ناامنی اجتماعی زائیده‌ی ناامنی سیاسی است!
آذرخش ایرانی
به انگیزه‌ی حمله به گوهر عشقی مادر ستار بهشتی
امنیت اجتماعی همچون هوایی است که ما در آن نفس می‌کشیم و زندگی می‌کنیم. هوای آلوده و زهرآگین تنفس را سخت و انسان را بیمار می‌کند. جامعه‌ی ما از ۴۳ سال پیش به این سو دچار چنین آلودگی و تنگی نفس اجتماعی شده. از همان آغاز انقلاب که همه دست در دست هم، همدلانه شعار “آزادی و استقلال” را سر می‌دادند، دسته‌ها و جریان‌هایی بودند که به نام “حزب‌الله” به تظاهرکنندگانی که مانند خودشان نبودند، حمله می‌کردند و آنها را از صف تظاهرکنندگان می‌راندند و یا حتی تظاهرکنندگانی که صف مستقل برای خود تشکیل داده بودند را تارومار می‌کردند!
این “حزب‌الله” پس از انقلاب، اسلحه به دستش افتاد و به نام کمیته و سپاه و منکرات مسئول “امنیت” جامعه شد. بعدها از دل این نیروها، گروه‌های دیگری به اسم “بسیج”، “انصار ثارالله”، ” و این اواخر “لباس شخصی‌ها”، ”موتورسوارها”، “نیروهای خودجوش” و “خودسر” که این سال‌ها، عنوان “آتش به اختیار” نیز به آنها اعطا شد، سربرآوردند. “نیروهای خودسری” که از دیوار خانه‌ها و سفارتخانه بالا رفتند، هرگاه لازم شد به میدان آمدند، مأموریت خود را انجام دادند و در رفتند، بی‌آنکه پاسخگوی مردم و قانون باشند.
۴۳ سال است که این افراد و نیروها با قدرت و حمایت همه جانبه‌ای که از بالاترین مقام نظام و دستگاه دولت دارند، بر جان و مال و هستی مردم حکم می‌رانند. پس از ۴۳ سال، هنوز هیچ دختر جوانی اجازه ندارد و جرئت نمی‌کند با پسری در خیابان قدم بزند؛ حجاب اجباری که جای خود دارد! هیچ پسری اجازه ندارد، آن طور که دلش می‌خواهد، لباس بپوشد یا خود را بپیراید! هیچ مادر و هیچ پدری نمی‌توانند در آرامش و آسایش به سوک فرزندان خود بنشینند که بیدادگرانه قربانی شیفتگان قدرت و مکنت شده‌اند. هیچ فرد، جمع و محفل کوچکی که کوچکترین زوایه‌ای با حاکمیت داشته باشد، نمی‌تواند در امنیت حرف خودشان را بزنند و نظرشان را ابراز کنند. اگر نیروهای رسمی نظامی و انتظامی دستگیر و بازداشتشان نکنند، از چنگال نیروهای غیررسمی و شبه‌نظامی جان به درنمی‌برند.
در سایه‌ی همین جو رعب و وحشت و ناامنی و در پناه تبلیغات ایدئولوژیک حکومت اسیدپاشی‌ها، دخترکشی‌ها، زنکشیها، فرزندکشی‌ها و مخالف کشی‌ها نیرو گرفت، رشد کرد و بر زندگی مردم سایه افکند.
چقدر این آزار و اذیت‌های خیابانی و سرراهی و حتی پیش چشم همگان، در درازای این ۴۳ سال تکرار و تکرار و تکرار شد. و این آخری، حمله به گوهر عشقی مادر ستار بهشتی؛ پیرزنی که نه‌فقط رنج سالیان، بلکه درد عزیز ازدست‌داده‌اش را نیز بر دوش می‌کشد. چنین انسانی، زدن دارد؟ آن‌هم توسط چند موتورسوار قلچماق؟؟؟!!! آخر ستم هم اندازه‌ای دارد! حفظ نظام هم اندازه‌ای دارد! “امنیت” هم اندازه‌ای دارد!
آذر ۱۴۰۰
