قطار پیشرفت به ایستگاه کره شمالی رسید!
مهران صولتی
وزارت علوم اعلام کرده که قرار است در قالب طرحی به تبادل استاد و دانشجو و ایجاد فرصت های مطالعاتی کوتاه مدت میان ایران و کره شمالی اقدام کند. تصمیمی که هدف ارتقای علمی دو کشور را پیگیری می کند! در سال ۱۳۹۷ رضا امیرخانی سفرنامه خود به این کشور را زیر عنوان؛ ” نیم دانگ پیونگ یانگ ” منتشر کرد. کتابی جذاب و خواندنی که در آن امیرخانی کوشیده است روایت خود را از کره شمالی آن چنان که هست به رشته تحریر درآورد؛ نه سفید به روایت حاکمان این کشور و نه سیاه به گفته فراریان از این سرزمین. اگر چه در هر دو سفر سایه مراقبت های حزب حاکم و مامورین آن به نویسنده اجازه نداده است تا تماسی آزادانه با واقعیت ها داشته باشد ولی در مجموع توانسته است به مخاطبان نوعی آشنایی کلی را ارائه نماید. گزاره های زیر می کوشند تا نشان دهند شریک علمی ما در آینده چگونه کشوری است؟!
کره شمالی به معنای واقعی یک جامعه نمایش است. نمایشی از یک ایدئولوژی بسیار موفق به باور حزب حاکم که توانسته روح و جسم مردم این کشور را تسخیر کند. از همین رو است که در بازدید خارجی ها بسیار مراقبت می شود تا این تصویر خودساخته ترک برندارد!
در کره شمالی نظام تک حزبی وجود دارد و ماموران حزب می کوشند تا کنترلی تمام عیار بر زندگی شهروندان اعمال کنند آن چنان که مردم آشکارا از تماس با گردشگران هراس دارند و فرار را برقرار ترجیح می دهند!
در رویدادی پارادوکسیکال در این کشور مخالف امپریالیسم امریکا تمام مبادلات خرد با دلار و یورو انجام می شود و تقریبا اثری از وون یعنی واحد پول ملی این کشور وجود ندارد!
در کره شمالی اتومبیل شخصی وجود ندارد و فقط اعضای حزب می توانند از آن استفاده کنند. خبری از اینترنت سراسری هم نیست و نهایتا برخی مراکز می توانند هفته ای یک بار ایمیل های شان را چک کنند!
در این کشور پرسش ها محدود و پاسخ های آن ها پیشاپیش مشخص است. بازنمایی توانایی معجزه آسای رهبران کبیر (پدربزرگ، پدر و رهبر فعلی) در هر رویدادی باید مورد تاکید قرار گیرد!
در کره شمالی فقط دو کانال تلویزیونی با دو روزنامه سراسری وجود دارد. قرار دادن شیء روی تصویر رهبر نقش بسته در صفحه اول روزنامه یا نشستن در پای مجسمه رهبران کبیر توهین محسوب شده و به مقامات بالاتر گزارش می شود!
سخن از آسیب های تحریم های امریکا از زبان مسئولان جزء حرف های ممنوعه محسوب نمی شود. بر عکس آن چه قدغن است سخن از ناتوانی های داخلی حتی در حد تفاوت میان معاونان حزب حاکم است. هیچ کمبودی نباید به عملکرد رهبران کبیر نسبت داده شود!
وجود نظم و اطاعت پذیری از مولفه های فرهنگ عمومی کشور محسوب می شود. همچنین نوعی همسانی کسالت آور در پوشش و سبک زندگی مردم مشهود است. تقریبا هیچ کس لبخند نمی زند ولی مصرف مشروبات الکلی کاملا رایج است!
روحیه میهن دوستی در کنار ستایش از توانایی های رهبران کبیر هر روز به زندگی مردم پمپاژ می شود. پیشرفت های نظامی شگرف ولی عقب ماندگی در عرصه های اقتصادی مانند تولید برق کاملا عیان است. حتی دانشجویان زیر چراغ برق خیابان ها درس می خوانند!
خدمت سربازی اجباری و پنج تا ده سال است. همه خانه ها و وسایل درون آن امانت و متعلق به دولت است. هر روز صبح همه دانش آموزان و دانشجویان باید به صورت جمعی تکرار کنند؛ ” ما خوشحال ترین مردم جهان هستیم!”
