دیپلمات سابق ایران: دیپلمات های دیگری در صف کناره گیری

چهارشنبه ۱۰ آذر ۱۳۸۹

حسین علیزاده، دیپلمات سابق سفارت ایران در فنلاند در گفتگوی اختصاصی با سایت تغییر بار دیگر ضمن تاکید بر مخدوش بودن نتایج انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته در ایران .. از نحوه برخورد دولت با اعتراضات انتخاباتی و سیاست خارجی ایران که شرایط نگران کننده ای را برای کشور ایجاد کرده انتقاد کرد.
حسین علیزاده، متأهل و دارای سه فرزند است و سابقه ۲۱ ساله در وزارت امور خارجه دارد. او مدتی را نیز در نمایندگی‌های ایران در بلغارستان و مصر انجام وظیفه کرده‌است.
حسین علیزاده، رایزن سوم سفارت ایران در فنلاند و معاون سرپرست نمایندگی ایران در این کشور، در شانزدهم شهریور ماه سال جاری استعفای خود را تسلیم مقامات وزارت امور خارجه کشور کرد.
رامین مهمان پرست، سخنگوی وزارت خارجه در واکنش به انتشار خبر استعفای آقای علیزاده گفت که او “کارشناس اقتصادی سفارت ایران در هلسینکی” بوده، اما دوره مأموریت او در مردادماه تمام شده است.
اما علیزاده در همان روزهای ابتدایی استعفای خود در مصاحبه‌ای با خبرگزاری آسوشیتدپرس، خود را بخشی از «جنبش سبز» خواند و گفت: «من دیگر خودم را دیپلمات جمهوری اسلامی ایران نمی‌دانم».
در پی گفتگوی اختصاصی آقای علیزاده با سایت تغییر را می خوانیم:
تغییر: شما معاون سفارت ایران در هلسینکی و برای مقاطعی کاردار سفارت بودید و قطعا اطلاعات کافی از کم و کیف انتخابات در آن حوزه انتخابیه دارید. آیا وزارت خارجه و یا نهادی خاص دستوراتی را در خصوص نحوه شمارش و انتشار آراء به شما اعلام کرده بود؟
علیزاده: با شروع مقدمات انتخابات و خصوصا هشدارهایی که در خصوص امکان تقلب در انتخابات می شنیدم، من حساس شده بودم تا حداقل در حوزه انتخاباتی ما، هیچگونه تخلفی صورت نگیرد ولی روند به طرفی رفت که به حسن نیت سفیر مظنون شدم. دلیلش هم این بود که بنا به دستور العمل باید چند تن از اعضای سفارت و چند تن از ایراینان معتمد برای نظارت بر صندوق معرفی می شدند.
با توجه به موقعیت اداری من در سفارت به عنوان معاون ( که معمولا کارهای اجرایی سفارت را عهده دار است تا سفیر به امور برنامه ریزی های کلان بپردازد) اولین شک و تردید من زمانی شکل گرفت که در کمال ناباوری دیدم سفیر نام مرا به ستاد انتخاباتی مستقر در وزارت خارجه معرفی نکرد. من در وهله نخست با مساله کنار آمدم چرا که سفیر در صحبت هایی که با سفیر داشتیم همواره انتقادات شدیدی را متوجه احمدی نژاد که سفیر منتصب هم او بود می کرد. لذا با خود اندیشیدم که اگر نام من برای نظارت بر صندوق مطرح نشده است لااقل خودش نظارت نهایی را دارد و هیچ تخلفی صورت نخواهد گرفت.
پس از بالاگرفتن هشدارها در مورد سلامت انتخابات با خود عهد کردم که روز انتخابات تمام وقت سر صندوق حاضر شوم. به این ترتیب من تمام مدت بالای صندوق حاضر بودم. جالب است که پس از رای گیری، آمار نشان داد که در این انتخابات تعداد رای دهندگان ۴ برابر دوره قبل شده بود و آرای آقای موسوی نیز در هلسینکی ۵ برابر احمدی نژاد بود.
اطمینان دارم در حوزه ای که من بالای سر آن بودم نگذاشتم تقلبی صورت گیرد ولی دریافت نامه ای کذایی از شورای نگهبان که دقیقا در روز انتخابات صادر شد، تردیدهای من را دامن زد. من این نامه را در اینترنت منتشر کردم که در آن آمده است: “جدا از مصاحبه با رسانه و اعلام نتایج خودداری شود.”
با خود می گفتم این دستور العمل به کلیه سفارتخانه ها یعنی چه؟ مگر غیر از این است که ۴۰ میلیون پای صندوق های آمده اند و رییس جمهور با ۲۵ میلیون رای منتخب شده است. آیا باید دستور بیاد که با رسانه ها مصاحبه کنید یا دستور بیاید مصاحبه نکنید؟ وانگهی عدم اعلان نتایج به مردمی که نسبت به صحت انتخابات مساله دار شده بودند یعنی چه؟ آیا غیر از این است که باعث تشدید بدگمانی آنها شود. من قویا معتقدم این سند آن هم در حالی که هنوز انتخابات در جریان بوده، دال بر این است که آقایان می خواستند زمان کافی برای “رای سازی” داشته باشند که همین طور هم شد
تغییر: هدف شما از کناره گیری چه بوده و تاکنون تا چه حد این هدف برآورده شده است؟
علیزاده: در جمع بندی های خود، به این نتیجه رسیدم که من به دلیل موقعیت شغلی که کاملا نزد دولت محل و سفارتخانه های مقیم شناخته شده بودم، می توانم صدای مظلومانی باشم که اینک جای هرگونه اعتراضی از انان سلب شده است. باید بگویم که من جدا با وجدان خودم درگیر بودم که چگونه می توانم در کنار دولت ظالم باشم و چشم بر ستمی که به ملتم شده است ببندم. لذا با خود اندیشیدم حال که من در یک کشور آزاد هستم و دسترسی به مطبوعات دارم و با توجه به موقعیت اداری ام اگر صدای اعتراضی برآورم به خوبی می توانم توجه افکار جهانیان را به اوضاع وخیم ایران و مقاومت مدنی ایران که زیر نام جنبش سبز اینک معروف شده است،جلب کنم. از اینرو در مصاحبه های متعددی که انجام دادم محور سخنانم طرح دو پرسش بودکه تا کنون بی پاسخ مانده است: چرا تقلب؟ چرا سرکوب؟
تغییر: شما در مصاحبه های خود اعلام کرده اید که کمپینی راه اندازی کرده اید، هدف شما از تشکیل این کمپین چه چیزی است؟
علیزاده: در یک کلام برنامه و هدف کمپین سفارت سبز آن است که بازتاب دهنده جنبش سبز ملت ایران باشد. این بدان معنا نیست که ما نمایندگی از سوی رهبران جنبش آقایان موسوی و کروبی داریم که اگر داشتیم مایه افتخار و سربلندی ما می بود. منظورمان این است که با جدا شدن از دولت متقلب، پیام روشن ما این است که ما خود را در کنار مردم ایران که برآیند نظراتشان در جنبش سبز متجلی شده است می دانیم.
تغییر: شرایط فعلی زندگی سیاسی و اجتماعی شما و دیگر دیپلمات های سبز چگونه است؟
علیزاده: اگر منظور احساس خطر باشد، باید بگویم که بله موضوع تهدید به ما و خانواده هایمان، موضوع جدی است ولی برای دوستان من که هر کدام خطرات دوران جنگ را دیده اند، این تهدیدات موجب نگرانی نمی شود.
من همیشه این شعر را می خوانم که در آن کمی تصرف کرده ام:
جان که نه در راه عزیز ملت ایران بود بار گرانی است کشیدن به دوش
اما از این که بگذریم باید بگویم تک تک ما دیپلماتهایی که از نظام جدا شده ایم، شاهد استقبال گرم فوج فوج مردم در داخل و خارج بوده ایم. این مردم نه لزوما ایرانیان بلکه غیر ایرانیان هم می شود که خود حکایت ها برای ما رقم زده است.
برای مثال صاحب خانه من در هلسینکی که برای چند سال قرارداد با سفارت داشت، پس از شنیدن خبر استعفای من به من زنگ زد و تبریک گفت. او که در طول چند سال گذشته اصلا با من بحث سیاسی نکرده بود، به من گفت من وقتی می دیدم که دولت ایران با مردمش چنان رفتار وحشیانه ای می کند از اجاره دادن خانه ام به سفارت ایران ناراحت بودم. حال آنکه امروز می بینم خانه ام را به خوب کسی اجاره داده ام. وی همچنین برای کمک به من گفت از نظر من تا هر زمان که تو مایل باشی می توانی در این خانه بمانی و من اصلا فشار نمی آورم که خانه را تخلیه کنی. از این دست واکنش های دلگرم کنند، بسیار دیده ایم که در نتیجه سختی غربت و تنهای و تنگ دستی را به ما هموار میکند.
تغییر: پیام شما به سایر دیپلمات های کشور چیست؟
علیزاده: تردید نداشته باشید که بسیاری دیگر درصف هستند تا به ما بپیوندند. شاید گمان شود که این سخن، گزاف باشد. برای اثبات سخنانم همین بس که به مصاحبه های اولیه من مراجعه شود که در آن گفته بودم من اولین نفر نبودم که خارج شدم و آخرین نفر هم نیستم. دیدید که بعد از من آقای فرهنگیان استعفا داد. حالا هم می گویم که فرهنگیان اولین نفر نبود و آخرین نفر هم نخواهد بود.
پیام من چیزی بیش از این نیست که دوستان و همکاران من توجه داشته باشند، ظلم پایدار نیست. بهتر است مرز خود را با دولتی که با همسران سرداران دفاع مقدس مثل همت و باکری چنان رفتار ناشایست دارد، مشخص کنند. من می دانم که اکثریت وزارت خارجه با ما هستند. این را بر اساس ارتباطاتی که با ما می گیرند و اطلاعاتی که از درون وزارت خارجه به ما می دهند می دانم. خطاب من با آنانی است که هنوز گمان می کنند این خانه برساخته بر شن استوار می ماند.
تغییر: عملکرد رهبران جنبش مردمی ایران را تاکنون چگونه می بینید؟ و چه انتظاری از آنان دارید؟
علیزاده: بر اساس میزان احترامی که اینک در محافی خارجی و دیپلماتیک نسبت به رهبران جنبش می بینم می توانم بگویم که آقایان کروبی و موسوی در عین محدودیت، محبوبیت فراوان در خارج دارند. در نزد مردم ایران که روشن است اما در خارج وقتی من صدها بار مورد پرسش قرار می گیرم که حال این آقایان چگونه است؟ آیا رژیم دست به حماقت زده و اینان را بازداشت یا معدوم خواهد کرد، می فهمم که به درستی ایشان جایگاه بین المللی خود را یافته اند. اینک جنبش سبز به بطن مطالعات سیاسی دانشکده های معتبر جهان وارد شده است و من این را به خوبی لمس می کنم.
تغییر: تحلیل شما از آینده ایران و روابط دیپلماتیک آن با کشورهای مختلف چگونه است؟
علیزاده: اگر اوضاع به همین منوال باشد که این دولت بی کفایت سرکار باشد، در عرصه سیاست خارجه هم همان بلا را در می آورد که بر اقتصاد و فرهنگ و هنر و سینما و .. آورده است. من نمره سیاست خارجی دولت دهم را صفر می دهم. دلیل من این است که دولت غاصب احمدی نژاد باید بگوید در عرصه سیاست خارجه چه چیز به آنچه از قبل وجود داشت افزوده است.
اگر به روابط گرم با سوریه و لبنان می نازد که این روابط از پیش نیز بیشتر از این هم بوده ولی این دولت باید پاسخگو باشد که چرا روابط با مراکش قطع شد؟ چرا کشور بی نام و نشانی مثل گامبیا با ایران قطع رابطه می کند؟ چرا روابط ایران و جهان عرب تا این حد تیره است؟ چرا اتحادیه اروپا این همه از ایران فاصله گرفته است؟ چرا روسیه و چین از قبل ایران این همه متمتع می شوند ولی به قطعنامه ها رای مثبت می دهند و صدها چرای دیگر
مثل بی کفایت این به اصطلاح دولتمردان مثل این شعر است که :
ابلهان سرور شدستند و زبیم عاقلان سرها کشیدند در گلیم