فقط نگران واکنش مردم هستند

چهارشنبه ١ تير ١٣٨٤

محافل امنیتی- نظامی به سرکردگی خامنه‌ای نادان‌تر از آن هستند که اوضاع داخلی و بین المللی و خطراتی که نظام حاکم را از هر سو تهدید می‌کند، تشخیص دهند و می‌خواهند به هر قیمتی شده احمدی نژاد را رئیس جمهور اعلام کنند. ده‌ها هزار بسیجی و گروه‌های حزب اللهی وابسته به رژیم به امر خامنه‌ای، بسیج شده‌اند تا با زور و تقلب، «به حول و قوه‌ی الهی» احمدی نژاد را روز جمعه از صندوق‌ها بیرون بیاورند و همزمان برای مقابله با واکنش‌های اعتراضی مردم، حکومت نظامی برقرار کنند. احمدی نژاد، این طالبان تازه نفس، این پدیده‌ی نوین فاشیسم مذهبی، ماموریت دارد ایران را به عربستان تبدیل کند، شئون جامعه را به رنگ و بوی طالبان در آورد و هر پدیده‌ای را که رنگ و بوی ایرانی دارد، ریشه کن کند. احمدی نژاد یعنی جنگ داخلی و احتمال دخالت نظامی خارجی. احمدی نژاد اگر رئیس جمهور شود مثل این است که سعید امامی رئیس جمهور شده باشد. رئیس جمهور شدن او یعنی اعلان جنگ حاکمیت به همه‌ی ایرانیان غیر فاشیست از اصلاح طلب مذهبی گرفته تا بقیه. اما آیا آمدن او مایه‌ی واکنش سریع مردم ایران و افکار عمومی جهان و برافتادن رژیم نخواهد شد؟
آیا آغاز احمدی نژاد، پایان نظام جمهوری اسلامی نیست؟
در عین حال، آمدن احمدی نژاد یعنی فرورفتن رژیم در چنان بحرانی که اگر اراده‌ی مقاومتی در مخالفان باشد، دیگررژیم زنده از آن بیرون نخواهد آمد.
آمدن احمدی نژاد البته مایه‌ی نگرانی است چرا که ممکن است هزینه‌های جانی و مالی سنگینی به جامعه‌ی ایران تحمیل کند و حتی ایران را در آستانه‌ی تجزیه، فروپاشی و دخالت نظامی خارجی قرار دهد. بعید نیست که با اعلام ریاست جمهوری احمدی نژاد، مردم، در تهران و شهر‌های بزرگ ایران به خیابان‌ها بریزند.
بسیاری از مردم که متاسفأنه همچنان فاقد سازمان یافتگی و آمادگی مقابله با ارتجاع حاکم هستند ، باز هم خود را در این وضع فلاکت بار یافته اند که از ترس بد ترین که احمدی نژاد باشد، به مار غاشیه پناه برند و می‌خواهند به‌ هاشمی رای دهند.
هاشمی در صورتی از صندوق‌های این بازی بیرون می‌آید که طرفداران وی چندین بار بیشتر از سازمان بسیج و سپاه، رأی دهندگان را بسیج کنند و به پای صندوق‌ها ببرند تا از این طریق تقلب‌های گسترده و میلیونی طرف مقابل را در آرای بسیار بیشتر خود غرق کنند. در این صورت هرچند محافل نظامی- امنیتی به سرکردگی خامنه‌ای شکست می‌خورند اما باز هم برنده‌ی واقعی نظام جمهور اسلامی است که موفق شده است هم اکثریت ملت را مجدداً پای صندوق‌ها بکشاند و هم مردی که ٢٦ سال یکی از دو سرکرده‌ی اصلی نظام حاکم و از متهمان تروریسم دولتی جمهور اسلامی بوده دوباره بر صندلی ریاست جمهوری نظام اسلامی بنشیند.
و اما رئیس جمهور شدن‌ هاشمی کدام پیامد‌ها را به دنبال دارد؟
هاشمی در صورت رئیس جمهور شدن، نخستین کاری که خواهد کرد بستن قرار داد آتش بس با گروه‌های فاشیستی رژیم، تقسیم کار با ایشان و سپردن حوزه‌های امنیتی و نظامی به آن‌ها است. همان کاری که در دوره‌ی ریاست جمهوری ٨ ساله‌ی قبلی‌اش کرده بود. و آن گاه خود و مشاورانش به حوزه‌ی اقتصاد و سیاست خارجی مشغول می‌شوند: راه چین. پروژه‌ی‌هاشمی ایجاد دولت مقتدر، اعطای برخی آزادی‌های محدود اجتماعی، ادامه‌ی اختناق سیاسی، توسعه‌ی ایران به سیاق چین ( البته چین با شئون اسلامی) و عادی کردن مناسبات ایران با ایالات متحده است.‌هاشمی در پیشبرد پروژه توسعه‌ی آمرانه با چالش‌های مختلفی در درون و بیرون نظام مواجه است. با این همه به نظر می‌رسد که غلبه‌ی تفکر‌هاشمی در جمهور اسلامی، احتمال بقای نظام را بالا می‌برد اما هزینه‌های مخالفت با آن را اندکی پایین می‌آورد. بر عکس آمدن احمدی نژاد احتمال ثبات و بقای نظام را پایین می‌آورد ولی در کوتاه مدت هزینه‌های مخالفت با آن را بالا می‌برد.
اگر جامعه سازماندهی و ظرفیت رویارویی با نظام حاکم را می‌داشت، برآمدن احمدی نژاد هیچ جای نگرانی نداشت اما در شرایط موجود، که این آمادگی وجود ندارد، معلوم نیست عواقب غلبه‌ی کامل فاشیسم مذهبی در حاکمیت چه خواهد بود. به یقین می‌شود گفت که مردم ایران و حتی تمامیت کشور با مخاطرات نگران کننده‌ای روبرو خواهد شد. اما به هر حال چه‌هاشمی برنده‌ی این رقابت جناح‌های حاکم شود، چه احمدی نژاد، تضادها و اختلافات عمیق هیئت حاکمه، عمیق‌تر از آن است که نظام بتواند به آسانی از بحرانی که در آن فرورفته، بیرون بیاید.
پیروزی احمدی نژاد به دو عامل بستگی دارد: یکی تعادل قوا میان طرفداران خامنه‌ای و رفسنجانی در درون نظام حاکم و دیگری میزان توانایی و بخت طرفداران‌هاشمی در کشاندن مردم به پای صندوق‌ها.
طیف گسترده‌ی اپوزیسیون دموکرات اگر در پی سال‌ها تجربه، ظرفیت ایجاد ائتلافی گسترده علیه استبداد حاکم را کسب کرده باشد، می‌تواند با هر دو حالت چه آمدن احمدی نژاد و چه‌ هاشمی، راه‌های مناسب فعالیت را پیدا کند. نه جای آن دارد که از آمدن احمدی نژاد وحشت زده شویم نه پیروزی رفسنجانی جایی برای خوش بینی و خوش خیالی می‌گذارد. چرا که دوران سلطه‌ی تفکر طالبانی ، آن هم بر ایران، سپری شده است. نه شرایط ملی و منطقه‌ای، نه اوضاع جهانی، هیچ کدام فکر و عمل فاشیست‌های مذهبی را بر نمی تابد. ضمناً آمدن‌ هاشمی نیز ادامه‌ی وضع موجود است و جای هیچ خوش خیالی ندارد.
اگر دخالت بسیج و نظامیان موجب تقلب‌های گسترده در شمارش آرا نشود و اگر خامنه‌ای احساس کند که جامعه در برابر این اقدام او واکنش نشان خواهد داد، احمدی نژاد قطعاً برنده‌ی این نمایش نخواهد بود. در غیر این صورت روز جمعه‌ی آینده یک سعید امامی جدید رئیس جمهور می‌شود.

علی کشتگر
اول تیرماه ١٣٨٤