تحلیل اوضاع و چشم‌انداز برخاسته از آن

* می‌خواهم چند نکته را درباره اوضاع بسیار حساس داخل و خارج کشور شرح دهم که توضیح آنها را بسیار ضروری می‌‌دانم. ما الان دو جامعه داریم؛ جامعه ایران در داخل و جامعه ایرانی در خارج. اینها نه تنها به‌صورت منطقی با هم حرکت نمی‌کنند بلکه جنبه‌های منفی یکدیگر را تقویت می‌کنند و این یک وضعیت بحرانی بوجود آورده است.

* در داخل کشور پس از شکست نسبی جنبش سبز انحطاط خیلی شدید شده؛ مثلا صحبتی از رهبران مذهبی جنبش سبز که در حبس خانگی هستند، تقریبا در میان نیست. همین تظاهرات‌های اخیر در ایران هم که بیشتر حول بازار است، ترکیب‌اش آمیزه‌ی غریبی دارد.

* در این وضعیتی که جنبش سبز در داخل کشور در  سکوتی عمیق فرو رفته، بازتاب‌اش در خارج کشور این بوده که جنبش سلطنت‌طلبی خیلی رشد کرده است....

---

 

نظر کاربران:

■ دوست مهربان، من در این گفتار چپ ها را منها نکرده ام. هیچ نیروی دیگری را هم منها نکرده ام. اما اینجا محور صحبت من پیوند دادن جنبش سبز با حافظه ی ملی و تاریخی است. نهضت ملی به نظر من گرانیگاه و نقطه ی عطف همه ی نیروهای دموکراتیک، بویژه در موقعیت حساسی است که وحدت ملی ایرانیان اولویت تام دارد.
به نظر من حتا هموطنان سلطنت طلب و مجاهدین خلق نیز باید  بر گِردِ این نقطه عطف و این محور تاریخ ملی جمع شوند. در عین حال ولی وجه مشترک جنبش ملی و جنبش سبز، یعنی آنچه این دو جنبش را به یکدیگر مرتبط می کند جنبش انتقادی است که متحد کننده ی همه ی نیروهای طرفدار دموکراسی وهمه ی ایرانیان است. جنبش ملی و جنبش سبز مسئله ی همه ی ماست . زیر این سقف هیچکس نباید احساس منها شدن کند. زیر این سقف جنبش رنگین کمانی همه ی ایرانیان تکوین می یابد و متحول می شود. 
ناصر کاخساز

■ رفیق ناصر گرامی
بحث و گفتگویی که ارائه داده ای از نظر من خردمندانه، مسئولانه و اشتی جویانه است.  پذیرش غیر و منش و روش غیر تمامیت خواهانه که تو میانه روانه نامیده ای، از جمله به این نیز میرسد که تحت عنوان سنت مبارزه لگالیستی مورد اشاره قرار می دهید، چیزی که با «انحلال طلبی» و روش های پشت آن پیوندی ندارد. جا دارد که صف نیروهای دموکراتیک جامعه را خیلی تنگ و محدود ندید. بی تردید به نیروهای چپ و جمهوریخواه نقدهایی دارید.
ولی مگر نقدی وارد نیست  به سبزها که هنوز از قالب های مذهبی بسته خود را رها نکرده اند و نیز به ملی ها که «تمامیت ارضی» اولویت اول می کنند و بتواره می سازند و این بت را به جای وحدت داوطلبانه و میل و احساس تمایل به زندگی مشترک قرار می دهند، که برای یک فعال سیاسی خردمند، قابل پذیرش نیست. 
بنظر من سخن شما در باره شرایط داخل کشور و تاثیر آن بر خارج تامل بر انگیز است و مفید است. اما در برخورد به صف بندی نیروهای دموکراتیک ایرانی از سویی نوستالژیک و از سوی دیگر انقطابی است.
نادر