جای خالی وفاق اخلاقی یا تمرین دمکراسی؟

آقای کاخساز گرامی،
مطلب کوتاه شما با عنوان «جای خالی وفاق اخلاقی در هماهنگی بزرگ ملی ما» حاوی نکات درست و همچنین نکته نادقیقی است. که از قضا این نکنه نادقیق را تیتر هم کرده اید. برای توضیح جای خالی وفاق اخلاقی هم مثال شهر کلن را در برگزاری چند تظاهرات برای یک مناسبت زده اید. از آنجا که در شهر کلن زندگی می‌کنم و در ۲ تظاهرات از این به گفته شما سه تظاهرات – ولی در واقع ۴ « تظاهرات» شرکت داشتم سعی می‌کنم این وضعیت را از دید خودم توضیح دهم.

اولین تظاهرات را یک سازمان به مناسبت ۲۲ بهمن برگزار کرد که جمعیتی حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ نفر در آن شرکت داشتند. برگزار کننده گان مایل نبودند در روزهای کارناوال شهر کلن که هرسال از ۲۲ بهمن تا ۲۷ بهمن طول می‌کشد و اصلی ترین روزهای آن امسال ۲۲ و ۲۶ بهمن بود مراسم داشته باشند. از این رو شنبه ۱۷ بهمن را انتخاب کرده بودند. به زعم بقیه خوبتر بود که حتی الامکان مراسم همان حول و حوش ۲۲ بهمن باشد. تظاهرات ۱۷ بهمن که خوب هم برگزار گردید با خواسته‌های دمکراتیک همراه بود.

«تظاهرات» دوم که به دلیل مصادف بودن ۲۲ بهمن با روز اول کارناوال کلن بود و در خیابانهای شهر فقط جوانان و زنان و مردان مست را می‌دیدید، برگزارکننده گان را ناگزیر ساخته بود با ماشین در خیابان اصلی شهر حرکت کنند که حدود ۵۰ اتوموبیل در آن در حرکت بودند و هیچ تاثیری جز شادمانی و جشن عروسی و یا پیروزی ورزشی را در بینندگان القا نمی‌کرد به همین جهت هم تعدادی از ماشین‌ها از نیمه راه از صف خارج شدند و دست آخر در یکی از میادین شهر حدود ۳۰ نفر گرد آمدند و شرکت کنندگان خواسته‌های دمکراتیک خودشان را ابراز کردند.
تظاهرات سوم که شما هم به آن دعوت شده بودید توسط ۷ نهاد و انجمن در ۲۳ بهمن برگزار گردید (در فراخوان آن هم آمده بود در سالروز برپائی حکومت اسلامی و برای لغو حکومت دینی گرد هم آئیم) و جمعیتی حدود ۳۰۰ تا ۳۵۰ نفر در آن شرکت داشتند. این تظاهرات خوب برگزار گردید و شرکت کنندگان خواست‌های دمکراتیک شان را فریاد کردند.

«تظاهرات» چهارم هم باز در ۲۳ بهمن با شرکت ۱۰ تا ۱۵ نفر برگزار شد که شرکت کنندگان با شعارهای ضد رژیم اسلامی و دمکراتیک در آن شرکت داشتند.

آقای کاخساز همین برگزاری تظاهرات‌ها، با هم کنار آمدن و یا نیامدن‌ها، نگاه‌های مختلف به روندها، تمرین دمکراسی است. باید با ابزار دمکراتیک و نگاه و روحیه دمکراتیک تمرین دمکراسی کرد. من از مسائلی از جمله موقعیت شناسی برای جلوه گری و... می‌گذرم. با نگاه سیاسی: عده‌ای ۲۲ بهمن را سالروز انقلاب می‌دانند و فراخوان به تظاهرات می‌دهند، عده‌ای ۲۲ بهمن را سالروز برپائی حکومت دینی می‌دانند و فراخوان می‌دهند. این‌ها را با درس‌های اخلاقی نمی‌توان و نباید با هم جمع زد و درست نیست. از نظر اخلاقی هم درست نیست که احترام به « جسارت جوانان در رویاروئی مستقیم با این رژیم وحشی» را اهرم فشار کرد تا این روحیات و افراد را در کنار هم گذاشت. شما چرا سالهاست که حاضر نیستید از خیابانی که برخی از «رهبران» سابق چپ از آن می‌گذرند گذر کنید ولی این را به دیگران پند می‌دهید که با مقلدین دست چندم آنها کنار بیایند. این گوناگونی، نه فقط گوناگونی نگاه‌های سیاسی بلکه حتی گوناگونی روحیات، شخصیت‌ها، تجارب و امیال است که موجب برگزاری تجمعات گوناگون است.

از این دلگیر نباشید، این خود دمکراسی است. می‌بینید که عده‌ای با همین نگاه و درک در پی نزدیک کردن دمکراتیک، نهادها و افراد به یکدیگرند. طبعا اخلاق در سیاست و اخلاق در فعالیتهای دمکراتیک که توصیه همیشگی بزرگانی چون شماست باید همواره و همیشه در نگاه و رفتارفعالین سیاسی منعکس باشد. گاه پایبندی به همین اخلاق است که موجب فاصله است. شما با همین پایبندی اخلاقی تان نمی‌توانید با برخی « رهبران» نشست و برخاست سیاسی داشته باشید. پس آنچه را برخود نمی‌پسندید به دیگران توصیه نکنید.