برای شعله پاکروان

‏«گریه نکن و به سینه نکوب. ‏
تو پهلوان به دنیا آوردی و اکنون باید پرچم‌دار دادخواهی فرزندت باشی.» - شعله پاکروان

آن روز
ما نفس می‌کشیدیم وُ باد
فکرهای صریح‌مان را
از گردابِ دار
تا بشارتِ باران می‌بُرد.‏

آتش بودیم وُ
گیسوانمان
‏ الفبای نور را ‏
در طلسمِ خاکستر
‏ زبانه می‌کشید وُ
خطابِ ریسمان ‏
از زبان عریضه‌مان می‌سوخت.‏

به خود نگاه ‌کردیم ‏
به خویشتن‌های بسیار، وُ ‏
آفتاب از درگاهِ صدایمان گُل ‌‌کرد...‏
ما حرف‌هایمان را کشف کرده بودیم وُ
دست‌هایمان بند نمی‌آمد
وَ صورتمان بند نمی‌آمد
وَ صدایمان،
صدایمان که ‏
نستعلیق سینه‌مان را به آب گره می‌زد
بند نمی‌آمد ‏
تا رود
‏ کابوس‌های غلیظی را
‏ که سایه‌شان
‏ در شکاف زخم‌هامان تنیده بود
از ویرانه‌های هزار ساله‌ پاک کند، بلند، وُ ‏
هزار دیده بر انسان نگران شود باز وُ
نقاب‌‌های بی‌جان
‏ از ستاره‌های معلق فرو بیافتد وُ ‏
زیبا شود جهان
که پیشه‌اش دیگر شدن است وُ
ما ‏
که بی‌شماریم وُ ‏
باغ می‌شود خاک
در کتیبهٔ تن‌هامان.‏

 

ماندانا زندیان، آبان ۱۳۹۹ خورشیدی (۲۰۲۰ م)‏

‏* شعله پاکروان نویسنده، گارگردان، بازیگر و پژوهش‌گر در گسترهٔ تئاتر، و مادر ریحانه جباری ‏است.  ریحانه جباری در سال ۱۳۹۳ در یک فضای امنیتی اعدام و به خاک سپرده شد. خانم ‏پاکروان، پس از اعدام فرزندش، با سامان دادن گروه «مادرانه» و «بنیاد ریحان» بر شکستن ‏خاموشی، افشای حقیقت و مبارزه با اعدام ایستادگی می‌کند.‏