iran-emrooz.net | Tue, 19.02.2008, 8:05
گفتگوی اشپیگل با هنر کیسینجر - بخش اول
اروپایی‌ها خود را پشت عدم محبوبیت بوش مخفی کرده‌اند
برگردان: علی‌محمد طباطبایی
وزیر امور خارجه پیشین و ۸۴ ساله ایالات متحده آمریکا، هنری کیسینجر حمایت خود را از جان مک کین اعلام کرده است. اشپیگل با او در رابطه با ماموریت آلمان در افغانستان، تعهد نیم‌بند اروپایی‌ها در مبارزه با اسلام افراطی و این که آیا مذاکرات مستقیم با ایران باید ادامه یابد به گفتگو نشسته است
اشپیگل: دکتر کیسینجر، شما سناتور مک کین را به عنوان انتخاب آینده خود برای کاخ سفید درنظر گرفته‌اید، آنهم علی‌رغم این که وی اعلام نموده که حاضر است حتی برای یک صد سال بعدی هم در عراق باقی بماند. آیا مطمئن هستید که او برای این پست انتخاب درستی است؟
کیسینجر: جان و من ۳۰ سال است که با هم دوست هستیم. من به او اعتماد زیادی دارم.
اشپیگل: بیشتر آمریکایی‌ها خواهان آن هستند که هرچه سریع‌تر نیروهایشان از عراق و احتمالاً افغانستان بیرون آورده شوند. لیکن مک کین شعار خود را «تسلیم نمی‌شویم» قرار داده است.
کیسینجر: او میان وجود نظامیان آمریکا در کشوری که به عنوان بخشی از نیروهای درگیر در جنگ داخلی در آنجا است و نیروی نظامی به عنوان بخشی از یک پیمان که توسط مردم آن کشور پذیرفته شده تمایز قائل شده است، مثلاً آلمان پس از جنگ جهانی دوم. او نگفته است که ما باید در عراق به عنوان یک ماموریت جنگی باقی بمانیم. او دقیقاً می‌خواست که عکس آن را بیان کند.
اشپیگل: دموکرات‌ها وعده یک بازگشت سریع را داده‌اند. آیا این یک انتخاب واقع‌گرایانه است؟
کیسینجر: مسئله در حال حاضر از این قرار است: آیا نیروهای آمریکایی به عنوان بخشی از یک قرارداد سیاسی از عراق بیرون می‌آیند؟ یا آنها به این جهت عقب نشینی می‌کنند زیرا در این جنگ دیگر از تاب و توان افتاده‌اند؟ در مورد دوم پیامدهای عقب نشینی آمریکا بسیار فاجعه بار خواهد بود.
اشپیگل: آیا فکر می‌کنید که باز هم یک طغیان خشونت به دنبال خواهد آمد؟
کیسینجر: احتمال زیادی برای جنگ‌های مهلک وجود دارد. با عقب نشینی ما اسلام افراطی متوقف نخواهد شد. یک عقب‌نشینی سریع نشانه‌ای است از ناتوانی و عجز قدرت‌های غربی. حماس، حزب الله و القاعده یک نقش مسلط‌تر بازی خواهند کرد و توانایی کشورهای غربی در شکل دادن به رویدادها شدیداً کاهش می‌یابد. این ویروس پیامدهای عظیمی برای تمامی کشورهای اسلامی که جمعیت زیادی دارند خواهد داشت: هند، اندونزی و بیشتر بخش‌های اروپا.
اشپیگل: این آن چیزی نیست که بیشتر اروپایی‌ها می‌بینند.
کیسینجر: بعضی اروپایی‌ها نمی‌خواهند درک کنند که این صرفاً یک معضل برای آمریکا به تنهایی نیست. پیامدهای یک چنین نتیجه‌ای برای اروپایی‌ها دست کم همانقدر جدی است که برای ما.
اشپیگل: اروپایی‌ها چه چیزی را درست نمی‌فهمند؟ آیا پاریس، لندن و برلین «جنگ با ترور» را به عنوان چالش مشترک برای غرب نمی‌بینند؟
کیسینجر: من از واژه‌ی «جنگ با ترور» خوشم نمی‌آید، زیرا ترور یک روش است و نه یک جنبش سیاسی. ما در جنگ بر علیه اسلام افراطی هستیم که سعی دارد عناصر میانه رو را در جهان اسلامی سرنگون کند، آنچه به معنای یک چالش بنیادین در برابر ساختار سکولار جوامع غربی است. همه‌ی این‌ها در یک دوره دشوار در تاریخ اروپا روی می‌دهد.
اشپیگل: دشوار از چه جهت؟
کیسینجر: رویدادهای عمده در تاریخ اروپا توسط دولت‌های ملی (nation-state) هدایت شده است و آنهم طی چندین قرن. در ذهن مردم اروپا هرگز تردیدی در این باره وجود نداشت که حکومت‌ها می‌توانند فدارکاری مردم را طلب کنند و این که شهروندان وظیفه دارند جان خود را برای کشور به خطر اندازند. اکنون در اروپا ساختار دولت‌های ملی تا حد قابل توجهی کنار گذاشته شده است و ظرفیت دولت‌ها برای دعوت از فداکاری مردم به همان نسبت کاهش یافته.
اشپیگل: سی سال پیش شما به سهولت نمی‌توانستید با اروپا تماس تلفنی بگیرید.
کیسینجر: ... و بالاخره چنین چیزی پیش آمد. مسئله اکنون این گونه است: دولت‌های ملی در حال حاضر نه فقط بخشی از حاکمیت خود را به اتحادیه اروپا واگذار کرده‌اند که بخشی از بینش خود برای آینده را نیز. آینده آنها اکنون به اتحادیه اروپا گره خورده است و اتحادیه اروپا هنوز هم به آن بینش و وفاداری نرسیده است که با بینش و وفاداری نسبت به دولت‌های ملی قابل مقایسه باشد. به این ترتیب میان گذشته اروپا و آینده آن یک خلاء به وجود آمده است.
اشپیگل: شما چه انتظارتی از رهبران کشورهای اروپایی دارید؟ آیا خانم آنگلا مرکل صدر اعظم آلمان باید پیش آید و از مردم کشورش بخواهد که در جنگ بر علیه تروریسم دست به فداکاری بزنند؟
کیسینجر: به عقیده من آنگلا مرکل مانند هر رهبر دیگری باید به انتخاب مجدد خود بیندیشد. من احترام بسیاری برای او قائلم. اما من اروپایی‌های بسیاری را نمی‌شناسم که بخواهند تکذیب کنند که پیروزی اسلام افراطی در بغداد، بیروت یا عربستان سعودی پیامدهای عظیمی برای غرب خواهد داشت. با این وجود آنها تمایلی برای شرکت در مبارزه برای جلوگیری از آن ندارند.
ادامه دارد ...
