عمو کیوان

با آقای صمیمی عزیز، کلی صحبت کرده‌ام.
بگویم “عمو کیوان” راحت‌ترم.
واقعاً صمیمی، مهربان، دوست‌داشتنی، صبور و خوش‌فکر.
اول شوخی‌اش را بگویم؛
می‌گفت ما سه برادر بودیم، به نظرم سیروس، کامران و کیوان.
اولی را ساواک و نظام قبل اعدام کرد، دومی را نظام ولایت فقیه اعدام کرد، می‌گفت شما را به‌خدا انقلاب نکنید، شک ندارم نظام بعد، چشم به اعدام من خواهد دوخت! انگار خانواده ما به هر نظام یک اعدامی بدهکار است.
اگر چه آنچه این روزها به او می‌گذرد کم از اعدام نیست!

عمو کیوان ۷۵ سال دارد، چهار بار زندان رفته و بیشتر از هشت سال را آنجا گذرانده، قبل از انقلاب هم سابقه سه بار دستگیری و زندان داشته، و همین الان هم حکم ۵ سال زندان جدید، در جیبش است.
یعنی جشن تولد هشتاد سالگی‌اش را باید در زندان بگیرد. و البته منتظر رأی پزشکی قانونی است تا مطمئن شوند امکان تحمل کیفر را دارد!
برود تا کلکسیون زندان کامل شود. زیباکلام کسی را برای مباحثه داشته باشد، دکتر مدنی، تاج‌زاده و بقیه، بنشینند دور هم، فکر کنند فردا چه باید کرد که مخالفت با حاکمیت، دیگر جرم تلقی نشود!
چه کنند تا در نظام بعد دیگر دیکتاتوری نباشد. دیگر به هر کس نگویند اجتماع و تبانی داشته‌ای بر علیه نظام، محکومی!
چطور کاری کنند باز به بهانه‌های مختلف استبداد برنگردد. برای حفظ امنیت!!
چه‌کار کنند نظامی بر سر کار نیاید که اساتید هفتاد و هشتاد ساله را با افتخار زندان ببرد. طرفداران گفتگو را به داغ و درفش محکوم نکند.

جذابیت عمو کیوان این سوابق او و خوش‌خلقی و امیدش به آینده‌ تنها نیست، خاکی بودنش و زندگی ساده و برخورد باصفایش تنها نیست، رک بودن و بی‌ریا بودنش نیست. او فکر پخته و عمیقی دارد.
می‌گوید تنها راه موفقیت ما، افزایش آگاهی عمومی است، بسط ایده گفتگو بین همه، جمع شدن‌ها، ولو چهار نفره و پنج نفره، تمرین دمکراسی بین خودمان.
و من چقدر شیفته این افکار او می‌شوم.
می‌گوید اگر همه سران اپوزیسیون به توافق برسند، اما مردم آمادگی تغییر نداشته باشند، هیچ اتفاق مهمی نمی‌افتد.
او معتقد است مردم اگر تغییر را بخواهند به آن می‌رسند، و به موقعش پیشتازان خود را پیدا می‌کنند.
اصلا هم ناراحت نمی‌شود بگویم؛ عمو کیوان! اینها نگاه ایده‌آلیستی است. چطور مردم تغییر را بخواهند وقتی زبان گویایی ندارند، وقتی سرکوب می‌شوند، وقتی انکار می‌شوند.
او همچنان بر ایده خودش است. هیچ راهی جز روش‌های مسالمت‌آمیز، پایدار نیست. باید از شور و هیجان دست برداریم. تغییرات خونین ضررهایش بسیار زیادتر از منافعش است.
او اهل گفتگوست، همه علاقه‌اش آنست مردم همدیگر را پیدا کنند، دست هم را بگیرند و به آینده، کوتاه‌مدت نگاه نکنند، ما راه درازی در مقابل داریم، باید آهسته و پیوسته حرکت کنیم، برای ساختن ایران عجله و خشونت راه کار نیست.

احساس می‌کنم من خیلی خوزستانی و عجولم، ولی می‌دانم او آبادانی‌تر و جنوبی‌تر از من است. چقدر خداوند انسان‌های بزرگ خلق می‌کند. با پشت سر گذاشتن آنهمه مصائب، آنهمه زندان، از دست دادن برادران، همچنان معتقد است، موانع مهم تغییرات مثبت، ما خودمانیم.
به عبارتی نظام تغییر کند، فرهنگ مردم عوض نشود، باز به دام یک دیکتاتوری جدید می‌افتیم.
و‌من همچنان معتقدم سد مهم پیشرفت، حاکمانی هستند که نمی‌گذارند مردم رشد کنند. ولی عمو کیوان سنجیده و آرام دورترها می‌بیند.
وقتی که صبح مردم گفتند یا مرگ یا مصدق و عصر گفتند مرگ بر مصدق!
وقتی گفتند تا شاه کفن نشود و بعد گفتند روحت شاد!
نه او کاملا حق دارد، نه من!
من می‌گویم مردم نشان دادند بزرگ شده‌اند. باید موانع برداشته شود.
او می‌گوید  مردم باید نشان بدهند تغییر کرده‌اند.
چرا جمع‌ها شکل نمی‌گیرند، چرا دستجمعی اهداف دنبال نمی‌شود!

حق با هر کدام‌مان باشد
همه به اصل تغییر رسیده‌ایم
و این مهم است
تداوم وضعیت فعلی ممکن نیست.
نمی‌خواهیم هر روز خبر زندان شدن اساتید دانشگاهی را بشنویم.
نمی‌خواهیم نظامی سر کار باشد که افراد دلسوز و سالخورده را محکوم به حبس کند.
نمی‌خواهیم جوان‌ها ناامید باشند.
و مردم روز بروز فقیرتر.
نمی‌خواهیم قباحت خطبه خواندن یک دزد، عادی شود.
نمی‌خواهیم عمو کیوان از این زندان به آن زندان برود .
با آن قلب سرشار از محبتش
با آن صمیمیت و مهربانی‌اش.

ایران با این بزرگانش
آینده خوبی در پیش دارد
مردانی که با وجود ناملایمات
همچنان فکر می‌کنند راه رسیدن به هدف
تغییر از پایین است
بعد بالا، ناگزیر از تغییر است.

عمو کیوان
ما خیلی نیازت داریم
به دکترها بگو بنویسند
قلب ما مردم
تاب تحمل زندان تو را ندارد
زندانت شاید لغو شود
آخر ما هم آدمیم...

تلگرام نویسنده
@ghomeishi3