چرا سیاستِ ما عموماً با عصبانیت همراه بوده است؟

۱- چون متّحدِ قابلِ اتکایی در جهان نداشته‌ایم؛

۲- چون بیوگرافی (بسیار) کم خوانده‌ایم؛

۳- چون خریدار دارد؛

۴- چون نیازِ عمیقی به مطرح شدن داریم؛

۵- چون بیشتراز سکوت و آرامش، از هیجان لذت می‌بریم؛

۶- چون رسانه‌ها سوژه پیدا می‌کنند؛

۷- چون تفاوت‌های بین کشورها را کمّی نمی‌بینیم؛

۸- چون تفاهم را عموماً عیب می‌دانیم؛

۹- چون Compromise را به سازش ترجمه کرده‌ایم؛

۱۰- چون در ناخودآگاه خود، سکوت و شمرده گویی را ضعف می‌دانیم؛

۱۱- چون خیلی حوصله نداریم استدلال بچینیم؛

۱۲- چون به فردی که آرام و گزیده‌گو باشد می‌گوییم مشکل دارد؛

۱۳- چون به جای دوست و شریک، سراغ مرید می‌گردیم؛

۱۴- چون عمدۀ رسانه‌ها، بیشتر با مطالبِ هیجانی شهرت پیدا می‌کنند؛

۱۵- چون منظومۀ رفتاری ما بیشتر واکنشی است؛

۱۶- چون تعریفِ ما از حاکمیتِ سیاسی عمدتاً غیراقتصادی است؛

۱۷- چون در ناخودآگاهِ ما، حماسه از Fact به مراتب جذاب‌تر است؛ 

۱۸- چون بیان استدلالی ضعفها را، شکست تلقی می‌کنیم؛

۱۹- چون قرائت خود را از مسائل، تنها قرائت می‌دانیم؛

۲۰- چون فردی که در صحبت کردن فریاد بِکشد را حق می‌دانیم؛

۲۱- چون برای سی سالِ آینده برنامه نداریم؛

۲۲- چون تعریفِ ما از حاکمیتِ ملی، به انزوا نزدیک‌تر است؛

۲۳- چون وقتی فردی عصبانی می‌شود احساس می‌کنیم به او ظلم شده است؛

۲۴- چون Share کردن را نیاموخته‌ایم؛

۲۵- چون به اثبات دائمی خود نیاز داریم؛

۲۶- چون در سیاست به دنبال صداقت هستیم و پیدا نمی‌کنیم؛

۲۷- چون مبنای قدرت را تولیدِ ناخالصِ ملی نمی‌دانیم؛

۲۸- چون عموماً تاریخِ چهار قرنۀ سرمایه‌داری را نخوانده‌ایم؛

۲۹- چون خود انتقادی در ناخودآگاه ما، مخزن مهمی ندارد؛

۳۰- چون برای حّلِ مسائل از طریقِ مناظره، آشنایی دقیقی نداریم.