به مناسبت ۲۲ آوريل روز جهانی زمين

سه شنبه ۳ ارديبهشت ۱۳۸۷

http://www.jamshidi6.blogfa.com

"ای مادر ای زمين

امروز اين منم که ستايشگر توام

از توست ريشه و رگ و خون و خروش من

فرزند حقگزار تو و شاکر توام

بس روزگار گشت و بهار و خزان گذشت

تو ماندی و گشادگی بی کرانه ات

طوفان نوح هم نتوانست شعله کشت

از آتش گداخته جاودانه ات

هر پهلوان به خاک رسيده ست گرده اش

غير از تو ای زمين که در اين صحنه ستيز

ماندی به جای خويش

پيوسته زورمند و گران سنگ و استوار

فرزند بد سگالی اگر چون حراميان

بر حرمت تو تاخت

هرگز تهی نشد دلت زمهر مادری

با جمله ناسپاسی فرزند بی شناخت

آری زمين ستايش و تکريم را سزاست

از اوست هر چه هست در اين بارگاه

پروردگان دامن و گهواره وی اند

سهراب پهلوان و سليمان پادشاه

ای بس که تازيانه خونين برق و باد

پيچيده دردناک

برگرده زمين

ای بس که سيل کف به لب آورده عبوس

جوشيده سهمناک بر اين خاک سهمگين

زان گونه مرگبار که پنداشتی، دريغ

ديگر زمين هميشه تهی مانده از حيات

اما زمين هميشه همان گونه سخت پشت

بيرون کشيده تن

از زير هر بلا

و آغوش باز کرده به لبخند آفتاب

زرين و پر سخاوت و سر سبز و دلگشا

بگذار چون زمين

من بگذرانم اين شب طوفان گرفته را

آنگه به نوش خند گهربار آفتاب

پيش تو گسترم همه گنج نهفته را"

اين شعر زيبا سروده شاعر خوب ايرانی هوشنگ ابتهاج است که الحق و اللانصاف چه خوب و نيکو حق مطلب را نسبت را به زمين ادا کرده. ابتهاج در ابتدای شعر زمين، از اينکه تا تاکنون کمتر شاعری درباره زمين شعر سروده لب به انتقاد می گشايد و می گويد:

"زين پيش شاعران ثنا خوان که چشم پوشان

در سعد و نحس طالع و سير ستاره بود

بس نکته های نغز و سخن های پر نگار

گفتند در ستايش اين گنبد کبود

اما زمين که بيش تر از هر چه در جهان

شايسته ستايش و تکريم آدمی ست

گمنام و ناشناخته و بی سپاس ماند"

اجرای مراسم روز زمین در ایالات متحده