گيسوی خون گرفته‌ی زيتون

و باور نكن هرگز
كه چشم‌های خاك گرفته من و زيتون
ساده از كنار گونه‌های تو
كه از تب تركش
دست داخائو۱ هم از آن می‌سوزد
                          گذشته باشيم
باور نكن
كه كمتر از هزار بار
اين چشم و دل را
در جای جای تركش‌های تنت
چال نكرده باشم چنان
كه سياهچال‌ها
از سنگينی دلم
كول‌شان كنده نشده باشد. 
 
خواهر تنی زيتون!
من تفسير خواب چال‌هايی اين چنين را
از گياهان مهتابی اقيانوسی آموخته‌ام
كه كفی از آبش را هم
هزار بار از دست تاريك تيمور و 
چنگ چنگيز و بوش كنار كشيده است
و می‌دانم در سپيده‌ای شبنم‌ زاد
نگاهت باز
به لهجه‌ی آب‌های مديترانه 
ترانه خواهد خواند
و بوی قهر كرده‌ی سيب
دوباره به گونه‌ات برمی‌گردد
و من به نیّت رستگاری
تو را از زير برگ‌های بارانی
چنان می‌گذرانم
كه باروت برای هميشه
نم كشيده بماند
تا تو لبخندت را
 
كه در آستين بهار
پنهان است
در خلوت درخت و سيره
چنان رو كنی
كه دست جنون را بخوابانی 
 
زيتون خاك گرفته
در شعاع چشم خاك نشين من
در بيست و شش تير!
 
مگر جغرافيای عشق
هميشه مشق‌اش را
مديون خط ـ نگاره‌های دل نبوده است ؟
پس بگذار 
روزی هزار سورتی پرواز
دور اين دل بگردد
تا سماع سنگين ما را
با ضرب خود
تازه‌تر كند
بگذار 
آنكه نمی‌داند، 
به فهم پاهايی برسد
كه با خطوط زخم زاده شدند
و هم بداند مُهرشان را
اين خاك اگر چه خاك گرفته 
چون ماه در شب زيتون می‌شناسد .
­­«دف دَ دَف دف»
نه! تق تتق تق
 
قسم به شعر 
كه تنها در دور دوّم اين سماع‌ام
پس چرا «سورتی»‌ها 
چنين ضد ضرب می‌گيرند
آخر من كه هنوز بيت آخرم را
كه از برگ و 
بادهای بهاران ِ بر باد رفته است
گوشه‌ی گيسوی خونين اين عروس نبسته‌ام
پس بزن!
تق تق تتق تق
كه صدای دف زخمی زادگان
از اين دست است
و جز بر لبه‌ی تيغ نمی‌رقصند .

٢٦ تير ٨٥

******
١- يكی از كوره‌های آدم سوزی آلمانی‌ها