در انتخابات شرکت کنیم

نه دیوی هست و نه فرشته‌ای. نه قهرمانی هست و نه ضد قهرمانی. نه پاک کاملی هست و نه پلشت کاملی. اگر مسأله‌ انتخاب یکی از این چهار تن بود، حرام بود این همه رنگ و شور و شهامت که به میدان انتخابات آمد. موضوع اصلی نه افراد بلکه راه‌ها است. در این انتخابات هم مثل همه‌ی انتخابات پیشین دو راه در پیش است. یکی می‌گوید حق انتخاب مردم را از این که هست کمتر کنیم. یکی می‌گوید حق انتخاب مردم را از این که هست بیشتر کنیم.

هنوز هیچکدام از اینان نمی‌گویند که این حق را از کجا آورده‌اند که حق انتخاب مردم را تعیین کنند. چه کسی به آنان حق داده است که بگویند در کدام چارچوب و تا کجا مردم حق انتخاب دارند.

مردم همه‌ی حق خود را می‌خواهند. مردم انتخابات را می‌خواهند. مردم می‌خواهند انتخاب کنند. نگاه کنید به میدان‌های شهر تا باور کنید ایرانیان انتخاب می‌خواهند! رأی اول مردم به خود انتخابات است. رأی اول مردم به آزادی انتخابات است. اگر مردم را فریب ندهند رأی اول آنان به آزادی است. آزادی یعنی صلح و نان و مسکن و امنیت. آزادی یعنی امکان مردم برای مبارزه با این همه بی‌عدالتی اقتصادی.

اگر مردم حق داشته باشند که آزادانه انتخاب کنند آن وقت کسانی را انتخاب می‌کنند که مطیع آنان و مدافع خواست‌های آنان باشند. کسانی را انتخاب می‌کنند که بدانند اکثریت این مردمی که در جشن انتخابات شرکت می‌کنند از فقر و فشار مالی رنج می‌برند و آرزوی یک زندگی راحت‌تر را دارند. اما تا آن روز، تا روز آزادی کامل انتخابات، هنوز کمی راهپیمایی در پیش است. تا جشن واقعی آزادی هنوز راه در پیش است.

شرکت کردن وسیع در این انتخابات، رأی دادن به کسانی که می‌خواهند حق مردم برای انتخاب را افزایش دهند کمک به همین هدف بزرگ است. شرکت در انتخابات امروز تمرین بزرگ آزادی است. فقط رسیدن به هدف لذت بخش نیست. هر گام در مسیر هدف نیز می‌تواند شادی‌بخش باشد.
مردم ما شهر را در جشن رنگ غرق کرده‌اند. مردم سیاه و خاکستری را شکست داده‌اند. مردم تمام کوچه‌ها را رنگ کرده‌اند. در جایی که بر سر زیبایی حجاب سیاه می‌کشند انسان ایرانی بزرگترین نمایش رنگ را برپا کرده است. اگر این پیروزی نیست پس پیروزی چیست؟

آنان که ما را مجبور به ناخواسته می‌کنند هم انسان و هم‌وطن ما هستند. آنان نیز از ما، از مردم ایران، از مردم خود خواهند آموخت. آقای خامنه‌ای و شورای نگهبان هم رنگ را دوست دارند. اما آنان در زندان فکری خود اسیر شده‌اند. آنان خود بیش از همه اسیر هستند. باید آنان را هم آزاد کرد. آزادی آنان را نیز آزاد خواهد کرد. ما همه در یک کشتی نشسته‌ایم.

اگر انسان ایرانی تحقیر شود همه‌ی ما تحقیر می‌شویم. اگر انسان ایرانی مورد احترام قرار گیرد این احترام بهره‌ی همه‌ی ما می‌شود. انسان‌ها دشمن هم نیستند. منافع و کنش انسان‌ها در ستیز با هم قرار می‌گیرد. این کنش‌ها باید تغییر کند و همساز شود. باید کوشید تا همه بر سفره‌ی آزادی بنشینیم.

دموکراسی چیزی نیست که به ما بدهند. دموکراسی چیزی است که ما با نبرد خود می‌گیریم. دموکراسی همین شرکت ما در انتخابات با هدف آزاد کردن انتخابات است. با هدف تثبیت حق شرکت در انتخابات آزاد است.

در این دو هفته ایران جهش دیگری در سمت آزادی کرده است. جهانیان مردم ما را تحسین می‌کنند. تاریخ ما دیگر به عقب باز نخواهد گشت. این آزادی‌های به دست آمده را هیچ قدرتی نمی‌تواند از ما پس بگیرد.

رنگ سبزی که تو بر می‌گزینی، نشان سبزی که تو بر دست می‌گیری، نشان انتخاب یک راه است. نشان انتخاب راهی است که به سمت آزادی می‌رود.

بدون این که خود را با وعده‌های کسی فریب دهیم، بدون این که از کسی دیو یا فرشته بسازیم، بدون این که از کسی دشمن آشتی‌ناپذیر بسازیم، بدون این که در شور و احساسات گول زننده غرق شویم، در انتخابات شرکت کنیم و به اصلاحات رأی دهیم.