اینک زمانه نو شد

زمانۀ نو را سخنی نو باید
ققنوس را خبر کنید،
در سرزمین‏مان، هنگام پرزدن فرارسیده است، ققنوس،
دیریست که با همت بلند جوانان،
فریاد اعتراض به هر کوی و بوم ایرانشهر
سایه گسترده است
با این بهار تازه، درین آغاز
جانت پراز ترنم و شور و ترانه باد!
در سرزمین من ایران، موسیقی‌‏ات که زیروبم نبض زندگی‏ست
پژواک دادخواهی اهل زمانه باد!
نبض زمانه را که چنین خوش نواخته‌‏ایم
تا جاودان، زمانۀ ما را نشانه باد!
عمری برای مردم و آزادی و برابری و عشق سربلند
فریاد زدیم و نگاشتیم و نواختیم
اینک در آستانۀ شکوفایی فروردین
چونان همیشه روز و شبت پرشکوفه باد
ما، عاشقانه نسرودیم، بما اجازه ندادند
از تو می‌‏پرسم:
از اینهمه فاصله، از پشت دیوار کاخ دین استبداد
آیا صدای مرا می‌‏شنوی؟
دیری ست آن کلام مقدس آزادی،
در شعلۀ آتش اهریمنان گرفتار است
بگوش من جز آوای کودکان خیابانی، آوایی نمی‌‏رسد
در آستانۀ شکوفایی بهار،
مردان و بانوان سرزمینم
در میان بی‌‏تفاوتی ابلهان،
چون برگ خزان، پرپر می‏‌شوند و می‏‌ریزند.
هنوز در دل این کوچه‏‌های خاطره‏‌خیز
زمزمۀ عاشقانه جاری ست
ولی، دل نوباوگان‏مان، از امید خالی ست.