خودکشی اعتراضی کیانوش سنجری، فعال سیاسی

کیانوش سنجری، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی، در اعتراض به احضارها و بازداشت‌های متعدد خود و فعالان سیاسی خودکشی کرد.

یکی از بستگان آقای سنجری شامگاه چهارشنبه ۲۳ آبان در گفت‌وگو با رادیو فردا این خبر را تأیید کرد و شماری از فعالان مدنی و سیاسی نیز آن را بازتاب داده‌اند.

آقای سنجری از سال ۱۳۹۵ که برای رسیدگی به مادر سالخورده‌اش از خارج به تهران بازگشته، بارها از سوی نهادهای امنیتی و اطلاعاتی جمهوری اسلامی احضار و بازداشت شده بود.

این روزنامه‌نگار ساعاتی پیش از خودکشی، با انتشار پیام‌هایی در شبکه ایکس، تصمیم به پایان دادن به زندگی خود در اعتراض به بازداشت‌ها را اعلام کرده بود.

آقای سنجری بامداد چهارشنبه تصریح کرده بود که اگر تا ساعت هفت امروز «فاطمه سپهری، نسرین شاکرمی، توماج صالحی و آرشام رضایی از زندان آزاد نشوند و خبر آزادی‌شان در سایت خبری قوه قضاییه منتشر نشود، من در اعتراض به دیکتاتوری خامنه‌ای و شرکایش به زندگی‌ام پایان خواهم داد».

او در یکی از این پیام‌ها تأکید کرده بود: «هیچ‌کس نباید به خاطر بیان عقایدش زندانی شود. اعتراض حق هر شهروند ایرانی‌ست. زندگی من پس از این توئیت به پایان خواهد رسید اما فراموش نکنیم که ما برای عشق به زندگی جان داده و می‌دهیم، و نه مرگ. آرزومندم روزی ایرانیان بیدار و بر بردگی چیره شوند».

او در پیام دیگری گفته بود: «زندگی یک وطن بهم بدهکاره که توش فقط به زندگی فکر کنم نه به وطن».

در نهایت حوالی ساعت ۷ بعد از ظهر روز چهارشنبه ۲۳ آبان ۱۴۰۳ وی خود را از پاساژ چهارسو به پایین انداخت و به زندگی خود پایان داد.

کیانوش سنجری متولد سال ۱۳۶۱ در تهران بود و در دوران دانشویی به فعالیت سیاسی روی آورد. او برای نخستین بار سال ۱۳۷۹ در سن ۱۷سالگی در جریان تظاهرات دانشجویی در اولین سالگرد واقعه تیر ۱۳۷۸بازداشت شد و چند ماه در انفرادی نگه‌داری شد.

او بعدتر و تا پیش از ترک ایران در سال ۱۳۸۶، ۹ بار دیگر هم در سال‌های ۱۳۸۰، ۱۳۸۲، ۱۳۸۳، ۱۳۸۴۱۳۸۵ بازداشت شد و در بازداشت‌گاه‌های ۵۹ سپاه، ۲۰۹ وزارت اطلاعات زیر بازجویی بود.

در یکی از این بازداشت‌ها، در دولت خاتمی، او ۱۱۱ روز را در انفرادی شماره ۶۳ بند ۲۰۹ زندان اوین گذراند که زیر نظر وزارت اطلاعات است.

او در این سال‌ها، به«اقدام علیه امنیت کشور» و «تبلیغ علیه نظام» به استناد «عضویت در جبهه متحد دانشجویی»، شرکت در تجمعات اعتراضی، مصاحبه با رسانه‌های خارج از کشور، «سیاه‌نمایی شرایط زندان‌ها در وبلاگ» و سازماندهی تجمع در برابر دفتر سازمان ملل متحد در تهران متهم شده بود و در مجموع دو سال را در زندان گذارند.

سنجری، اواسط سال ۱۳۸۶، پیش از تشکیل یکی از جلسات دادگاه، از ایران خارج شد و پس از مدتی ماندن در یکی از اردوگاه‌های حزب کومله در کُردستان عراق، به عنوان پناهنده سیاسی در نروژ پذیرفته شد و ۹ آبان ۱۳۸۶ وارد این کشور شد.

آقای سنجری ابتدا در دهه هشتاد به نروژ رفت و پس از چندی راهی آمریکا شد. او در دوره اقامت خود در آمریکا برای مدتی به عنوان خبرنگار با شبکه تلویزیونی صدای آمریکا همکاری کرد اما در سال ۱۳۹۵ برای رسیدگی به مادر سالخورده‌اش به تهران بازگشت و بار دیگر بازداشت و به حبس محکوم شد و پس از تحمل سه سال از دوره محکومیت خود، آزاد شد.

این روزنامه‌نگار پس از آزادی در مردادماه سال ۱۴۰۰ فاش کرد که مقام‌های قضایی و امنیتی، او را علاوه بر حکم زندان، به صورت اجباری در تیمارستان بستری کرده و «۹ بار بیهوش کردن و درمان اجباری با شوک الکتریکی در تیمارستان» را تحمل کرد.

او همچنین گفته بود در حالی که برای مراقبت از مادر سالخورده‌اش به ایران بازگشته بود، مدت‌ها در بازداشتگاه ۲۰۹ زندان اوین متعلق به وزارت اطلاعات تحت بازجویی بود، دادگاه انقلاب «در سه دقیقه» برایش حکم ۱۱ سال زندان صادر کرد و پس از تحمل سه سال حبس آزاد شد.

او در سال ۱۴۰۱، در گفتگویی با برنامه شصت‌دقیقه بی‌بی‌سی‌ گفت: «بعد از دو سال و نیم تحمل زندان و دو سال حضور و غیاب هفتگی یکشنبه‌ها در دفتر امین وزیری، دادیار دایره نظارت بر متهمان امنیتی زندان اوین و پنج شش نوبت بستری اجباری در مراکز روانپزشکی و دست‌کم هشت نوبت احضار و بازخواست در دفاتر اطلاعات یا همان خانه‌های امن، و تحمل فشارها و بازجویی‌های بسیار، با تبدیل مجازات بنده از ماده ۵۲۲ به ماده ۵۰۲ یعنی مرخصی استعلاجی و پرداخت جریمه نقدی یا همان باج، حکم زندان من به پایان رسید و ممنوع‌الخروجی دو ساله من لغو شد و توانستم از ایران خارج شوم.»

رادیو فردا، ایران اینترنشنال