پوتین و گیوتین

برایِ مردمِ مبارز و دوست‌داشتنی‌یِ اوکراین

نه! من اگر حتا با پاهایِ برهنه بر شیشه‌هایِ شکسته
یا بر ماسه‌هایِ داغ راه روم
از این پوتین استفاده نخواهم کرد
از این پوتین که روزی کمونیست بود
و هستی را محلی برایِ زنده‌گی‌یِ “انسان‌هایِ ترازِ نوین” می‌خواست
می‌خواستم باور نکنم که کمونیست‌ها نیز جنایت‌کار می‌شوند
اما نشد

نشد که شیشه‌ها و ماسه‌ها را نادیده بگیرم
نشد که چشم ببندم به رویِ ابروهایِ فقیر و مهربانی که از وحشتِ بمب‌ها
گرسنه و تشنه و با بچه‌ها
مادرانی که در بغل‌شان ابرها و ستاره‌ها
در متروها و زیرزمین‌ها پناه می‌گیرند
چشم ببندم به رویِ اشک‌هایی که از “انسان‌هایِ ترازِ نوین” می‌گریزند

به کجا می‌خواهی بگریزی تو با پاهایِ برهنه و چاک‌چاک
با تاریکی و ابهام در جیب و
با تمامِ هستی‌ات که در یک بقچه یا یک ساک جمع شده؟
به که می‌خواهی بگویی که چه‌ها دیدی در محله‌هایِ جنگی
که قدرت برّه را به گرگ
ماهی را به نهنگ یا تمساح تبدیل می‌کند؟

استحاله در استحاله است
هر چه که حالا هست
و آن چه که امروز والا
فردا در زیرِ پا، در زیرِ پاهایِ بی‌پوتین

آیا این بود آن دینی، آیا این بود آن آیینی
که ما برای‌اش حوزه‌هایِ مطالعاتی‌یِ مخفیانه تشکیل می‌دادیم
بر دیوارها خط می‌کشیدیم
در خانه‌ها و خاطره‌ها خطر می‌کردیم
و به امیدِ طلوعِ روزهایِ بی‌گرگ و بی‌تمساح
شب‌نامه می‌نگاشتیم
برای‌اش با مشت‌هایِ گره کرده شعار می‌دادیم و اعدام می‌شدیم؟

حالا شما گروه‌گروه با گریبانی از شهاب و اکتشاف و بی‌گرهی بر کفشی
از انبوهِ گورها برخاسته‌اید که بپرسید:
آیا این آینه نباید خودش را بشکند
اگر در هر زمین و در هر زمانی
با هر رنگِ پوست و هر زبانی
یک “انسانِ ترازِ نوین” در او بنگرد؟