پیام همدردی: اکبر بهکلام با زندگی بدرود گفت

با اندوه بسیار،
باخبر شدیم که دوست هنرمندمان اکبر بهکلام، نقاش و مجسمه‌ساز نامدار ایرانی – آلمانی زندگی را بدرود گفته است. خبری تلخ و باورناپذیر، که متاسفانه واقعیت دارد. باید بپذیریم که از این پس این انسان فرهیخته و مهربان در جمع ما دوستدارانش ظاهر نخواهد شد، و در ذهن بازماندگان، دوستان و اهل هنر به زندگی پربارِ خود ادامه خواهد داد. هنرمندان و فرهنگسازانی چون اکبر بهکلام  نیز خواه ناخواه در جایی به پایان می رسند. اما جایگاه بزرگ خود را در زمان و مکان و زندگی ما حفظ خواهند کرد.

دیدگاه‌های آزادی خواهانه و آرمانگرای زنده یاد اکبر بهکلام  بر کسی پوشیده نیست. او در زمرۀ هنرمندانی بود، که خود را از مردم جدا نمی دانست ، و در اعتراض به نامردمی ها و تلاش برای تغییر شرایط ناهنجار موجود از پا نمی نشست. ما دوستان او، ضمن همدردی با همسر او خانم زیلکۀ بهکلام، فرزندانش کایا و یاشار، و دیگر نزدیکان این هنرمند بزرگ، به سهم خود یاد و نام او را زنده می داریم. به قول زنده یاد سهراب سپهری: مرگ پایان کبوتر نیست.

آذر افروز، ناصر؛ ابویی، اکرم؛ احقری، احمد؛ احمدزاده، جهان؛ ارشاد، اردوان؛ اسدیان، فریار؛ افشار، احسان؛ الموتی، سعید؛ امین، رضا؛ امینی نجفی، علی؛ بصیری نسرین؛ بلوری، حسن؛ بنی‌هاشمی، شریفه؛ بهبهانی، کامبیز؛ پهلوان،عیسی؛ تاجبخش، حسین؛ جابر انصاری، رضا؛ جعفری، احسان؛ جعفری، حسن؛ جوشنی، رضا؛ حسینی، نسرین؛ حسینی پور، جمشید؛ حشمت، بهروز؛ حمیدی، رضا؛ خدابخش، داود؛ دربندی، محمد؛ دستمالچی، پرویز؛ رحمانیان، امیر؛ رحیمی دوگاهی، منوچهر؛ رشید فرخی، مهدی؛ روحانی، بیژن؛ روشندل، فهیمه؛ سازور، حسین؛ سرفراز، ابراهیم؛ سرفراز، جلال؛ سرفراز، داود؛ سرفراز، سارا؛ سرفراز، گلاره؛ سعدالدین، مسعود؛ سهرابی، توفیق؛ شریف، حسین؛ شمس، حسن؛ صدیقی، سونیا؛ صفاییان، علی اکبر؛ طاهری، علیرضا؛ طاهری، منوچهر؛ عبدالهی، علی؛ عقلایی، فرهاد؛ علوی، حسین؛ عمرانی، میرحمید؛ غرامی، سونا؛ فاطمی، باقر؛ فرجاد، فرهاد؛ فرجاد، شهناز؛ فرید تنکابنی، فریده؛ قائنی، سیاوش؛ کامرانی، علی؛ کاویانی، رضا؛ کردوانی، کاظم؛ کشیش زاده، ویگن؛ کمالی، شقایق؛ کعنانی، ناصر؛ کنعانی، کریستین؛ کرد، محمود؛ کریمخانی، بهزاد؛ کریمخانی، مسعود؛ کیا، امید؛ منتظری، رضا؛ مقدم، خدیجه؛ مجلسی، جمشید؛ محمودی، وحیده؛ مرزبان، فرشته؛ مسرت، محسن؛ معروفی، مهرگان؛ مطلب‌زاده، بهروز؛ ملکوتی، سیروس؛ میرزایی، رضا؛ میرشکارنژاد، افشین؛ نصیر، علی؛ نقوی، احمد؛ نقوی، محمود؛ نوروزیان، منوچهر؛ نیرومند، بهمن؛ والی، ابراهیم؛ وزیری، طهماسب؛ هوشمند، عذرا؛ یوسفی، داریوش؛

***

اکبر بهکلام راهی سفری بی‌بازگشت شد

اکبر بهکلام، از پیشگامان هنر معاصر برلین، روز شنبه ۸ فوریه، یک هفته پس از سکته قلبی، چشم از جهان فرو بست و راهی سفری بیبازگشت شد.

او در سال ۱۹۴۴ میلادی (۱۳۲۳ شمسی) در تبریز دیده به جهان گشود. نخستین تجرب ههای دوران دبستان، جایی که  ب هعنوان یک کودک آذری از سخن گفتن به زبان مادری خود در مدرسه محروم بود، او را به جستجوی زبانی دیگر  کشاند — زبانی که محدودیت‌ها را در هم بشکند و بیواسطه سخن بگوید. این زبان برای او چیزی جز نقاشی نبود.

بهکلام مسیر هنری خود را در هنرستان هنرهای زیبای تبریز آغاز کرد و سپس تحصیلاتش را در آکادمی هنرهای زیبای استانبول ادامه داد.

خدمت سربازی‌اش در قالب سپاه دانش در روستایی در کردستان، تجربه‌ای فراموش‌نشدنی بود. در میان کوههای خاموش و مردمی که فقر، رنج و محرومیت، زندگیشان را در بر گرفته بود، او با واقعیت تلخی روبه رو شد که در آثارش انعکاس یافت.

با شدت گرفتن خفقان در واپسین سال‌های حکومت پهلوی، او ناگزیر تدریس در هنرستان هنرهای زیبای تبریز را رها کرد و راهی دیاری شد که گرچه وطن نبود، اما آزادی بیان را از او دریغ نمی‌کرد.

نقاشی‌های او پژواکی از تاریخ معاصر ایران‌اند. مجموعه “پرسپولیس”، روایتی تصویری از ایران پیش از انقلاب اسلامی است — نبردی میان هنرمند و فضایی که آزادی را در بند کشیده بود.

در مجموعه “عدالت به نام خدا”، او سرکوب نیروهای عدالتخواه و آزادی‌طلب را پس از انقلاب به تصویر کشید؛ پرده‌هایی که بی‌پرده سخن می‌گویند — از مرگ، خشونت، سرکوب، و رؤیاهایی که در تندباد حوادث به تاراج رفتند.

یادش گرامی سیاوش