عریضهٔ کارون

تیر می‌کشد، تَرَک می‌خورد استخوان خیابان‌، داغ وُ
داد می‌زند گلوله در گورهای بی‌نامِ تن‌هامان
که تاب می‌خورد سایه‌شان
‏ بر خونِ آلوده با دست‌های شما،
که تاریک‌اید وُ
عربده‌های ولگردتان
از هیچ آتشی رد نمی‌شود روشن...‏

شما که طغرای نامتان ‏
رود را به سوگ می‌نشاند، وُ
باور نمی‌کند
این خطابه،
این دریدن وُ تدفین
که بند نمی‌آید از رگبارتان ‏
خاک را نرم می‌کند، یک روز، وُ
قد می‌کشد،
برگ، میوه می‌دهد نخل
در زمین دست‌های ما
که عریضهٔ کارون‌‌ است وُ
غرق نمی‌شود ‏
در خشکسالی وَ دروغ.‏

تیر ۱۴۰۰ خورشیدی