جنگ عراق خصوصی‌سازی می‌شود

* داستان تکان دهنده داوطلبان مرگی که به عراق اعزام می شوند

* 35 داوطلب کلمبیائی در هواپیما دریافتند که حقوقشان یک پنجم آن چیزی است که قبلا وعده داده شده بود

در عراق جنگ زده، حفظ امنیت، مثل یک کالا، هر روز بیشتر روند خصوصی سازی را می پیماید. این، عصاره گزارش تکان دهنده ای است که اخیرا از زبان خانم Amanda Benavides گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در آمریکای لاتین انتشار یافت. گزارشگر سازمان ملل، در آمریکای لاتین رد پای شبه نظامیانی را گرفته است که از سوی شرکت های خصوصی طرف قرارداد دولت آمریکا، استخدام و ظاهرا به عنوان نگهبان به عراق اعزام می شوند، اما برخی از آن ها، حتی برای هجوم به خانه ها و شلیک به هدف های متحرکی که لباس عربی به تن داشته باشند، آموزش می بینند.

براساس پژوهش های خانم بناویدز، احتمال کاهش نیروهای آمریکائی و انگلیسی در عراق، بازار شرکت های خصوصی داوطلب تامین امنیت را داغ کرده است. آن ها سربازان پیشین را که از آموزش های نظامی کافی برخوردارند، با وعده حقوق های کلان استخدام می کنند و به عراق می فرستند تا وظیفه مراقبت از بانک ها، سفارتخانه ها، سایر مراکز مهم و حتی شخصیت های سیاسی را به عهده بگیرند. اما برخی از آن ها نیز، برای هدف هائی دیگر آموزش می بینند.

خصوصی سازی امنیت، از همان آغاز حضور نیروهای خارجی در عراق آغاز شد. داستان های مربوط به داوطلبان ایتالیائی که به سودای دریافت دستمزدهای افسانه ای به عراق رفتند و در آنجا جان خود را بر سر این سودا گذاشتند، در اروپا زبانزد است، اما گزارشگر سازمان ملل متحد نشان می دهد که این روند، اکنون در کشورهای آمریکای لاتین بیشتر جاری است.

آمارهای رسمی نشان می دهند که در حال حاضر علاوه بر 160 هزار سرباز آمریکائی و 50000 سرباز انگلیسی 66 هزار شبه نظامی شرکت های خصوصی در عراق حضور دارند. شرکت های خصوصی که با عقد قراردادهای نان و آب دار ماموریت تامین امنیت را به عهده دارند، علاوه بر داوطلبان خارجی، 110 هزار عراقی را نیز، پس از استخدام موقت، مسلح و مامور حفظ امنیت مراکز و افراد گوناگون کرده اند.

گزارش تازه به این نکته مهم اشاره دارد که: عقب نشینی بخشی از نیروهای آمریکائی و انگلیسی از عراق، اصولا به این معنا نیست که تعداد خارجیان مسلح حاضر در این کشور کاهش خواهد یافت. همواره داوطلبان تازه ای پیدا می شوند که حاضرند در برابر پول و در نقش مامور انتظامی شخصی، جای سربازان را بگیرند. به این ترتیب است که جنگ در عراق آشکارا روند خصوصی سازی را می پیماید.

بخش آنلاین هفته نامه اشترن آلمان، اخیرا با اشاره به تازه ترین نمونه، وضعیت شبه نظامیان آمریکای لاتین را بررسی کرد که با وعده های طلائی برای اعزام به عراق به استخدام یک شرکت خصوصی درآمدند، اما هنگامی که دیگر راه بازگشتی نداشتند دریافتند که حقوقشان، در برابر مرگ احتمالی، فقط 20 درصد آن چیزی است که وعده اش داده شده بود.

اشترن نوشت: "شش ماه کار در برابر 30 هزار دلار. 35 نظامی پیشین کلمبیا، این را معامله ای منصفانه تشخیص دادند. طبعا، پرواز به عراق خطرناک بود، اما به پولش می ارزید. آن ها، در راه هواپیما قراردادهاشان را دریافت کردند. اما حقوق ماهانه شان در این قرارداد هزار دلار قید شده بود. (یعنی 6 هزار دلار به جای 30 هزار دلار برای شش ماهی که هر روز آن می تواند آخرین روز زندگی باشد).

هنگامی که هواپیما در فرودگاه بغداد بر زمین نشست، بسیاری از داوطلبان می خواستند فورا به کشورشان برگردند، اما امکان این کار را نداشتند. سخنگوی شرکت "آی.دی سیستم" بعدا در برابر پرسش رسانه ها گفت: "آن ها می دانستند چه می کنند"! همین و بس.

سود این معامله کثیف، از جیب مالیات دهندگان آمریکائی بیرون کشیده و به جیب شرکت هائی می ریزد که مدیران و بنیادگذران آن ها اغلب در کنسرن های تسلیحاتی و نفتی ریشه دارند. دیک چینی، رونالد رامسفلد، کاندولیزا رایس و جورج دبلیو بوش، به عنوان نمایندگان همین کنسرن ها در دولت، امیدوار بودند که پس از حمله به عراق، سرمایه ای را که روی این جنگ گذاشته بودند، به سرعت از طریق صدور نفت عراق جبران کنند. اما ظرف 4 سال گذشته، نتوانستند حتی به میزانی نفت صادرکنند که در دوران "نفت در برابر غذا" از عراق صادر شده بود.

به گفته رئیس انجمن حقوقدانان آمریکا، جنگ عراق اکنون روزی 400 میلیون دلار روی دست شهروندان عراقی می گذارد. با این همه نمایندگان کنسرن های تسلیحاتی و نفتی در دولت آمریکا، از شکست عراق نیاموخته اند و طرح حمله به ایران را می ریزند. برای آن که انگیزه آن ها را بفهمیم، بد نیست که آمار زیر را در نظر بگیریم:

در سال 2004 میلادی، یعنی نخستین سال پس از حمله به عراق، مجموع درآمد نفتی ایران، به عنوان دومین قدرت اوپک، به 28 میلیارد دلار رسید. در همین سال، تنها کنسرن نفتی شورون آمریکا سود خالص خود را رسما 24 میلیارد دلار اعلام کرد. این سود کلان، ناشی از افزایش بهای نفت خام بود که اگر جنگ عراق را به راه نیانداخته بودند، هیچ دلیلی برای افزایش آن وجود نمی داشت.

در سال جاری میلادی، کشورهای عرب حوزه خلیج فارس، حدود 300 میلیارد دلار بودجه برای گسترش تاسیسات و تجهیزات نظامی و دفاعی خود اختصاص دادند. اگر جنگ عراق آغاز نشده و به ترس از اتمی شدن ایران دامن نمی زدند، این کشورها نیازی به چنین ریخت و پاشی نمی یافتند. سود این ریخت و پاش ها نیز، به صندوق کنسرن های تسلیحاتی آمریکا سرازیر می شود. جورج بوش، اخیرا از کنگره خواست که فعلا فروش حدود 60 میلیارد دلار تسلیحات را به کشورهای عرب منطقه تجویز کند. بقیه سفارش ها بعدا خواهد رسید.
نقش دولت آمریکا در خصوصی سازی امنیت

هر چند که در آمار رسمی از حضور 66 هزار مامور امنیتی مستخدم شرکت های خارجی نام برده می شود، اما این آمار، به نظر گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد، تقریبی است. زیرا بسیاری از این گونه ماموران، در گروه های کوچکی ظاهر می شوند که به آمار راه نمی یابند. این به سود US-State Department است که عمده قراردادها را با شرکت های خصوصی می بندد. شرکت های خصوصی پس از عقد این قراردادها است که داوطلبان مرگ را استخدام می کنند و به عراق می فرستند.

چرا دولت مساله تامین امنیت عراق را به این شرکت ها می سپارد؟ دلیلش روشن است: دستمزد این داوطلبان پائین است و اگر در عراق مجروح یا کشته شوند، دولت موظف به پرداخت خسارت نیست. علاوه بر این، آن ها نه در آمار اعزام شدگان آمریکائی ثبت می شوند و نه در صورت مرگ در آمار قربانیان آمریکا!

درباره وظایف شبه نظامیان خصوصی در عراق، خانم بناویدس می گوید: "شرکت های خصوصی، در آگهی های استخدامی خود فقط از اعزام نگهبان به عراق می گویند. اما ما می دانیم که بعضی گروه ها، قبل از اعزام، چه تمرین های نظامی را پشت سر می گذارند: تمرین برای هجوم به خانه ها و شلیک به سوی هدف های متحرکی که تصادفا تن پوش عربی دارند".

شبه نظامیان داوطلب، چه در عراق مرتکب جنایت شوند و چه بلائی بر سرخودشان بیاید، در هر دو صورت، دولت آمریکا منکر آن می شود که از وجود آن ها در عراق آگاه بوده است. خانم بناویدس با افرادی برخورد داشته است که از عراق بازگشته اند و در نهایت می بایست به عنوان مجروح جنگی با آن ها برخورد شود. او می گوید: "پای یکی از آن ها در جریان حمله شورشیان آسیب دیده بود، در عراق درمان نشد و حالا باید قطع شود. یک داوطلب اهل پرو از هنگام بازگشت مبتلا به سرطان شده است. او معتقد است که در عراق با مواد رادیو اکتیو تماس داشته است".

گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد، که سال ها در عرصه حقوق بشر و جنبش صلح فعال بوده است، نمی تواند برای دفاع از چنین قربانیانی کاری بکند. خودش می گوید: "کدام دادگاه مسئول است وقتی که دولت به شرکتی مثل Blackwater ماموریت می دهد؟ این شرکت بعدا ماموریتش را به شرکت دیگری واگذر می کند که محلش در اروگوئه است، داوطلبان را در اکوادور استخدام می کند و قراردادهای آنان را در راه فرودگاه عراق به امضای آنان می رساند".