اولاف شولتس: صلح و امنیت در اروپا در خطر است

متن سخنرانی اولاف شولتس، صدراعظم آلمان، در کنفرانس امنیتی مونیخ
شنبه ۱۵ فوریه ۲۰۲۵

خانم‌ها و آقایان محترم، 

ما در اینجا ۲۰ کیلومتر با اردوگاه کار اجباری نازی‌ها در داخائو فاصله داریم. داخائو یکی از مکان‌هایی است که جنایات بی‌حد و حصر علیه بشریت توسط آلمانی‌ها و به نام آلمان انجام شد. معاون رئیس‌جمهور آمریکا دو روز پیش از داخائو بازدید کرد و پس از آن جمله بسیار مهمی گفت. او گفت که یادبود داخائو نشان می‌دهد – و من عیناً نقل می‌کنم – چرا باید تلاش کنیم که چنین اتفاقی هرگز دوباره رخ ندهد. من به خاطر این جمله مهم از معاون رئیس‌جمهور ونس بسیار سپاسگزارم.

زیرا این “هرگز دوباره” درس اصلی‌ای است که ما آلمانی‌ها پس از جنگ جهانی دوم از تجربه وحشت‌ناک حکومت ترور نازی‌ها گرفتیم، و البته با حمایت بزرگ آمریکا. این “هرگز دوباره” مأموریت تاریخی‌ای است که آلمان به عنوان یک دموکراسی آزاد باید هر روز به آن عمل کند و می‌خواهد به آن عمل کند. هرگز دوباره فاشیسم، هرگز دوباره نژادپرستی، هرگز دوباره جنگ تهاجمی.

به همین دلیل، اکثریت قریب به اتفاق مردم در کشور ما در مقابل کسانی که ناسیونال سوسیالیسم جنایتکار را تجلیل می‌کنند یا توجیه می‌کنند، ایستاده‌اند. حزب AfD (حزب آلترناتیو برای آلمان) حزبی است که در آن ناسیونال سوسیالیسم و جنایات هولناک آن، جنایات علیه بشریت که در داخائو اتفاق افتاد، به عنوان یک “لکه کوچک” در تاریخ آلمان کوچک شمرده می‌شود. بنابراین، تعهد به “هرگز دوباره” با حمایت از AfD سازگار نیست.

به همین دلیل، ما نمی‌پذیریم که افراد خارجی به نفع این حزب در دموکراسی ما، در انتخابات ما و در شکل‌گیری افکار عمومی دموکراتیک دخالت کنند. این کار شایسته نیست، به ویژه در میان دوستان و متحدان. ما این را قاطعانه رد می‌کنیم. اینکه دموکراسی ما چگونه پیش می‌رود، خودمان تصمیم می‌گیریم.

دموکراسی امروز ما در آلمان و اروپا بر پایه این اطمینان تاریخی استوار است که دموکراسی‌ها می‌توانند توسط ضد دموکرات‌های رادیکال نابود شوند. به همین دلیل، ما نهادهایی ایجاد کرده‌ایم که دموکراسی‌های ما را در برابر دشمنانشان مقاوم می‌سازند، و قوانینی که آزادی ما را محدود نمی‌کنند، بلکه از آن محافظت می‌کنند.

دفاع از آزادی و دموکراسی در برابر دشمنانشان، چیزی است که همیشه ما را به عنوان یک جامعه فراآتلانتیکی گرد هم آورده است و امروز نیز ما را در مونیخ گرد هم آورده است. به عنوان حامیان آزادی و دموکراسی، ما در کنار اوکراین مورد حمله قرار گرفته‌ایم. من بسیار خوشحالم که دولت آمریکا هدف مشترک ما را برای حفظ استقلال حاکمیت اوکراین تأیید کرده است. این استقلال حاکمیت باید در مذاکرات نیز منعکس شود. این همان چیزی است که وقتی می‌گوییم: هیچ چیز درباره اوکراین بدون اوکراین.

اینکه اکنون با مشارکت اوکراین مستقیماً با روسیه صحبت می‌شود، درست است. من نیز بارها با رئیس‌جمهور روسیه گفت‌وگو کرده‌ام تا به او بفهمانم که ما انتظار یک صلح عادلانه در اوکراین را داریم و این برای ما چه معنایی دارد. ما همه در این مورد توافق داریم: جنگ روسیه علیه اوکراین باید هرچه سریع‌تر پایان یابد. صدها هزار نفر کشته یا زخمی شده‌اند، میلیون‌ها نفر آواره شده‌اند. چه رنج بی‌حد و حصر! 

به علاوه، تشدید و جهانی‌سازی این درگیری توسط پوتین ادامه دارد: پهپادها از ایران، توپ‌ها و سربازان از کره شمالی، مزدوران از یمن. این تشدید همچنین شامل اقدامات خطرناک روسیه علیه کشورهای اتحادیه فراآتلانتیک، اقدامات فعال مانند خرابکاری در کابل‌های زیردریایی و سایر زیرساخت‌ها، آتش‌سوزی‌های عمدی، اطلاعات نادرست، و تلاش برای دستکاری در انتخابات دموکراتیک می‌شود.

حتی پس از سه سال جنگ، این اصل باقی است: کسی که می‌خواهد مرزها را با زور تغییر دهد، تیشه به ریشه نظم صلح ما می‌زند. مرزها نباید با زور تغییر کنند. این اصل باید همیشه و در همه جا برای همه رعایت شود. پیروزی روسیه یا فروپاشی اوکراین، صلح ایجاد نمی‌کند، بلکه صلح و ثبات را بیشتر در خطر قرار می‌دهد، در اروپا و فراتر از آن. صلح تنها زمانی وجود دارد که حاکمیت اوکراین تضمین شود. بنابراین، یک صلح تحمیلی هرگز مورد حمایت ما نخواهد بود. ما همچنین به هیچ راه‌حلی تن نمی‌دهیم که منجر به جدایی امنیت اروپا و آمریکا شود. تنها یک نفر از این موضوع سود می‌برد: رئیس‌جمهور پوتین.

ما اروپایی‌ها این منافع را در مذاکرات پیش‌رو با اعتماد به نفس و قاطعیت نمایندگی خواهیم کرد. ما اروپایی‌ها هستیم که بیشترین حمایت را از اوکراین می‌کنیم، و این حمایت تا زمانی که لازم باشد ادامه خواهد یافت.

به هر حال، این “تا زمانی که لازم باشد” زمانی که سلاح‌ها خاموش می‌شوند، پایان نمی‌یابد. اوکراین باید در پایان هر راه‌حل مذاکره‌ای دارای نیروهای نظامی باشد که بتواند هر حمله مجدد روسیه را دفع کند. از نظر مالی، مادی و لجستیکی، این یک چالش بزرگ خواهد بود. اوکراین به تنهایی در آینده قابل پیش‌بینی قادر به انجام این کار نخواهد بود. برای این کار، ما اروپایی‌ها و همچنین شرکای فراآتلانتیکی و بین‌المللی اوکراین همچنان مورد نیاز خواهیم بود، همان‌طور که تاکنون بارهای سنگین را با هم تحمل کرده‌ایم.

بر اساس داده‌های موسسه اقتصاد جهانی، آمریکا و آلمان با فاصله زیاد بزرگ‌ترین حامیان اوکراین هستند. از نظر اعداد مطلق، آمریکا پیشتاز است. اما نسبت به قدرت اقتصادی، حمایت آلمان چهار برابر بیشتر از آمریکا است. این تقسیم مؤثر بار مسئولیت میان متحدان و دوستان است. ما می‌خواهیم در این تقسیم بار باقی بمانیم. برای مثال، وام ۵۰ میلیارد دلاری گروه هفت (G7) به این منظور خدمت می‌کند.

ما در آلمان نیز قادر هستیم که به حمایت از اوکراین در سطح بالای فعلی ادامه دهیم. قانون اساسی آلمان محدودیت‌هایی برای بدهی‌ها در نظر گرفته است، اما استثناهایی برای شرایط اضطراری وجود دارد. یک جنگ در قلب اروپا یک شرایط اضطراری است. چه چیزی دیگر می‌تواند باشد؟ من مطمئنم: پس از انتخابات فدرال آلمان، اکثریت در بوندستاگ برای این موضوع وجود خواهد داشت، حتی اگر برخی ترجیح دهند قبل از انتخابات از این سؤال دوری کنند.

همچنین کاملاً واضح است که هزینه‌های دفاعی ما باید به طور قابل توجهی افزایش یابد، نه تنها برای اینکه اروپا برای آمریکا یک متحد برابر باقی بماند، بلکه برای اینکه ما اروپایی‌ها بتوانیم در صلح زندگی کنیم. معیار باید تهدید روسیه و دستیابی به تمام اهداف توانایی‌های ناتو باشد. برای من همیشه روشن بود که صندوق ویژه ۱۰۰ میلیارد یورویی که پس از تغییر دولت برای ارتش آلمان ایجاد کردیم، تنها یک گام اولیه است. تنها برای حفظ هدف دو درصدی ناتو، از سال ۲۰۲۸ به ۳۰ میلیارد یورو اضافی نیاز داریم. هر درصد اضافی که برای دفاع خود هزینه می‌کنیم، با توجه به شرایط فعلی، معادل ۴۳ میلیارد یورو در سال است.

این مبالغ بسیار بزرگی هستند. تا پایان این دهه، ما در مورد مبالغ سه‌رقمی میلیاردی صحبت می‌کنیم. هر کس که ادعا کند این مبالغ را می‌توان با کاهش‌های کوچک در بودجه جاری تأمین کرد، به شهروندان راست نمی‌گوید. بنابراین، ما باید بلافاصله پس از انتخابات فدرال آلمان، محدودیت بدهی‌ها در قانون اساسی خود را اصلاح کنیم و سرمایه‌گذاری‌ها در امنیت و دفاع را از آن مستثنی کنیم. من امروز در برابر شما پیش‌بینی می‌کنم: برای این کار نیز پس از انتخابات اکثریت پارلمانی وجود خواهد داشت.

این تلاش‌های ملی باید در چارچوب تقویت توانایی‌های اروپایی قرار گیرند. این شامل حفظ و استقرار فناوری‌های کلیدی مرتبط با امنیت در اروپا است. ما همچنین به یک صنعت دفاعی قوی اروپایی نیاز داریم که تولید دائمی مهم‌ترین انواع مهمات و سلاح‌ها را در اروپا انجام دهد. این تنها در صورتی ممکن است که سفارشات را به صورت اروپایی تجمیع کنیم و همکاری شرکت‌های دفاعی خود را بی‌جهت محدود نکنیم. در عین حال، من می‌گویم: ما درهم‌تنیدگی فراآتلانتیکی صنایع دفاعی خود را رها نمی‌کنیم. ما در آینده نیز سلاح‌های جدید آمریکایی خریداری خواهیم کرد.

در اینجا نیز این موضوع مطرح است: ما باید اکنون پاسخ دهیم که چگونه این را در اروپا تأمین مالی کنیم. من پیشنهاد می‌کنم که در پیمان ثبات اتحادیه اروپا، یک استثنا برای تمام سرمایه‌گذاری‌ها در کالاهای دفاعی که بالاتر از هدف دو درصدی ناتو قرار دارند، به صورت موقت و با حفظ انضباط مالی همه کشورهای عضو، ایجاد کنیم. آلمان برای این کار آماده است. صلح و امنیت در اروپا در خطر است. بنابراین، این باید زمان اقدام و مسئولیت‌پذیری اروپا باشد. تقویت توانایی‌های اروپایی باید در یک چارچوب زمانی مشخص انجام شود. این به معنای واقعی کلمه یک استراتژی برد-برد-برد خواهد بود. از یک طرف، این باعث کاهش بار آمریکا در اروپا می‌شود. از طرف دیگر، این به یک اروپای بسیار قوی‌تر در درون ناتو منجر می‌شود. و همچنین ناتو را به طور کلی تقویت می‌کند، و آن هم در تمام ابعاد فراآتلانتیکی آن.

خانم‌ها و آقایان، من فکر می‌کنم کنفرانس امنیتی مونیخ مکان ایده‌آلی برای بحث درباره چنین ایده‌هایی است. نگاهی واقع‌بینانه به جهان به ما نشان می‌دهد که زمان آن فرا رسیده است.

با تشکر از شما.