نامه‌ای از دل ویرانه به ویرانگر / مهدی محمودیان
به نام خدا
آقای خامنه‌ای؛
می‌دانم این نامه را نمی‌خوانید؛ نه از سر بی‌خبری، بلکه از سر بی‌نیازی. کسی که خود را صاحب سرنوشت یک ملت می‌داند، چه نیازی به شنیدن صدای همان مردمی دارد که زیر سایه‌اش له شده‌اند؟ اما بازهم این نامه را می‌نویسم؛ برای فرزندان‌مان که شاید روزی بخواهند بدانند چرا کشورشان دیگر “ایران” نیست، چرا دیگر «ملت»ی نیست، چرا مرزی نمانده، و چه کسی از همه بیشتر در این فاجعه سهم داشته است.
سال‌هاست در مسیر سقوط ملی، فرهنگی و اقتصادی، با شتاب پیش می‌رویم و شما نه‌تنها ترمز این حرکت نبوده‌اید، بلکه در نقش موتور محرک آن ظاهر شده‌اید. هر تصمیم شما، هر لجاجت، هر خطبه، هر انتصاب و هر سرکوب، گامی بوده است به‌سوی فروپاشی.
در جهان پرمخاطره امروز، کشوری که در داخل فاقد انسجام و در خارج فاقد عقلانیت است، به‌راحتی می‌تواند به میدان جنگ و تجزیه بدل شود. بی‌ثباتی منطقه‌ای، خطر حمله نظامی، تحریم‌های فرساینده، سرکوب‌های داخلی و نفرت انباشته‌شده در دل میلیون‌ها جوان، امروز ایران را به لبه پرتگاه رسانده است. این فقط هشدار نیست، واقعیت روزمره است.
شما با بستن راه‌های اصلاح، طرد همه‌ی نخبگان، سرکوب جامعه مدنی، تحقیر اقوام و مذاهب، حذف جمهوریت و بی‌اعتنایی به قانون اساسی حتی در حد صوری، ایران را به جایی رسانده‌اید که دیگر نه تنها مردم، بلکه ستون‌های اصلی نظام نیز احساس امنیت نمی‌کنند. شما ایران را از پشت‌بام مشروعیت، انداخته‌اید در کوچه‌های بی‌اعتمادی و نفرت.
وضعیت امروز، دیگر فقط سرکوب یک اعتراض یا نارضایتی سیاسی نیست. شما با تصمیمات‌تان در این سال‌ها، استان را علیه استان، قوم را علیه قوم، و شهروند را علیه شهروند قرار داده‌اید. اگر جنگی در بگیرد، دشمن نیازی به حمله از بیرون ندارد؛ شما بذر نفرت را در دل‌ها کاشته‌اید و این سرزمین، خود به خود از درون متلاشی خواهد شد.
از سیستان و بلوچستان تا خوزستان، از کردستان تا آذربایجان، سیاست‌های تبعیض‌آمیز شما، احساس بیگانگی را در دل میلیون‌ها ایرانی کاشته است.
امروز اگر کشوری به ایران حمله کند، از کدام ملت متحد انتظار دفاع دارید؟ از مردمی که فرزندان‌شان را اعدام کرده‌اید؟ از اقوامی که زبان‌شان را ممنوع کرده‌اید؟ از نسل جوانی که تنها راه نجات را در فرار از ایران می‌بیند؟ شما همه پل‌ها را پشت‌سرتان خراب کرده‌اید.
نسل ما را در راه نابخردانه لجوجانه نابود کردید، اما شاید هنوز برای فرزندان ما امیدی باقی مانده باشد؛ به شرط آن‌که بیش از این، ایران قربانی لجاجت، نخوت و توهمات ابدی بودن شما نشود.
امروز نه «برجام» نجات‌مان می‌دهد، نه «مذاکره» و نه «اقتدار» موهومی که در ذهن شماست. تنها چیزی که می‌تواند ایران را نجات دهد، عقب‌نشینی بی‌قید و شرط شما از تمام قدرت، واگذاری آن به مردم، و پذیرش این واقعیت است که هیچ‌کس جاودانه نیست، حتی اگر هزاران سپاهی و قاضی و خطیب، هر روز عکس شما را در ادارات آویزان کنند.
وگرنه آن‌چه باقی خواهد ماند، نه نظام شماست، نه حتی کشور ما؛ تنها یک ویرانه‌ی تلخ از خاطره‌ی ملتی که زمانی نامش ایران بود.
زندان اوین
۱۸ فرودین ۱۴۰۴
تلگرام مهدی محمودیان
@MahmoudianMeh
