تا شکسته شدنِ حکم اعدام، من هم سلطنت‌طلب‌ام

دولت دینی در ایران، از تابوی سلطنت سود می‌جوید تا از راه صدمه زدن به آسیب پذیرترین گروه‌های انسانی، نیاز خود را به کشتن، ارضاء کند. این شیطنت‌ کهنه‌ی دیکتاتورها را در پائین خواهم شکافت. اما پیش‌تر بگویم که آزادیخواهان در دفاع از هم‌وطن هوادار رژیم پادشاهی، که از جانب ارتجاع به اعدام محکوم شده است، دچار کمترین تردید نمی‌شوند. گاه روی بدن پسران و دخترانِ تجاوز دیده به آزادیخواهان تجاوز می‌شود و گاه آنان با نفی جسمی مخالفین سیاسیشان نفی می‌شوند.

معیار شناخت مناسبات انسانی در جامعه‌ی مدنی، «تفاهم ارتباطی» است. حدود تفاهم ارتباطی، در برخورد حکومت با گروه‌های نهائی، مشخص می‌شود. گروه نهائی، گروهی است که حامل فکر نهائی، یعنی مارژینال، است. فکر نهائی فکری است که در اقلیت و در لبه‌ی پایانی مناسبات اجتماعی یا فرهنگ سیاسی قرار دارد و اختلاف نظر در باره‌ی آن در جامعه به نحو گسترده‌ای وجود دارد یا می‌تواند وجود داشته باشد. یعنی در شرایط اجتماعی ویژه، متنازع فیه است. گروه‌های نهائی در شرایط گوناگون سیاسی تغییر می‌کنند. هرچه رژیم سیاسی فاشیستی‌تر باشد، گروه‌های نهائی بیشتری بوجود می‌آید. گروه‌های نهائی اکنون زیر حاکمیت ولایت فقیه از این قرارند:
۱- بهائی‌ها
۲- مجاهدین
۳- آتئیست‌ها (و از جمله کمونیست‌ها)
۴- طرفداران رژیم پادشاهی

جای گروه‌های یاد شده متغیر است. اکنون با صدور حکم اعدام برای یک هم‌وطن سلطنت‌طلب، جایگاه نخست به این گروه داده ‌شده است.

ارتجاع همیشه سعی می‌کند نهائی‌ترین گروه، یعنی اختلاف‌خیزترین را، زیر فشار یا شکنجه و اعدام قرار دهد. چرا که در مِهِ اختلاف‌های درونِ اپوزیسیون، آسان‌تر می‌تواند به خشونت دست بزند. پس از انهدام نهائی‌ترین گروه، در صورت سکوت گروه‌های دیگر، به تناسب اوضاع، گروه دیگری نهائی‌ و آسیب پذیر می‌شود.

سال‌های نخستِ پس از انقلاب، هویدا و نصیری و... در راس گروه نهائی بودند. بعد حزب خلق مسلمان و آیت‌الله شریعت مداری، نهائی شد. سپس مجاهدین و بعد توده‌ای‌ها و...

دفاع از آزادی اکنون با شکستن تابوی سلطنت‌طلبی امکان پذیر است. دیروز کمونیسم بود، فردا نوبت ساختارشکنان است. برای ارزیابی صداقت کسی یا گروهی یا حزبی، که ادعای تفاهم پلورالیستی با مخالفان نظری خود دارد، کافی است به برخورد او با گروه‌های نهائی، نگاه کنیم.

مجازات اعدام ابزار نفی گروه‌های نهائی است. طرفداران اعدام و شکنجه با نفی گروه‌های نهائی یا مارژینال، دموکراسی را نفی می‌کنند. دموکراسی، نظامی است که امنیت و جان همه‌ی گروه‌های نهائی در آن تامین است. این ساده‌ترین تعریف دموکراسی است.


ناصر کاخساز
هفدهم مهرماه 1388