این بار جوانان و مردم ایران با جنبش اعتراضی و کامیاب مصر جان تازه‌ای گرفتند و تشویق شدند تا به دو سال پیش بازگردند و کار نیمه تمام خود را تمام کنند، اما حضور آنان در خیابانهای تهران و شهرهای دیگر ایران به شجاعت بسیار بیشتری احتیاج داشت. این امتیاز کمی نیست. همین دلیری و آگاهی بسی مایه امیدواری در آینده است.

اما در کنار این کامیابی خرسند کننده، برایم شبی تلخ نیز هست. وقتی از خاطرم می‌گذرد که امروز و امشب چه بسیار مردم در حمله و هجوم نیروهای امنیتی و لباس شخصی و دیگر عوامل سرکوب مجروح شده و یا آسیب دیده و یا انبوه جوانان امشب در سلول‌های انفرادی بازداشتگاههای رسمی و غیر رسمی لحظات سختی را می‌گذرانند و به احتمال زیاد در بازجویی‌های تاب سوز هستند و چه بسا زیر شکنجه و آزار قرار دارند، به سختی دلم می‌گیرد و آشفته می‌شوم و غمگین، به یاد ده سال پیش و سلول انفرادی خودم می‌افتم و زخم کهنه سر باز می‌کند. اما چه باید کرد، مبارزه همین است و آزادی ارزان و آسان به دست نمی‌آید. برای پیروزی مردم و تقویت روحیه زندانیان دلیر دعا می‌کنم. در حال حاضر کار دیگری هم می‌­توانم بکنم؟