در این  دیرکردِ معنا دار...

نزدیکِ دو هزار سال پیش، رومیان در سرزمین‌های زیرِ سلطه‌ی خود می‌کُشتند، به پای جانوران درنده می‌انداختند، بر صلیب می‌کشیدند و مدافعانِ حرمتِ انسانی را به خاک و خون می‌غلتاندند. در آن آشوب بیداد که مردمان بی‌سلاح بودند، نشانِ عارفانه، تیر و کمان بود!

عارفان آن روزگار که همه جا زیر پیگرد رومیان بودند، نشانِ تیر و کمان را برگزیدند. ولی آنها چه تأویلِ عرفانی از این دو شیء جنگ و شکار داشتند در حالی که خود، دست به اسلحه نمی‌بردند و جان انسانی را ودیعه ی افلاک می‌دانستند؟

رازِ این تیر و کمان عارفانه را در نوشته‌ای از فیلیپ. اس. برگ یافتم:

" سِلاح باستانی تیر و کمان بر اساس این ناسازه کار می‌کند که ابتدا کمانِ مرگبار باید به سوی قلب کشیده شود تا بتواند به قلب دشمن بنشیند. هر چه کمان ببشتر به سوی درون تیرانداز کشیده شود، دشمنی در تیر رسِ دورتر را نشانه می‌رود... ولی همه چیز در زندگی از وضوح برخوردار نیست. پس کجاست رازهای الهی و آن جوهره ی خدایی که در پس واقعیت نهفته است؟ اینجاست که باید به اعماق درون خویش برویم، تیر را به سوی قلب خود فرو بکشیم تا آن قدر به درون نزدیک شود که به هسته ی روح ما برسد..."Education of A Kabbalist, 2000, P43

حکایت آن تیر و کمان، حکایت زنده شدگی معنوی ایرانیان است در این روزها. در این دیرکردِ معنادار کمان، چیزی از هم اکنون پیروز شده است: مردمی که دیگر فقط زندگی نمی‌کنند و زنده اند؛ سفره‌های گسترده‌ای که بی تکبّر به میهمانی خانه ی درماندگان می‌روند؛ مردانی که زنان را به گونه‌ای دیگر می‌نگرند و چون سینه‌هایی که برای آنها سپر می‌شوند؛ پشت بام‌هایی که با هم در مفهوم همسایه گفتگو می‌کنند؛ ایرانی که در دنیا نماد کرامتِ انسانی می‌شود و شرافت دست‌های بی سِلاح؛ کمان آرش که مرزهای حق بشر را باز تعریف می‌کند و سی مرغ که در آیینه ی عرش، سیمرغ می‌شوند.

و این کمان، خدای وارگانِ دروغ را نشانه می‌رود وقتی که تا قلب کشیده شود...

اول جولای ۲۰۰۹
.(JavaScript must be enabled to view this email address)