نوروز ۹۹، نقطه عطف!
احمد پورمندی
 |
هیچ کشوری در مواجهه با حمله کرونا دو شقه نشد، به جز کشور ما!
طبقه متوسط فرهنگی، معلمان، پرستاران، کارمندان، اقشار مرفه، بدنه کارشناسی جامعه و روشنفکران فقیر به راهی رفتند و بخش بزرگی از محرومان حاشیه‌نشین، بنیادگرایان قضا و قدری، اقتصاد سایه، بخش‌هایی از اقتصاد رسمی، روحانیت قشری و سنتگرا و هسته سخت قدرت به راهی دیگر.
در حالی که گروه نخست بر راه‌حل مورد اجماع جهانی، کاستن از شتاب و سرعت حرکت ویروس و حفاظت از شبکه درمان کشور از جمله ار طریق اعمال قرنطینه قهری پای می‌فشارد، گروه دوم به دنبال باز گذاشتن همه دروازه‌ها به روی ویروس، تلفات حداکثری، پاکسازی نسلی و بازگشت به وضعیت عادی در کوتاه‌ترین زمان ممکن است.
در فضای به‌شدت قطبی، بحرانی، سیاست و دین‌زده ایران در بهمن ماه ۹۸، کرونا بلافاصله بعد از ورود، سیاسی و دینی شد. دین و سیاست مسلط تلاش کردند تا با کنار زدن نظام تدبیر و درمان، فرمان کرونا را در دست بگیرند. بازی اما مطابق میل ارباب دین و سیاست پیش نرفت و کرونا فرمان دین و دولت را بدست گرفت تا هر دو را به دیوار بکوبد.
دو ماه بهمن و اسفند دوران نبرد تاریخ‌ساز میان تخصص و علم با تعبد، جهل و نفعپرستی بود. خروج یک میلیون اتومبیل با حداقل سه میلیون سرنشین از تهران و شهر‌های آلوده به سمت شمال و مناطق آلوده دیگر، نقطه عطفی در این نبرد بود. در نوروز ۹۹ “ائتلاف کرونا، خشک‌اندیشی، جهل و حاشیه” بر “ائتلاف تخصص، علم و متن” پیروز شد و راه حل مقابله گله‌ای، به گونه برگشت‌ناپذیری غالب گردید. تشییع جنازه وسیع سر- پاس اسداللهی و بازگرداندن پزشکان بدون مرز، از جمله نشانه‌های دیگر این ”پیروزی” هستند.
ایران بعد از پانزده فروردین، وقتی مسافران نوروزی جابه‌جا شوند، کشوری به تمام معنی آلوده خواهد بود که به طور کامل به تسخیر کرونا در آمده است. هیچ دشمنی تا کنون، به این سرعت ایران را فتح نکرده بود!
در سیاه-بهاری که پیش‌رو داریم، “ائتلاف سیاه جهل”، با میلیون‌ها مبتلا، کمر شبکه درمانی کشور را خواهد شکست و “ائتلاف بزرگ علم و تدبیر” محروم از شبکه درمان کشوری، ناگزیر است که همه نیروی خود را بر پیشگیری و درمان خانگی متمرکز کند.
پیش‌بینی آینده دورتر غیرممکن است. جهان قطعا بر کرونا پیروز خواهد شد و روند‌های جهانی بعد از شکست کرونا، دستخوش تحولات بزرگی می‌شوند. این تحولات بر کشور ما نیز سایه خواهند انداخت و همانگونه که ولایت مطلقه مافیا به پاکسازی ضعفا دست یازید، منطق مشابه مدیریت چشم - شیشه‌ای جهان، با کشورهای ضعیف معامله دیگری نخواهد کرد.
در ایران اما، “ائتلاف سیاه” دوام نخواهد آورد. “حاشیه” اگر تن به قرنطیه نداد و نمیدهد، از سر فقر و ناچاری است و زمانی که نتایج فاجعه‌بار این تمرد در مقابل فرمان عقل، با تلفات سنگین و تشدید فقر و فلاکت آشکار تر شود، بالاتر از سیاهی هم رنگی در چشم‌انداز ظاهر خواهد شد: رنگ طغیان و شورش! طغیانی که نه فقط آبان ۹۸، بلکه بهمن ۵۷ هم در مقابل آن بازیچه‌ای بیش نخواهد بود.
ولایت مطلقه مافیا، بعد از قتل عام کرونا، باید با اتکا به روحانیتی رسوا و آبروباخته و پاسدارانی درهم‌شکسته در عزای باورها و عزیزان خود، اقتصادی فروپاشیده، سیاستی کلنگی و اسیر در چنگال تحریم، به جنگ کل ملت ایران برود. حاشیه شورشی، این بار نه در کنار روحانیت که در کنار متن آگاه و خردگرا قرار خواهد گرفت و ایران فرصتی بیهمتا برای گذار به دموکراسی بدست می‌آورد. فرصتی که ممکن است به سرعت بسوزد. شورش‌های کور کشور را در امواج خشونت و بحران غرق کند و یا سردارانی پوپولیست و عوام‌فریب، از آب گل‌آلود ماهی بگیرند.
همه چیز در گروی آن است که متن خردگرای جامعه، سیاست و سازمان خود را تولید و همراهی حاشیه درس آموخته از بحران با خود را پایدار سازد . کار ناتمام بهمن ۵۷ باید زمانی به این یا آن شکل تمام بشود: سیاه‌چاله یا گذار به دموکراسی. انتخاب با جامعه سیاسی ایران است و زمان زیادی برای از دست دادن باقی نمانده است.
