برای زَر امیرابراهیمی

‏«عقل گوید شش جهت حدّ است و بیرون راه نیست
عشق گوید راه هست و رفته‌ام من بارها»
مولوی

شادا که هیچ‌چیز نتوانست تو را از مسیر رسیدن به تو جا بگذارد. شادا که بسیار فکرها را پس زدی و سرتاسر نور ‏شدی، در آتش، تا سبُک -بی‌وزن حتی- و بی‌تأخیر زندگی کنی.‏

شادا که سنگ را شکافتی، مانند باران و گیاه، و سبز شدی تا ما پنجره‌های جهانمان را بر نور و امید و اندکی دل ‏بستن به ناممکن‌ها بازکنیم، برای تماشایت. و شادا که چشم‌انداز هزار هزار دیده را به شریف‌ترین کلمات نشا ‏کردی...‏

خیال نیستی،
‏ آینه‌ای
‏ انعکاسِ گزافِ زن
‏ در برقِ یک جفت چشم وُ
نور،
‏ در آواز ابرهای سفیدی
‏ که دست‌هامان را به زبان مادری‌ می‌خوانند، خیس، وُ
‏ باغ می‌شود «دلی که صبوری از او نمی‌آید».‏

خیال نیستی
‏ واژه‌ای
‏ وَ چشم‌های من
‏ در الفبای چشم‌هایت باز می‌شوند آرام، وُ
سال‌های رفته  ‏
در پرده‌خوانیِ‌مان
آواز.‏

خیال نیستی
تماشایی
پنجره‌ای به نور،
رنگ، صدا
وَ روایتی از امیدی
که ماییم.‏

ماندانا زندیان
خرداد ۱۴۰۱ (۲۰۲۲م)‏