تو را، هم برده می‏‌خواهند

بهرسو بنگری، خود، برده و عبد و عبیدند
بردۀ موهومات
تو را، این باور ننگین و محنت‏زا
به خاموشی کشانده
تو، از نادانیِ این قوم، شرمینی
تو، باید باورت را باز بینی
تو را لب‌‏بسته و کَت‎‏بسته، در زنجیر می‌‏خواهند
ولی، بشکن سکوتت را:
بکن فریاد! درهرجا که هستی،
بجای لفظ بی‌‏معنای اعرابی
بکن! هفده رکت (رکعت) تکرار:
که من تسلیمِ تو، دیگر نخواهم شد.
تو را دیگر، تباری، اعتباری نیست.
تو را با عقل و منطق، سازگاری نیست.
دگر رحمی به دل‌‏‏های شماها نیست.
دگر جایی برای آشتیّ و مدارا نیست.
شما، از تخمۀ آدمکشان و جانیان هستید،
که در پیشانی تاریخ ثبت است:
۱۴۰۰ سال سیاه
همانا، از خردورزی گریزانید،
کتاب‏‌ها را به آتش می‌‏سپارید.
تبار از دیو و دد دارید.
شماها،
هوای پاک این دنیای زیبا را، به عفن دین می‌‏آلایید.
شبی که آسمان، نکبت فرو‏ریخت،
در آن هنگام بی‌‏هنگام،
زمانی‌که گل از بیداد پرپرشد،
کسی بر طبلِ بیداری نزد.
و می‌‏بینیم چرا امروز،
رنگ کوی و شهر و روستاها، رنگ خون است.