هاله نور، شکستن سکوت، حماسه انتخابات و ...

آقای احمدی نژاد در بازگشت از اولین سفر به نیویورک، در حضور آقای جوادی آملی مدعی شد که هنگام سخنرانی در مقر سازمان ملل متحد، هاله ای از نور دور سر او را گرفته بود. پس از آن، سایر ادعاهای آقای رئیس جمهور باعث شد که بسیاری از آنهائی که صاحب قدری عقل سلیم بودند این سوال را مطرح سازند که آیا رئیس جمهوری اسلامی دارای تعادل روحی و روانی میباشد یا خیر؟ این سوال همچنان مطرح است!

+++

عده ای از افراد منتسب به «اپوزیسیون» هر از چند گاهی، همزمان با برگزاری مراسم انتخابات در ایران، فراخوان شرکت در نمایش انتخابات می‌دهند و «مردم» را به شرکت در این مراسم دعوت می‌کنند! بدون آنکه کمترین بیلانی از عملکرد گذشته و «فعالیت» های حال خویش بالاخص این فراخوان ها ارائه بدهند و بدون آنکه کوچکترین انتقادی به «سابقه مبارزاتی» پر بار خود داشته باشند! این نوع فراخوان ها گلی بودند که در جریان مراسم انتخاباتی اخیر به سبزه نیز آراسته شدند!

پرده ها بالا رفتند، فردی با طمائینه وارد صحنه شد، نگاهی به اطراف افکند، در اوج تشویق تماشاگران و «هواداران» بیشمار خویش قدم به جلو گذاشت، با اشاره دست ناگهان سکوت کاملی بر محیط مستولی، و نفس ها در سینه ها حبس شد، همه مشتاقانه در انتظار شروع برنامه بودند که ناگهان پهلوان در حرکتی غیر قابل پیش بینی فریاد برآورد: «سکوت را میشکنم»! ولوله ای عجیب در میان جمعیت افتاد و در کوتاه مدتی جای خود را به هلهله سپرد، «مردم» همه برپا شدند، فریاد هورا هورای آنها تا بیکرانها نیز بگوش میرسید. حرکت قاشق متوقف شد و طوفان در لیوان فرونشست!

آیا ما مجاز هستیم در مورد سلامت روحی و تعادل روانی پهلوانانی این چنینی دچار قدری تردید شویم؟

+++

مراسم انتخابات برگزار گردید! مردم ایران در تهران و سایر شهرهای بزرگ کشور «نه» بزرگی، به بزرگی ایران، به جمهوری اسلامی گفتند، و سیلی سختی به صورت رهبری نظام نواختند. او نیز بلافاصله برای وارونه کردن پیام بیش از دو سوم مردم شهرهای بزرگ کشور، بالاخص تهران، از همه آنان بخاطر شرکت در انتخابات تشکر نمود!! آخر، در روز انتخابات، مقامات وزارت کشور مدعی شرکت بیش از دو سوم مردم در این مراسم شدند، البته همان مقامات بعدها ارقام پائین تری ارائه نمودند . از قرار، تعداد آرای صحیح شهر تهران کمتر از تعداد یک چهارم دارندگان حق رای در پایتخت کشور است.

در همان هفته در فرانسه نیز انتخابات شوراهای محلی برگزار شده بود، در این انتخابات بیش از دو سوم مردم شرکت کرده بودند اما رادیو و تلویزیون فرانسه هیچ پیامی از طرف مقامات کشوری ویا لشکری برای تشکر از مردم فرانسه بخاطر شرکت حماسی و بی نظیر آنان در انتخابات شوراهای محلی پخش ننمودند!

+++

در بسیاری از کشورهایی که در آنها اقتصاد بازار حاکم است، همان کشورهائی که صاحب نفوذ در نهادهای بین الملی هستند، از طریق این نهادها نسخه درهای باز را برای کشورهائی مثل ایران صادر میکنند تا بازارهای جدیدی برای تولیدات خویش بیآفرینند، آری در بسیاری از این کشورها انواع کمکهای مستقیم و غیر مستقیم به تولید کنندگان داخلی اهدا میشود بطوری که تولید کننده کتان در آفریقا و یا برنج در آسیا را در فقر و محنت نگه میدارند و یا انواع موانع برای ورود کالاهای صادراتی کشورهای فقیر بوجود میآورند. در این شرایط، تازه آقای خامنه ای درهای کشور را بروی محصولات خارجی از پرتقال و نارنگی گرفته تا شکر و برنج و گوشت و سایر کالاهای صنعتی و تجملی کاملا باز گذاشته است و صنایع ضعیف و ناتوان کشور را به نابودی سپرده و خیل عظیمی از مردم بیکار و گرسنه را به امان خدا رها کرده است!

در همین حال، در میان برخی از نیروهای اپوزیسیون صحبت از «استقلال» مایه مزاح و مسخره است! ادعا میشود که بهم پیوستگی جامعه جهانی باعث اضمحلال «استقلال» کشورها شده است! هر کسی که دم از استقلال میزند نسبت به تحولات جهانی معرفت ندارد و آنرا درک نکرده است! استقلال سیاسی و اقتصادی کشورها دیگر رنگ باخته است!! بریتانیای کبیر که به حوزه یورو نپیوسته است برای حفظ استقلال مالی اش نبوده است؟ ایالات متحده که طی ماههای اخیر با پائین آوردن ارزش دلار سعی در سبک کردن فاکتور نفتی خویش دارد، به استقلال خویش نمی اندیشد!! کشورهای صنعتی که بوسائل گوناگون و دادن امتیازات مختلف در جذب سرمایه گذاری خارجی برقابتی شدید مشغولند، معنای استقلال را نفهمیده اند؟؟

بی توجهی نظام جمهوری اسلامی به مفهوم استقلال و عدم رعایت آن بوسیله این نظام یکی از مهمترین دلایل نابسامانی های اقتصادی و سیاسی کشور نیست؟ سیاست بازکردن درهای کشور بروی انواع و اقسام محصولات خارجی و ورشکسته نمودن بنگاههای اقتصادی کشور و تبدیل ایران به بازاری برای مصرف تولیدات بیگانه یکی از دلایل غیرقابل انکار بی توجهی عمیق نظام جمهوری اسلامی به مقوله استقلال است. کشوری که قادر به تامین نیازهای ضروری مردم خویش نباشد و برای سیر کردن شکم ساکنین اش به واردات محصولات غذائی اولیه محتاج باشد، نمیتواند کشوری مستقل باشد. این نکته امروز بیش از دیروز حائز اهمیت است. افزایش بی سابقه قیمت محصولات غذائی نمایانگر اهمیت استراتژیک تولید کنندگان این نوع محصولات میباشد. برای کشوری مانند ایران، وابستگی به اینگونه محصولات لاجرم به نقض استقلال منجر میگردد.

به همین منوال، کشوری که سیاست داخلی خود را برمبنای رقابت های جهانی تدوین نماید نیز علیرغم تمام رجز خوانی هایش فاقد استقلال سیاسی است.

دم از استقلال و آزادی نزنیم که اولی از منظر برخی از چپ های «نوین» و دومی از منظر مستبدین حاکم مایه شرم است! به اردوگاه آمریکا بپیوندیم و ایالات متحده را برای اقدام نظامی بر علیه کشور تشویق کنیم و سنگ آنرا با افتخار به سینه بزنیم که منافع تاریخی ایران و امریکا در این مقطع در جهت واحدی در حال حرکت اند!! آزادی را به بی بند و باری معنی کنیم تا قدرت استبدادی و زورمدارانه توجیه گردد!!

خوشبختانه برخورد سرسری و سبک با مقوله استقلال و آزادی از طرف بخش قابل توجهی از اپوزیسیون مردود قلمداد میشود و این امر مایه دلگرمی است. طبیعتا استقلال به معنای بستن درهای کشور و یا عدم توسعه همکاریهای منطقه ای و یا بین المللی نیست، همانگونه که آزادی به معنای بی بند و باری و بی ضابطگی نیست.

+++

با یکی از آقایان اپوزیسیون که شاید جشن تولد هشتاد سالگی خویش را نیز پشت سر گذاشته است، در مورد شخصیت های ملی که در حال حاضر در میان ما قرار دارند و قابل طرح و دفاع نیز میباشند، یکی دو سال پیش، صحبتی کوتاه رد وبدل میکردم. وقتی نام آقای بنی صدر را به عنوان یکی از برجسته ترین شخصیت های ملی قابل اتکا و قابل اعتماد مطرح نمودم، حقیقتا از جوابش غافلگیر شدم. او گفت «ببین آقا دور این پیر و پتالها را باید خط کشید»!

راستی فکر میکنید من نیز فاقد تعادل روحی و روانی هستم و باید برای درمان خود اقدام نمایم؟


فروردین هشتاد و هفت
سید کمال الدین نبوی