ایرانی، شهروند بی‌حفاظ

پس از سه روز در جدال با مرگ، تسلیم شد. رفتن را بر ماندن ترجیح داد. “مهسا امینی” را می‌گویم. او که میهمان چند روزه‌ی این شهر بود، مظلومانه و در تنهایی غریبانه‌، رفت تا جان همه‌ی شهروندان را پریشان کند؛ تا این نکته را بر همگان عیان کند که ایرانی، در برابر قدرت، کاملا بی‌حفاظ است.

و شهر در بهتی عظیم، نظاره‌گر چنین مرگی سوزناک شد که تلخی‌اش استخوان‌سوز است و نفس‌ را در سینه‌ها حبس کرده‌است. در خیال، خود را لحظه‌ای به جای او بگذاریم و از خود بپرسیم: وقتی در برابر هیولای قدرت، تنها بود، بر او چه گذشت؟

چه کسی باور می‌کند آنان که باید حافظ جان شهروندان باشند، خود، جان می‌ستانند. آنان که باید به مردمان، آرامش هدیه کنند، خود، آرامش را می‌‌ستانند. شهر در غمی بزرگ، سوگ‌وار خویش است. ساکنان شهر، در اندوه ستمی غرق شده‌اند که پیشانی عدالت و انسانیت را به سنگ خشونت شکسته‌است. حالا هر شهروندی، دردناکانه به این می‌اندیشد که نوبت بعدی کیست؟ نکند دختر، خواهر و یا مادر من باشد.

جاده‌ی زندگی نه فقط پر رنج، که پوشیده از ابری تاریک و سیاه از اندوه و هراس است. شهروندان از خود می‌پرسند، حاکمان قدرت‌نشین، چه‌وقت قرار است به بلوغ عقلی برسند؟ کی بزرگ می‌شوند تا به مدد خرد و حکمت، عقل و انصاف، کار ملک را به سامان کنند؟ سیاست‌های شکست خورده تا چه زمانی باید تکرار شود؟ عمل بی‌نتیجه و بلکه بدنتیجه، چرا این همه سخت‌جانی می‌کند؟ و چرا دست کم از تجربه‌های خودشان، درس سیاست و حکمرانی نمی‌گیرند؟ 

بی‌حفاظی در برابر دست‌اندازی نابهنگام قدرت، بی‌قراری را در عمیق‌ترین احساس جامعه کشانده‌است.

“مهسا” نماد بی‌پناهی و بی‌حفاظی شهروندان، در مقابل هجوم قدرت است. مرگ او نشان داد ساکنان این مرز و بوم، چقدر آسیب‌پذیرند و فاصله‌شان تا مرگ یک ساعت است. کدام نهاد از حرمت و آبرو و جان مردم، حفاظت خواهد کرد؟ و چه کسی پاسخگو خواهد بود؟

چنین می‌شود که علاوه بر حزن عمیقی که در رگ شهر جریان دارد، هراسی بر جان‌ها سایه افکنده‌است. از خود می‌پرسند، نوبت بعدی کیست؟