فقر و کفر و حجاب! / احمد زیدآبادی

“فقر” را فقیهان “نداشتن خرجی سال به قدر کفایت خود و خانواده” دانسته‌اند. با این تعریف اکنون بسیاری از مردم یا فقیرند یا احساس فقر می‌کنند.

فقر دوگونه است، گونۀ اول، فقر انتخابی که در سطح فردی به منظور بی‌نیازی از مال و تجربۀ زیست معنوی صورت می‌گیرد و مختص صوفیان و درویشان و و زاهدان و عارفان و تارکان دنیاست. گونۀ دوم، فقر تحمیلی است که به دلیل ناتوانی یا بی‌لیاقتی در سامان دادن به اقتصاد، به بخشی یا اکثریتی از مردم تحمیل می‌شود. با آنکه فقر انتخابی به معنای بی‌نیازی از دنیا از منظر دینداری معنوی امری پسندیده است اما پیامبر اسلام فقر تحمیلی را همدوش کفر دانسته است: كَادَ اَلْفَقْرُ أَنْ يَكُونَ كُفْراً. (فقر نزدیک است به کفر انجامد.)

دین‌گریزی کنونی در بخشی از جامعۀ ایران در درجۀ نخست محصول فقر تحمیلی است. حال در این شرایط عده‌ای با ادعای دینداری، از یک طرف سبب گسترش فزایندۀ فقر می‌شوند و از طرف دیگر در برابر هر راهکاری برای نجات جامعه از فقر مانع‌تراشی می‌کنند و بدین طریق بر دین‌گریزی مردم دامن می‌زنند، اما در همان حال، با تمسک به تحمیل حجاب بر ناباوران به آن، می‌خواهند خود را دین‌خواه نشان دهند. این جماعت اگر به واقع دیندار و دین‌خواه بودند، با تحمیل فقر بر مردم آنان را از دین فراری نمی‌دادند!

تلگرام نویسنده
@ahmadzeidabad