پرونده‌هايي كه هرگز مختومه نمي‌شوند

به بهانه پايان رسيدگي به پرونده زهرا كاظمي
نوروز:چند سال پيش كه آقاي گاليندوپل نماينده سازمان ملل در امور حقوق بشر ايران بود و مسؤولين تشخيص دادند كه ورود وي به ايران به مصلحت نيست و گزارش‌هاي وي باعث دردسر در مجامع بين‌المللي مي‌شود، به يكي از سفراي ما گفته بود:« ببينيد! من خودم اهل آمريكاي لاتين هستم و شاخص‌هاي حقوق بشر در آنجا نسبتا پايين است و وضعيت ايران را بهتر درك مي‌كنم. با از دست دادن من، مشكل ما بيشتر خواهد شد».

اما آن موقع كسي به حرف وي گوش نكرد. تا آنكه آقاي كاپيتورن به جاي وي از سوي سازمان ملل برگزيده شد. شخصيتي كه اولا به لحاظ حقوقي داراي معلومات و تخصص فوق‌العاده بالايي است و ثانيا شهروند كاناداست كه در رتبه‌بندي كشورها به لحاظ حقوق بشر جزو كشورهاي رده خيلي بالايي قرار دارد. ايشان يكي‌دوبار به ايران آمد و گره كورتر شد؛ تا ماجراي خانم كاظمي كه نوعي علقه هم‌وطني نيز به وي دارند.

اكنون كه پرونده خانم كاظمي كاملا بغرنج و مغشوش شده است، به حدي كه هيچ وكيل و قاضي وطني نيز نمي‌تواند از اين كلاف سردرگم سر در بياورد، حتما مجامع بين‌المللي آن را رها نخواهند كرد.

در قصه لاكربي كه ما فكر مي‌كرديم تمام شده و ليبي تأديه خسارت كرده‌است، همين هفته پيش دوباره پرونده به استيناف كشيده شده‌است و پاي ايران مجددا در آن باز شده. پرونده‌هاي آميا، الخبر و قس عليهذا همه مفتوح هستند.

البته اين، جاي تعجب هم ندارد. وقتي ما خودمان براي شهروندانمان پرونده‌هايي مفتوح مي‌كنيم كه هرگز مختومه نمي‌شوند و استخوان لاي زخم باقي مي‌مانند، دنيا نيزدر ابعاد گسترده‌تر پرونده هايي براي ما باز مي كند كه هرگز آنها را مختومه نمي‌كند. مي‌خواهم بگويم كه اين، نوعي عكس العمل به افعال ماست كه در كوه مي‌پيچد و به اضعاف مضاعف بازتاب مي‌يابد.

اين جهان كوه است و فعل ما، ندا
سوي ما آيد، نداها را صدا