پدیدار شناسیِ (فنومنولوژی) انقلاب
ناصر کاخساز
 |
تناقض لاینحلی که در جامعهِ ایرانِ پس از ۴۲ خورشیدی وجود داشت غربی شدن یا آمبورژوازه شدنِ جامعه، منهای دموکراسی لیبرال بود. این تناقض در عین حال دوگانگی اخلاقی در اِعمال حاکمیت را در ساختار سیاسی برملا می‌کرد و دره‌ی غیرقابل پل‌زدنی از نظر اخلاقی میان جامعه مدنی و محافلی که اِعمال قدرت می‌کردند به وجود آورده بود. این شکاف اخلاقی به جهت مزمن و کهنه شدنش طی ده‌ها سال، مطلقا مقاوم شده بود و به روانشناسی اجتماعیِ جامعه تبدل شده بود.
تناقض یاد شده تنها در صورتی می‌توانست روان شناسی اجتماعی حاکم بر جامعه را تغییر دهد که جامعه در جهت اِعمال دموکراسی که خود را با لیبرالیسم سیاسی‌اش می‌شناساند، هدایت می‌شد.
پس پروسه غربی شدن در ایران قبل از هرچیز جامعه را با مشکلی اخلاقی و معنوی مواجه ساخته بود. و چون این مشکل به ساختار اعمال حاکمیت تبدیل شده بود، راهی باقی نمی‌گذاشت جز این که به صورتی ساختارشکنانه تغییر کند. زنجیره‌ی علّی که از خرداد ۴۲ تا حزب واحد رستاخیز و سپس تا بهمن ۵۷ رویدادها را به یکدیگر متصل می‌کرد، الزاما به سوی نتیجه‌ای قهری ره می‌سپرد.
این زنجیره به این سبب علّی بود که تنها با لیبرالیسم سیاسی، گرچه از نوعی نیم‌بند، پاره می‌شد. چیزی که به حکم تجربه و موقعیت ساختاری جامعه غیر قابل تحقق بود.
دموکراسی ۲۹ تا ۳۲ نیز به‌سان دموکراسی آنتیک، راهی به‌جز شکست در پیش رو نداشت. کودتای مرداد ۳۲ پیش از آن که علیه مصدق باشد، اعلام پایان دموکراسی بود که چون لکه‌ای رنگین از پیکره‌ی تاریخ استبداد باید زدوده می‌شد و به نایکدستی آن پایان می‌داد. دموکراسی در دولت ملی چکاد و نقطه‌ی اعتلای پلورالیسم پس از جنگ بود و شکست آن، اعلام عادی شدن مجدد شرایط اجتماعی در ایران بود. و جنبه‌ی شخصی اختلاف شاه و مصدق در آن عارضی و نمادین بود.
نتیجه‌گیری: زمینه رشد و پرورش سیاسی خمینی فقدانِ جامعهِ لیبرال در ایرانِ پس از ۴۲ بود. سنگ بنای جامعه لیبرال نیز سلب اقتدار فردی از ساختار قدرت سیاسی بود. خمینی تجسم یک قدرت فردی بود که در برابر یک قدرت فردی دیگر ایستاد. این ایستادگی به او جاذبه داد. و با این جاذبه، نامداراگری و دیکتاتوری خود را پوشاند. بحران عمیق اجتماعی در ایران پیش از انقلاب، برای «نفی» جاذبه بوجود آورد. در چنین موقعیتی، شناخت علّی و علمی از منش و جایگاه اجتماعی و اعتقادی خمینی پنهان ماند. مشکلی که در مورد هیتلر نیز مطرح بود. انقلاب در این موقعیت متناقض در واقع به یاس جامعه از حل این تناقض، پاسخ داد و به یاری این پاسخ توانست آن را سازماندهی کند.
در این موقعیت عمیقا بحرانی نقش شخصیت فرعی شد. شخصیت‌ها نمود و تجلی خصلت‌های پنهانی تاریخ اجتماعی ما بودند. مسئله اصلی این بود که دیکتاتوری فردی، یک وجود عینی لاعلاج شده بود. یعنی سلطنت در ایران بنا به عللی جامعه‌شناسانه نمی‌توانست از نمونه‌ی سلطنت در اروپا پیروی کند. و سرنوشتش تنها در تغییری ساختاری تعیین می‌شد. با این حال به زبان هگل این زنجیره علّیِ «دردناک» را مجاز نیستیم بی‌نقدی اجتماعی به حال خود رها کنیم. کما این که هگل نیز علّی بودنِ شکست دموکراسی آنتیک را در بافت تحلیل نقادانه ِ تحول تاریخی قرار داد.
ناصر کاخساز
۳ نوامبر ۲۰۱۶
■ با همه‌ی احترامی که برای نویسنده‌ی این مقاله قايلم و با محتوای مقاله‌ی ایشان هم بسیار موافقم، می‌خواهم سوال ساده‌ای از ایشان بکنم. چه اصراری دارید که از کلمات خارجی برای مفاهیم ایرانی استفاده کنید. این کلمات حتی برای فارسی زبانانی که به این زبانها آشنا هستند اول با مشکل خواندن و بعد با مشکل معنی برخورد می‌کند. مثلا من که فرانسه را خوب می‌دانم مدتی وقت برد تا توانستم کلمه‌ی آمبورژوازه شدن را بخوانم، حال چند ایرانی می شناسید که معنی این کلمه را به فارسی بداند. آیا این کلمه در زبان فارسی و در جامعه‌ی ایرانی مصداقی دارد؟ embourgeoiser در زبان فارسی مفهومی ندارد چرا که در ایران نه در آن زمان و نه در این زمان bourgeoisie ندارد که حاکمیتی قصد داشته باشد جامعه‌ی خود را embourgeoisée کند. اگر منظور شما سوق داده شدن به طرف رفاه‌زدگی است، می‌توانستید از همین کلمه استفاده کنید.
البته با تکرار احترام به نویسنده‌ی مقاله.
■ دریافت من پس از ترجمۀ نوشتۀ آقای ناصر کاخساز به زبان ساده:
۱- پس از سال ۱۳۴۲ تناقض لاینحل در ایران وجود داشت.
۲- غربی شدن جامعه ( آمبورژوازه شدن معنی دیگری دارد) همراه دمکراسی لیبرال نبود.
۳- یک نوع دوگانگی اخلاقی در حکومت کردن ( اعمال حاکمیت مقولۀ دیگری است) در پی این تناقض لاینحل به وجود آمده بود.
۴- شکاف اخلاقی میان جامعۀ مدنی [؟] و محافلی که اعمال قدرت می کردند بر طرف شدنی نبوده و مزمن و کهنه شده و به روانشناسی اجتماعی جامعه تبدیل شده بود.
۵- این تناقض تنها هنگامی می توانست روان شناسی اجتماعی حاکم بر جامعه را عوض کند که یک عده ای جامعه را در جهت دمکراسی با لیبرالیسم سیاسی هدایت می کردند.
۶- پروسۀ غربی شدن جامعه را با مشکل اخلاقی و معنوی روبرو کرده بود. منظور از« به ساختار اعمال حاکمیت تبدیل شده بود» مشخص نیست. راهی جز انقلاب باقی نمانده بود.
۷- معنی « این زنجیره به این سبب علّی بود که تنها با لیبرالیسم سیاسی، گرچه از نوعی نیم‌بند، پاره می‌شد. چیزی که به حکم تجربه و موقعیت ساختاری جامعه غیر قابل تحقق بود.» روشن نیست.
۸- کودتای مرداد ۳۲ اجتناب ناپذیر بود دولت مصدق ملی و نقطۀ اوج پلورالیسم بود.
چون در ایران جامعۀ لیبرال وجود نداشت خمینی رشد کرد. باید اقتدار فردی از ساختار قدرت سیاسی سلب می شد.
۹- انقلاب این تناقض لاینحل[!] را حل کرد[؟]
۱۰- سلطنت باید سقوط می کرد.
***
بیش از سی سال است که نظریه پردازان ضد ایرانی همین موارد را به زبان ساده تر تألیف و تحریر می‌کنند.
حمید
