نتیجه تن دادن به مذاکره؟!

چنان چه فرض بر در خطر بودن اصل نظام باشد، که هست، حاکمیت تن به‌مذاکره با آمریکا خواهد داد. حتی اگر لازم باشد پروژه گرانبهای هسته‌ای نابود و یا فریز خواهد شد؛ به گونه‌ای که کبریت بی‌خطر شود.‌ حتی به گمانم برای عمل به اوجب واجبات، متعهد خواهند شد که زین پس کاری به حفظ امنیت منطقه نداشته و موی دماغ هیچ دولتی، به ویژه اسرائیل نشوند. در کل سر به‌راه و گوشه‌گیر. چنین مکانیسمی دیر و زود دارد، سوخت و سوز نه.

البته حتی با این فرض که گروه‌های افراطی و آخرالزمان‌اندیش، حکومت را از تمکین کردن به چنین طرحی بازدارند، ترن ایجاد نظم جدید، تن به برپایی جنگی جدید در خاورمیانه نخواهد داد. یعنی ترامپ و دستیاران تاجرمابش برای بریدن پنیر از ساطور استفاده نخواهند کرد. در این‌صورت آن قدر دایره تحریم‌ها و فشارها تنگ خواهد شد که حکومت ناگزير به تغییر دادن استراتژی خود شود. چون‌ در غیر این صورت احتمال تکوین تنش و مشاجره از درون‌ کم‌ نیست.

با این همه، حتی تن دادن جمهوری اسلامی به تغییر با وقار و پیوستن به نظم جهانی و منطقه‌ای، نویدبخش خروج‌ ایران از بحران‌های درونی و نیز مسائل متعدد رسوب‌یافته در فضای همسایگی نخواهد بود. زیرا ساختار اجرایی، حقوق ‌اساسی و نحیف بودن طبقه تکنوکرات کنونی در جمهوری اسلامی، آن چنان درهم ریخته و آشفته است، که توانایی بالا کشاندن ایران تا حد‌ ترکیه، عربستان و امارات را ندارد.‌

تلگرام نویسنده
@karimipour_k