نوروز

نوروز
باز نوروز آمده
خنده می‌زاید بهار
گونه‌ى گل با نوای بلبل شیدا نوازش می‌شود.
شعله با طنازی خود
در میان بازوان باد می‌جوید پناه،
گل، خنده می‌پاشد به باغ.
شاخه‌های سرو با باد ملایم،
بر لبان غنچه‌های نوشکفته بوسه می‌کارند.
جشن نوروز است، بهاران عشوه‌ها دارد به کام.
جام می، هم بوسه می‌بخشد به هر آهوی رام.
آری، آری، جشن نوروز است و یاد شادمانی‌های‌مان،
با لباس نو، کنار سفره‌ى هفت‌سین، در آغوش پدر،
گوش ما را فال حافظ می‌نوازد هر زمان
زنده‌ى آیین مهرایران‌مان هستیم ما،
شادمان از روزهای بی‌غمی
خوش بود در فصل گل، رخسار زیباروی بوسیدن.
ما نگهبانان نیکی، دشمن هرگونه کینه،
دست در دست، دوش بر دوش، سینه بر سینه، هم‌آغوش با عزیزان،
مرد و زن، برنا و پیر، نا‌آشنای مهربان، بر گونه‌ى هم بوسه می‌پاشیم.
ما نگهبانان نیکی، بانیان سرزمینی، پر ز مهر و عشق و انسان‌دوستی هستیم.

نوروز بزرگترين جشن ما ايرانيان است که همه ساله آنرا جشن می‌گيريم. نوروز جشن نوزایی است. نوروز آیین‌های زیبایی دارد. در چهار هفتۀ رویدادها (هفتۀ باد، هفتۀ آب، هفتۀ خاک و هفتۀ آتش) مردم به خانه‌تکانی، سبزه‏‌کاری، پختن شیرینی برای نوروز و آتش‌افروزی در روز چهارشنبه سوری می‏‌پردازند این کارها، از پیش‌درامدهای نوروزی هستند. پاکسازی زیستگاه، برای فراروییی با نوروز، پاک‌شویی تن از آلودگی‌های بیرونی و پیرایش روان از آلودگی‌های درونی، بخش پایانی برنامۀ آمادگی برای روبرویی با نوروز است. شامگاه پیشین نوروز، را، خانواده‌‏های زردشتی ایرانی، زندگیِ فراهم‌ساختۀ خود را با رویای درگذشتگانِ خانواده درمی‌آمیزند. آنان که در فراهم آوردن زندگی‌مان نقشی داشته‌اند، هیچگاه از یادمان نمی‌روند. از روز نخست نوروز، دید و بازدید از خویشاوندان آغازمی‌شود. اینک باید دلخوری‌ها و رنجش از یکدیگر را به کناری بگذاریم و سالی نو را با بینشی انسانی نسبت به یکدیگر آغازکنیم. روزهای خاطرداری برای درگذشتکان خانواده و روزهای دید و یازدید دوستان و خانواده‌ها از یکدیگر نیز، بخش باارزش و زیبایی از آیین‏‌های نوروز است. سیزدهمین روز فروردین ماه، روز پایانی نوروز است. روز سیزده نوروز، روز نحس نیست. نحسی و زیان‌خیزی از نهاد انسان نحس و زیان‌رسان حاصل می‏‌شود، نه از فراانسان. در اساتیر ایرانی، روز سیزده نوروز، روز ایزد باران رسان است تا گل و سبزۀ نورسته به شادابی نشینند. در هیج آیینی، اینهمه زیبایی و نیک‌بنیادی سراغ نداریم. ما شاد از آنیم که تخم شادی بیفشانیم.
وين، ١٣٨٨