یادداشت نرگس محمدی در دهمین سال خروج فرزندانش از ایران

مادرِ زندانی، آهنگ مبارزه، ایستادگی و زندگی است

نرگس محمدی در دهمین سال رفتن کیانا و علی از ایران:
در میدان مبارزه، مقاومت و زندگی، مادرِ زندانی نماد و نشان “سرپیچی” است.

صبحگاه بیست و ششم تیر در سال ۹۴ در اقامتگاه رنج‌های التیام‌ناپذیر، در طبقه یکِ تخت اتاق دو، در بند زنان سیاسی ـ عقیدتی اوین، شب را با چشمانِ باز تا انتهای مرزِ بی‌رنگِ کهکشان، قلبی پرتپش به شدت جهیدن گدازه‌های آتشفشان و دستانی سرد به برودتِ زمستانِ کوهستان به سقفِ آهنی تخت که شعاع دیدنِ مرا در یک متری ”حد” می‌زد، خیره مانده بودم.

ساعت ۵ صبح هواپیما بلند خواهد شد و کیانا و علیِ کوچک مرا برای زمانی “نامعلوم” از من دور خواهد کرد. دوری‌ای به معنای به آغوش نکشیدن، لمس نکردن، ندیدن و حتی صدایشان را نشنیدن. شبیه محو شدن در فضای مه‌آلود گم‌گشتگی نشانه‌ها که مادر و فرزند را در موقعیت وصف‌ناپذیری رها خواهد کرد.

دوری‌ای که مرا برای آن‌ها “غریبه” و آن‌ها را برای من “ناآشنا” خواهد کرد.

دوری‌ای که مرا، زنِ ناآشنایی خواهد ساخت که نامش “مادر” است. نامی “نا به جا”. “جا”؟

جایی به نام ایران در جایی به نام خاورمیانه.

جایی که جنگ و استبداد شانه به شانه‌ی هم می‌تازند. مادرانِ سربازان که به سوی میدان جنگ و کشتار روانه می‌شوند، مادرانِ کودکانِ وحشت‌زده که از بمب‌های بی‌امان می‌هراسند، مادرانِ جوانانِ زیر خروارها خاک پنهان‌شده که در خیابان‌ها با گلوله‌های پاسدارانِ ضد امنیت در خون می غلطند و در زندانها سرهایشان را بر طناب دار می آویزند ، مادرانِ دخترانِ دریده و کشته شده که برای زیبایی موهای سیاه شرقی‌شان سنگِ قبر را بر روی سینه‌هایشان می نشانند، مادرانِ زندانی و محبوس در سلول‌های وحشت و شکنجه و بعد زندانهای پایان ناپذیر که برای آرمان آزادی و برابری به پا خاسته‌اند، مادرانِ “این جا”؛ خاورمیانه و “این جا”؛ ایران، بر زهدان و سینه‌هایشان چنگ می‌زنند.

در این میان مادرِ زندانی، عنصر و نمادِ “سرپیچی” است. سرپیچی از فرمان حکومت استبدادی، سرپیچی از تعاریف خالی از معنای رایج زمانه، سرپیچی از سنت برگرفته از سالار کردن دین و سالار کردن پدر، سرپیچی از نشستن در جای‌گاه تعیین شده در خانواده با معیارهای ارزش‌گذاری شده برای سلطه‌پذیری و …

مادرِ زندانی، “نابه‌جا“یی پرقدرت در میدان سرپیچی است.

مادرِ زندانی، رنج نشانی است که رنج را نه تقدس که معنا می‌بخشد.

مادرِ زندانی، آهنگ مبارزه، ایستادگی و زندگی است.

من چون هزاران مادرِ زندانی، در این جا سر بر کشیده‌ام برای سرپیچی از حکومت جمهوری اسلامی که به نام دین‌سالاری، سودای سالار کردن دین و با پدرسالاری، سودای سالار کردن یک جنسیت را در سر داشت و اکنون به دیوسالاری نائل شده و دیو ستم، سلطه، تبعیض و استبداد را سالار کرده‌است. خوش آنکه زنان و مادرانِ معترض و مبارز بنا دارند نشان دهند که ستم، سلطه و تبعیض بر ما روا نیست و استوار در خط مقدم ایستاده اند.

امید دارم کودکانم بدانند من نیز چون همه‌ی مادرانِ زندانی گرچه یک “نا به جا” و نشان‌دار “سرپیچی”، اما مادری عاشق بودم که موج سهمگین حسرت کودکانش همچنان بر قلبش  می کوبد.

نرگس محمدی
زندان‌اوین
تیر ۱۴۰۳