نباید چنین قاطعانه یاری جهانی را رد کرد

چه ضرورتی است که با این سرعت به سخنان خانم کلینتون واکنش نشان داد

بعد از مصاحبه خانم کلینتون و اظهار این مطلب که «درصورت بروز اعتراضات مردمی در ایران» معترضان بهتر است از جامعه جهانی کمک بخواهند» تعدادی از فعالین سیاسی و جنبش سبز بسیار زود و به صورت قاطع آن را رد نمودند. و اقای اکبر گنجی در دو مطلب جداگانه آن را رد کردند و آقای داریوش امیرارجمند گفتند «ما هرگز به امریکا اجازه نخواهیم داد تا در امور داخلی ایران دخالت کند.»

به‌نظر من چنین زود تصمیم گیری و اعلام مخالفت نه لازم بود و نه شایسته، رد سریع و صریح این موضوع بدون درنظر گرفتن افکار و آرای گروه‌های همسو می‌تواند تکروی وعدم توجه به افکار دیگران قلمداد شود و نفع چنین رویکردی قوت قلب برای نیروهای سرکوب است.

منظور من این نیست که از این گفته خانم کلینتون استقبال کنند، اما چه ضرورتی دارد که مخالفین ج.ا ایران از حالا اعلام کنند که این کار را نخواهند کرد و یا فعالین سیاسی آن را به عنوان رسوایی و خیانت معرفی کنند، و موقعیتی ایجاد نمایند که حتا در صورت اجبار هم نتوانند ان را انجام دهند.

من فکر می‌کنم که دخالت کوتاه و محدود جامعه جهانی در امور داخلی کشورهای که حکومتهای دیکتاتور آنها، برای بقاء خویش از هیچ جنایتی دریغ نمی‌کنند، در صورت درخواست یک اپوزسیون قوی و محبوب و نظارت جامعه جهانی، دیگر آن قباحت گذشته را ندارد. منظور من این نیست که امری کاملن مثبت است ولی در زمانی که حاکمان با خیره سری و جنایت پیشگی برای تداوم قدرت خویش از هیچ جنایتی دریغ نمی‌کنند، و در مواردی که احتمال یک فاجعه انسانی وجود دارد، چاره و گریزی غیر ازتقاضای یاری از جامعه جهانی نیست، اگر در سال ١٩٩١جامعه جهانی به یاری مردم عراق نمی‌شتافت و منطقه پرواز ممنوع را ایجاد نمی‌کرد، ایا قابل تصور است که چه فاجعهای رخ می‌داد؟ یا دخالتهای ناتو در جنگهای قومی و مذهبی یوگوسلاوی سابق و بوسنی وهرزه گویین را می‌توان به عنوان یک نقطه عطف بشمار آورد یا ان را نکوهش کرد؟

‌قضیهی لیبی یک هفته پیش به پایان رسید و امروز ناتو اعلام نمود که به عملیات خود در لیبی پایان می‌دهد، علی رغم تمام نقایص آن، اگر ناتو دخالت نمی‌کرد، قابل تصور هست که معمر قذافی با بنغازی چکار می‌کرد؟

مردم ایران حق دارند که قدرت را خود بدست گیرند و هرگونه که خود می‌خواهند مملکت را اداره کنند، ولی تا حالا این به لطف دلارهای نفتی و برخورداری حاکمیت از آخرین فناوریهای سرکوب نه تنها میسر نشده است بلکه هزینههای بسیاری برمردم تحمیل کرده است، هزینههای که تداوم آن می‌تواند کشور را دهه‌ها به عقب برگرداند.

سیاست سرکوب و خفقانی که امروز رژیم ایجاد کرده نفس را از هر منتقد منصفی گرفته است، چه برسد به مخالفین. دیگر نه تنها عمل کسی باعث بازداشت و شکنجه او می‌گردد بلکه افکار انسانی هم خود به جرمی نابخشودنی تبدیل گشته است. به هر کسی که کوچکترین ظن و گمانی داشته باشند، بازداشت و با بازجوئی‌های مداوم و شکنجههای مدرن جرات اعتراض را از او سلب و درس عبرتی برای دیگرانش می‌کنند و چنان فضائی ایجاد نمودهاند که تنهاراه باقی مانده آزاداندیشان ترک وطن است و بس.

اکنون اعتراضات در ایران فروکش نموده است و نه کسی از جامعه جهانی می‌خواهد و نه در صورت درخواست انها عملی را انجام می‌دهند اما معترضین بدنبال روزنهای هستند که نشانه و امیدی برای پیروزی در آن بیابند، آنها در اعتراضات بعد از انتخابات ریاست جمهوری عملن دهها بار به هر حربهای متوسل شدند که ماشین سرکوب را از کار بیندازند (مسالمت‌آمیز رفتند و آمدند، بی‌صدا و خاموش مسافتی را پیمودند، برای امام حسین سینه زدند) اما جواب همه انها کشتن، زندان، کتک و چاقو بود و بعدن چوبه دار.

اکنون معترضین با کدام امید به پیروزی به مصاف لشکری چنین مجهز، خوف‌انگیز و بی‌رحم و ددمنش بروند، در صورتی که می‌دانند فرماندهانی ماهر و کارکشته نظامی با برخورداری از بهترین فن‌آوریهای روز در حال نقشه کشی سرکوب و قلع‌وقمع آنها هستند.

بنظر من سخنان خانم کلینتون از چندین جهت برای معترضین و حاکمیت حائز اهمیت بود.

- امید می‌رود که هشداری باشد برای حاکمیت که موقعیت جهانی و داخلی خود را بسنجد و جهت مقابله با دشمنان خارجی هم که باشد دست به اصلاحات حداقلی بزند و بدینوسیله همه احتمال خطرات خارجی را کاهش و توان خود را افزایش دهد وهم مردم احساس صاحب خانه بودن را داشته باشند.

- سخنان خانم کلینتون باعث ترس و اضطراب در بین نیروهای سرکوبگر می‌شود، آنها سرنوشت کسانی که باقذافی ماندند را دیدند و برایشان می‌تواند درس عبرتی باشد تا با ماشین سرکوب از ترس عواقب آن همکاری نکنند.

- امکان پشتیبانی جهانی در بین معترضین ایجاد امید می‌کند و باعث سماجت در تعقیب خواستههایشان خواهد شد و بنظر می‌رسد این سخنان از این‌جهت هم ممکن است تاثیر گذار باشد.

بنظر من فعالین سیاسی هیچ لزومی ندارد که چنین قاطعانه یاری جهانی را در چنین مرحلهای رد کنند آنها می‌توانند به این سخنان خانم کلینتون نپردازند یا تصمیم گیری دراین مورد را منوط به شرایط حاد نمایند درعین حال که تاکتیک و برنامهی خود را با اتکا به توان نیروهای معترض داخلی تنظیم کنند بدون اینکه تقاضای کمک از جامعه جهانی در برنامهها و رهبردهای انها جایگاهی داشته باشد.

معروف عثمانی، اوپسالا