شمشیر دولبه “تجزیه‌طلبی” و توهم دانایی و توانایی ‏رژیم

گویند شخصی متوهم دعوی خدایی می‌کرد، او را پیش خلیفه بردند، او را ‏گفت: پارسال این‌جا یکی دعوی پیغمبری می‌کرد، او را گردن زدند. مدعی ‏گفت: “نیک کرده‌اند که او را من نفرستاده بودم”. این نوع ‏دروغ‌پردازی بیمارگونه (‏pathological‏) یا توهم خودبزرگ‌بینی از یک سو ‏و ترویج توهم “تجزیه‌طلبی” نه تنها به‌عنوان شمشیر دو لبه توسط ‏جمهوری اسلامی (همانند آویزان کردن شمشیر داموکلس بر سر ملت)؛ و ‏برخی از گروه‌ها و افراد مشکوک مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد, ‏بلکه مکانیسم عملی آن به مثابه دو لبه هماهنگ یک قیچی یا دو روی ‏یک سکه رایج در نظام جمهوری اسلامی در عین پیچیدگی بسیار ساده و ‏قابل توضیح است. ‏

در طی دو هفته گذشته و بعد از اعتراضات گسترده خوزستان و حمایت ‏متعاقب استان‌های مختلف کشور, حتی رهبر و رئیس جمهور هم به نوعی به ‏حقانیت اعتراض مردم نسبت به اوضاع اسفبار کشور اعتراف کردند. جرقه ‏آتشی که از نیزارهای خشک خوزستان برخاسته بود به خرمن نظام در ‏بقیه شهرهای کشور سرایت کرد. و همه دیدند کفگیر این نظام متوهم و ‏ناتوان به ته دیگ خورده است. به همین دلیل جمهوری اسلامی برای ‏ایجاد خلل در صفوف متحد ملت بپاخاسته و با پاشیدن بذر ترس و تفرقه ‏به تبلیغات دروغین, هراس افکنی و فرافکنی پرداخت و با کمک ایادی ‏خود در داخل و خارج کشور یکبار دیگر مطالبات بر حق مردم را به ‏‏”لولو خُره خُره تجزیه طلبی” ربط داد و “گوبلز”‌های مبلغ در بوق و ‏کرنای رسانه‌ها دمیدند که یا یهاالناس این اعتراضات دسیسه دشمنان ‏ایران برای تجزیه کشور است و اینکه با به اصطلاح “تجزیه طلبان” ‏همراه نشوید.‏

به همین دلیل امروز صدا و سیمای جمهوری اسلامی اعترافات حبیب فرج ‏‏‌الله چعب از جنبش نضال که در ترکیه ربوده شده بود را پخش می‌کند و با ‏حمله به رسانه‌های برونمرزی مدعی می‌شود که هدف “چیزی جز ایجاد ‏آشوب و تجزیه ایران نیست” (دقیقه ١ ویدئو). این ویدئو تبلیغاتی در ‏اکثر رسانه‌های جمهوری اسلامی منتشر شده است. البته دُم خروس این ‏اعتراف یا قسم اجباری حضرت عباس از زیر عبای آخوندی و اسکناس ‏یوروئی پیداست. زیرا در همین برنامه, جمهوری اسلامی مدعی می‌شود: ‏‏”سرویس اطلاعات عربستان برای راه اندازی شبکه اینترنشنال ۳٠ میلیون ‏یورو هزینه کرده است. این در حالیست که یورو واحد پول بریتانیا ‏نیست و اینکه عربستان چرا باید “ریال” یا “دلار” خود را ابتدا به یورو ‏و سپس به “پوند” تبدیل کند. واقعا که دروغگو بی‌اطلاع و کم‌حافظه ‏است.‏

به‌قول مذهبی‌ها شجره خبیثه‌ی بی‌ثمر را باید از میوه‌اش شناخت و نه ‏از ریشه‌اش. زیرا میوه خوار و مسموم و “خارگونه” آن عیان است و ‏ریشه مصنوعی و بی‌بُته‌اش نهان. اگرچه اختلال “توهم توطئه” و خود‏بزرگ‌بینی یا بیماری “سندرم دانایی و توانایی متوهم” قبل از ‏دوران سریال معروف تلویزیونی “دایی جان ناپلئون” وجود داشت, ‏ولی متعاقب انقلاب سال ۵۷ یعنی بعد از اینکه آخوندهای سه کلاسه از ‏حجره‌های قرون وسطایی خویش بیرون خزیدند و بر مسند قدرت نشستند و ‏این شجره ناپاک را در مملکت و همچنین اذهان ما کِشتند و پرورش ‏دادند.

دروغپردازی و فرافکنی و در نهایت روان‌پریشی و ویرانی ‏نهایی حاصله از آن مسیر اجتناب‌ناپذیر این بیماری مزمن و خطرناک ‏است که نمونه‌های بارز آن را نه تنها بین روحانیون حاکم بلکه در ‏میان عناصر مشکوک و به‌خصوص در بین “پرسه زنان” منزوی اما خودشیفته ‏دنیای مجازی نظیر کلاب‌هاوس می‌توان یافت که تبلیغات نظام را جهت ‏ترس‌گستری و شایعه‌پراکنی شبانه روز بازتولید می‌کنند و فروپاشی ‏نظام را با فروپاشی ایران مترادف می‌دانند.

نگارنده نیز در طی ‏هفته گذشته در رسانه‌های مختلف از جمله برنامه چشم انداز تلویزیون ‏ایران اینترنشنال و بخش اخبار و یا برنامه شطرنج صدای آمریکا بر ‏این ضرورت مبرم در اتحاد و همگرایی تاکید کرده‌ام. علاوه بر افراد ‏شناخته شده وابسته و طرفدار نظام که حساب آنها کاملا جداست، از ‏منظر روان‌شناختی این ترس ناروا و بیهوده از “تجزیه موهوم” ‏گریبانگیر تعداد اندکی از افراد اپوزیسیون نیز شده است.‏

و اینگونه است که در عصر یاس و “یائسگی فکر” یا به‌عبارتی “امتناع ‏اندیشه” موجودات ماقبل قرون وسطی با تبلیغات دروغین و همیاری ‏دروغ‌پردازان و با تمسک به “لولو خُره خُره تجزیه‌طلبی” بر ما مسلط و ‏حاکم شده‌اند تا آینده را با مصالح پوسیده گذشته خویش بسازند. ‏دریغا که روحانیون حاکم بر کشور به بلاهت خود و “جهالت” برخی از ما ‏کاملاً واقفند و ماهرانه از آن بهره می‌گیرند تا من و تو ما نشویم. ‏باید فکر کرد، باید اندیشید که چه کسی می‌خواهد من و تو ما نشویم؟ ‏به‌قول حمید مصدق من اگر برخیزم, تو اگر برخیزی؛ همه برمی‌خیزند. من ‏اگر بنشینم, تو اگر بنشینی, چه کسی برخیزد؟ چه کسی با دشمن ‏بستیزد؟ چه کسی پنجه در پنجه‌ی دشمن دون آویزد؟ من اگر ما نشوم، ‏تنهایم؛ تو اگر ما نشوی، خویشتنی...

در نتیجه باید هوشیار بود و نه ‏تنها از شمشیر دولبه “لولو خُره خُره تجزیه‌طلبی” و حیله مبلغان ‏مکار و جانماز آبکش‌های همه‌جا حاضر در رسانه‌ها نترسید, بلکه ‏نسبت به توهم دانایی نادانان و توانایی ناتوانان حاکم ایمان آورد ‏و صفوف خود را فشرده‌تر کرد؛ که به‌قول سهراب سپهری “اندکی صبر, سحر ‏نزدیک است”.‏

عبدالستار دوشوکی
مرکز مطالعات بلوچستان لندن
مرداد ١٤٠٠‏