جنبش سبز هم اینک دروازه‌های جنبش ملی را می‌گشاید

بیانیه‌ی جدید آقای موسوی در تشریح شبکه‌ی راه سبز امید، دموکراتیک‌ترین سند سیاسی است که از آغاز جنبش سبز تا کنون صادر شده است. این بیانیه، تحولاتی را که از پائین در جنبش سبز و در تمامی جامعه‌ی ایرانی (داخل و خارج) بوجود آمده است تا حدود زیادی در خود پژواک می‌دهد. بسیاری از محورهای اصلی بیانیه با اهداف جنبش ملی، که ریشه در زمینه‌ی تاریخی و هویت ملی دارند، همخوانی دارد. و امید به پیوند یافتن راه سبز به شاهراه جنبش ملی را تقویت می‌کند.

این بیانیه تحول در جنبش را پژواک می‌دهد؛ چرا که در مقایسه‌ی با طرح شبکه‌ی اجتماعی، که تنها در دوسه هفته‌ی پیش ارائه شد، گام آشکارا پیشرفته‌تری است و به بسیاری از ابهامات موجود در آن طرح، که من در نوشته‌ی «دموکراسی برای سازماندهی» ( آگوست ۲۰۰۹) به آن‌ها اشاره کرده‌ام، پاسخ مناسب داده است و برخی از تناقض‌های آن را از میان برده است. به عنوان مثال تناقضی که با اشاره به "مرامنامه" در طرح شبکه‌ی اجتماعی موجود بود در این بیانیه وجود ندارد. زبان بیانیه مدرن‌تر شده است، و مهمتر از همه‌ی این‌ها توجه به «سامان‌های سیاسی دیگر» است که نشان دهنده‌ی توجه به پلورالیسم، بیرون از شبکه‌ی اجتماعی موج سبز است. تاکید بر آزادی در دین، و جدا بودن آن از اکراه و اجبار از محور های دیگری است که راه جنبش سبز را به شاهراه جنبش ملی گشوده است. این بیانیه خواستار شناسائی و مجازات آمران و عاملان جنایت های اخیر است و این یکی دیگر از نقطه قوت‌های آن است. به پیش کشیدن آزادی های بیشتر، و اجرای حقوق ملیت های ایرانی نیز به این بیانیه شهامت اخلاقی می‌دهد. این شهامت اخلاقی را در برسمیت شناختن حقوق همه‌ی ایرانیان در جامعه‌ی بزرگ ایرانی که در متن بیانیه جاری است، بهتر می‌توان دید.

اکنون هنگام آن است که ایرانیان متحد و یکصدا، جدا از وسواس‌های روشنفکرانه و گروه‌گرایانه، در چارچوب هدف‌های این مرحله از تحول جنبش ملی، صفوف خود را فشرده کنند. همانگونه که در بیانیه آمده است، باید فضای مهربانانه در مناسبات ایرانی را گسترش داد. تفاهم ارتباطی، بدون گسترش روابط دوستانه و فرااعتقادی میان ایرانیان امکان پذیر نیست.

ما ایرانیان خارج از کشور باید با شور و امید و با حفظ حق انتقاد، به ایجاد و گسترش فضاهای همگانی سیاسی و اجتماعی شرکت کنیم، تا به تقویت جنبش در داخل، که اکنون سخت به ما نیازمند است، بپردازیم. بدون همگرائی و شور و شوق و امید، نمی‌توان این ساختار پوسیده را، که هنوز از لحاظ نظامی، امنیتی و سازمانی سخت قدرت‌مند است، به عقب نشینی واداشت.

ناصر کاخساز
چهاردهم شهریور 1388